Letter of November [yizhan] sinhala

08 chapter

POV තරුක සංජයන

දරාගන්න බැරි ඔලුවෙ කැක්කුමක් එක්ක පුදුම ඇස් ඇරියා.... බලන හැමතැනකම සුදුපාට.... මගෙ වටේම මොනවාදෝ මැශින් ගොඩක්..... මුලදි මොකුත්ම හිතාගන්න බැරි වුනත් පස්සෙ අදුන ගත්තා.... මම ඉන්නෙ හොස්පිටල් එකේ....ඔක්සිජන් මාස්ක් එක ගලවලා නැගිටින්න හැදුවා.....
ඒත්, දරාගන්න බැරි පපුවේ කැක්කුමක් එක්ක.... ආපහු ඇදටම වැටෙද්දී මගේ කැනියුලා එක් ගහලා තිබුන අත වැදිලා මොකක් හරි වැටුනා....

"ආහ්...."
.
.
.

"ඩොක්ටර් සේනාධීරගේ පේශන්ට සිහිය ඇවිත්...."

සද්දේ ඇහිලා මගේ ලගට ආපු නර්ස් කෙනෙක් මාව පහු කරගෙන කොහාටදෝ ගිහින් කියනවා ඇහුනා....

"තරුක දැන් කොහොමද අමාරුව.... පපුව රිදෙනවද.....?"

ඒ ආවේ ඩොක්ටර් අදිකාරී....මගේ පරන ඩොක්ටර්.... මම මගේ ඇස් එහෙ මෙහේ යව යව එයාව හෙව්වා.... ඩොක්ටර් සේනාධීර...

"තරුක ඔයාට මාව ඇහෙනවද....?"

මම ඔලුව වැනුවා..... තවම වචනයක්වත් පිට කරන්න මගේ කටට කියා ඇගටවත් පනක් තිබුනේ නෑ..... මගේ පපුවෙන් මට දරා ගන්න බැරි වේදනාවක් දැනුනා....

"ඔයාගෙ ප්පුව තාම රිදෙනවද තරුක...?"
මම ඔලුව වැනුවා....
"ගොඩක්....?"
"ම්ම්"
"ඔයා දවස් දෙකක් සිහිය නැතුව හිටියා..."

වෙච්ච කෙරිච්ච දේවල් පිලිවෙලට එකින් එක මතක් වෙවී හිටපු මට ඩොක්ටර් කිව්ව දේ මට මාවම නැති කලා වගේ දැනුනා..... හරියට හුස්මක්වත් ගන්න බැරුව වුන්න මමහුස්ම ඇද ඇද අඩන්න ගත්තා.....

"අ...අනේ ඩොක්ටර්..... අ..අද ක්..කවද්ද....?"

ලැබෙන උත්තරේ මගේ උත්තරේම වෙන්න එපා කියලා හිතින් දහස් වාරයක් කිව්වා මම වැටෙන්න බලන් ඉන්න කදුලු හිර කරගෙන ඩොක්ටර් දිහා බලන් හිටියා....

"ඇයි මේ තරුක.... ඇයි අඩන්නේ....."
"පින් සිද්ද වෙයි දොස්තර මහත්තයෝ අනේ අද දවස කියන්නකෝ....."
"නොවැම්බර් 9..."

මට දැනුනා.... මට මාව පිච්චෙනවා වගේ දැනුනා.... මට ඉකිගැහුනා.... හැමදේම ඉවරයි වගේ දැනුනා.... මට දුවගෙන යන්න හිතුනා... දුවන්න බරි වුනත් බඩගාගෙන හරි යන්න හිතුනා.....