Never Cry Murder

Chapter 39: Silver Lining

39.
Silver Lining
Sisa

Nagising ako dahil sa ingay ni Ponzi. Hindi ko alam kung sino ang kausap niya sa cellphone pero para siyang natataranta na ewan. I smell trouble again, when will this nightmare end?!

Napatingin ako sa relo ko at nakita kong hatinggabi na kaya naupo na lamang ako at kinusot ang namumugto kong mga mata.

“Serenity pupunta muna ako sa police station.” Sabi pa ni Ponzi nang makita akong gising.

Fuck fucky fuck. I want to punch him so bad for calling me Serenity but then again, I’m the reason why he calls me Serenity so the person who has to be punched right now is definitely my osum self but then again, I’m osum and I can’t punch myself—oh what the heck am I saying again.

“Serenity?” Kunot-noong tanong ni Ponzi kaya para akong nabalik sa reyalidad.

“Bakit? Anong nangyari? Sino yung kausap mo?” Hindi ko mapigilang kabahan. May mamamatay na naman ba? Nakakapagod ng magpaalam.

“Si Jojo, hindi ko din alam.” Sabi pa ni Ponzi.

Ugh Jorino Jomomo what the hell did you do now? Dapat kasi magbayad na si Ponzi sa utang niya. For sure nagpapa-download ng porn tong si Jojo. A pornography enthusiast and a pirate, easy analogy. May pa sikre-sikreto pa tong si Agapakshet ko.

“Matulog ka na ulit, kailangan mong magpahinga.” Sabi niya at hinalikan ulit ako bilang paalam.

Tumango na lamang ako at ngumiti sa kanya. I tried hard to keep my tears from falling.

At nang tuluyan siyang lumabas ay natagpuan ko na naman ang sarili kong umiiyak. Siguro kasi alam kong maaring ito na ang huli naming pagkikita. Gustong-gusto kong sumama sa kanya pero baka mapahamak lang siya lalo na’t alam ko sa sarili kong natuklasan na ng programa ang tungkol sa pagpapanggap ko…. Dexter was keeping an eye on me, for sure natuklasan na niya ang sikreto ko. I never should’ve used that darn notebook.

Iiwan ko na naman si Ponzi at sa pagkakataong ‘to, baka hindi na ako makabalik pa.

Sa isang iglap ay biglang bumalik sa isipan ko ang nakaraan…

3 WEEKS AGO
“Bakit mo pa ako binuhay?!” Kakagising ko lang pero heto ako’t umiiyak na naman habang nagwawala. Gaya ng dati nakatali parin ako sa isang kama pero this time, para na akong isang totoong pasyente na kumukuha ng lakas mula sa isang Dextrose.

“Serenity anak ‘wag ka munang gumalaw, baka bumuka ang sugat mo.” Sabi ni Tatang na para bang concerned talaga sakin. Like seriously, what the hell is wrong with this guy.
“
Stop acting like you’re concerned! Ikaw ang dahilan ng lahat! Demonyo ka! Sana pinatay mo nalang ako!” Pilit akong nagpupumiglas kahit pa nakakaramdam pa ako ng sakit sa sikmura ko mula sa saksak na tinamo ko dahil kay Dexter.

Why the hell am I still alive?

Ano? Kulang pa ba ang mga paghihirap ko?!

Kulang pa ba ‘yon bilang kapalit sa mga kabaliwan ko sa buhay?!

Julia why am I still alive?!
Julia akala ko ba po-protahan mo ako?!
Ano bang—oh my God the baby!
Julia’s baby!

“Where’s Julia’s baby?!” Napasigaw ako pero humalakhak lang si Tatang.

Napabuntong-hininga si Tatang at naupo sa paanan ko, “Pag tuluyan ka ng naging isang mabuting tao, magiging karapatdapat ka nang makita ang sanggol.”

And that’s when it hit me… 
How being a good girl is the only way out.... no matter how uncertain it is.

Hanggang sa huli, kapakanan ko ang inisip ni Julia.

She only said those lies para hindi ako biktimahin ni Tatang.

I knew she was lying kasi ni minsan hindi naging pabor si Mommy sa friendship namin so why would my mom even pay her to act as a friend of mine? Shunga talaga si Tatang.

All my life, Julia protected me.

She saved me from myself back when we were kids, I failed to save her when the program took her but it’s not the end yet, I can still try to save her baby…

Hindi ko alam kung ano ang tumakbo sa isip ni Tatang pero pagkatapos ng tatlong araw ay ikinulong niya ako sa isang kwarto. Hindi ko na ulit nakita pa sina Ada, Kerry at Rose. Sabi ni Tatang espesyal daw ako at may nakikita daw siyang pag-asa sakin, pag-asang hindi niya nakikita sa iba… Alam ko kung ano ang ibig niyang sabihin at iyon ang kahinaan ko. He knew how Julia was my world… He knew everything about me… He knew about my depression and disorder… And for the first time in my life, I was thankful to be different.

I played along… Tiniis ko ang araw-araw na pangunguryente niya sakin hanggang sa isang araw hindi na ako nagsalita o gumalaw pa. Tiniis ko ang lahat, umarte ako na parang wala akong nararamdaman. He looked so happy nang makita niyang parang wala na ako sa sarili. He kept on reading things to me, teaching me these good manners and right conduct na maging siya, di naman sinusunod. He thought he had control over me… but truth is, I was the one pulling his strings.

The player got played.

Isang araw natagpuan ko ang sarili ko sa loob ng isang sasakyang umaandar at papasalpok sa isang pader. I knew they were still watching me kaya hinayaan ko nalang ang sarili kong sumugal.

Gusto ni Tatang na magbagong buhay ako kaya nagpanggap akong walang naalala.

The moment I woke up in the hospital, I came back to being Serenity and forgot everything about Sisa.

Alam kong doon pa lang ay may nagbabantay na sakin that’s why I did everything that I could.

I did everything…

I even lied to everyone…

I endured every little shit life threw at me… Tiniis kong wag pagtawanan ang pagtama ng bottled water sa ulo ni Jojo, tiniis ko ang kababuyan ni Jojo, tiniis ko ang mga kalokohan ni Ponzi at nagawa kong sumali sa bible sharing activities—well that wasn’t actually bad, I mean truth be told, nag-enjoy talaga ako sa bible sharing activities lalo sa pagvo-volunteer sa church. I guess that’s the only silver lining in this situation.

I changed myself to the point that I can’t even recognize my own face in the mirror.

I acted the way the program wants me to be.

Pero sa huli palpak parin ako…

I never should’ve scribbled my crap in that notebook.

I screwed up and now I don’t know what to do anymore.

I guess the game’s really over for me and there’s no other way but to accept defeat.

At least, I got to spend more time with Ponzi.... And most specially, naparamdam ko kay Mommy at Daddy kung gaano ko sila kamahal.

I’m sorry Julia, I failed you... again.

END OF CHAPTER 39.
THANKS FOR READING!
VOTE AND COMMENT