Friendzone or Lovezone (Completed) _University Series_

Kabanata 30:

Andrew's POV:

I busied myself cooking her soup in their kitchen. Tahimik ang buong kabahayan, at sa katahimikan ay tanging pagkulo lamang ng aking niluluto ang naririnig ko.

Pumunta ako sa sala upang i-check si Andi. I saw her sleeping uncomfortably in the couch.

Kinapa ko ang kanyang noo at may lagnat pa rin siya.

Napakatigas kasi ng kanyang ulo, she's uncontrollable kapag sinabi niya gagawin niya, kapag sinabi niyang kaya niya kakayanin niya. It's natural to her to be independent even though she can't sometimes.

I carry her to her room, Dahan-dahan akong naglakad para masiguradong hindi siya magigising.

She looks so pale.

Marahan ko siyang ibinaba sa kanyang kama. As I look around on her room, malinis at halatang babae ang may kwarto, the walls are color pastel pink with combination of white paint.

Kinuha ko ang upuan sa kanyang study table at tinabihan siya ng ilang minuto. Pinagmasdan ko ang napaka-amo niyang mukha.

Why am I so inlove with you even if you don't?

Hinawakan ko ang kanyang malambot na kamay at nilagay sa aking pisngi.

"I' m sorry." Mahinang bulong ko.

"Please take care of yourself. Kahit iyon lang masaya na ako." Naramdaman ko ang paglandas ang aking mga luha at mabilis ko naman itong pinunasan.

Tumayo na rin ako upang tingnan ang niluluto ko.

Habang hawak hawak ko ang door knob ay biglang nagsalita si Andi.

"I-im sorry too. And I can't see this night ends without saying I love you too." Mahinang sabi niya na siyang pagsabay ng pagtulo ng aking mga luha.

Napangiti ako sa sobrang saya. Nilapitan ko siya at hinawakan ang kanyang kamay.

Dahan-dahan siyang umupo at sumandal sa head board.

Nakita ko rin ang paglandas ng luha sa kanyang mga mata.

"I'm sorry kung natakot ako Andrew, but its painful na matatapos ang gabing ito na hindi ko nasasabi sayo ang nararamdaman ko." Mahinang sabi niya at yumuko siya habang hawak ang kanyang blanket.

"Shhh... It's okay baby." Sabi ko at inalis ang buhok na humaharang sa kanyang mukha at nilagay sa likod ng kanyang tenga.

"Alam mo ba kung bakit ayukong sabihin ang nararamdaman ko sayo that I feel the same like you do?" Mahinang sambit niya.

"What is it baby?" Tanong ko.

"Kasi ayukong masira yung friendship na meron tayo. I can't stand loosing you."

Sumilay ang ngiti sa aking labi at hindi ko na napigilan ang aking sarili at niyakap ko siya.

"Really? Akala ko hindi mo ako mahal kaya pilit mo akong pinagtatabuyan." Bulong ko sa kanya.

"A-aray.. nasasaktan ako. "

"I'm sorry, sorry." Natatawang sabi ko.

I can't explain how happy I am right now. To be with her,taking care of her, loving her. I hope that this will last forever. I know I can't forsee the future, but deep within my heart she's the woman that I want to walk in the aisle.

"Nagugutom na ako." Mahinang sabi niya sabay hawak sa kanyang tiyan. "Wait lang di ba sa sala ako nakatulog bakit-- " Luminga-linga siya sa kwarto niya.