Letter of November [yizhan] sinhala

21 chapter

"මගෙ උපාධිය ගන්න ටික දවසකට කලින්.... එක පාරම නොදන්න ඵොන් නම්බර් එකකින් අප්පච්චි කෝල් කලා.... ඔයාලාට ප්‍රශ්න ආවා කිව්වා.... ගෙවල් විකුනලා වෙන පැත්තකට ආවා කිව්වා.... ඵොන් නම්බර් පවා වෙනස් කලා කිව්වා..... අම්මා කැමති වුනේ නෑ කිව්වා මගේ ඔලුවට ප්‍රශ්න දාන්න....
ඒත් අප්පච්චිට හදිස්සියේම මාව හම්බ වෙන්න ඕනෙ වෙලා තිබුනා..... මගේ උපාධි උත්සවේ දවසට නුවර වැව ලගට එන්න කිව්වා.... නොවැම්බර් 9.... ඒත් අප්පච්චි ආවේ නෑ.... අප්පච්චි එන්නම් කිව්වෙත් නෑ..... මං හිතුවා.... අප්පච්චි මාව අතෑරියා කියලා..... හැමතැනම හෙව්වා..... ඔයාලව පුලුවන් හැම ක්‍රමයක්ම දාලා හෙව්වා....
පස්සේ එක්කෙනෙක් මාර්ගෙන් මං දැනගත්තා.... අප්පච්චි නොවැම්බර් 9 වෙනිදට කලින් ඇක්සිඩන්ට් වෙලා.... "

මං කතාව කියද්දී.... මගේ බොදවුනු ඇස් අස්සෙන් මං ඉකිගගහා අඩන.... අම්මව දැක්කා.... අම්මා මගේ අත් දෙක අල්ලගත්තා....

"අප්පච්චි කොහෙද රත්තරනෙ දැන් ඉන්නේ.... දැන් කරදරයක් නෑ නේද..... කියන්නකෝ.... හොදින් ඉන්නවා නෙද...."
"අප්පච්චි නැති වෙලා අම්මේ....."

ඒ එක්කම මගේ අත් දෙක කිටි කිටියේ අල්ලගෙන හිටිය අම්මගේ අත් අතෑරෙද්දී.... ඇස් දෙකත් ලොකු කරන් මගේ දිහා බැලුව අම්මා..... තාත්තාගේ ලොකුම ලොකු රාමු කරපු ඵොටෝ එක ගාවට ගිහින් ඒක අරගෙන පපුවට තුරුලු කරගත්තා.....

කතාවෙ තව කොටසක් ඉතුරු වෙලා තියෙද්දී..... ඒ කොටස අම්මට කොහොමටත් දරා ගන්න බෑ කියලා දන්න මං..... ඒ කොටස හැමදාටම රහසක් විදිහට තියා ගන්න තීරනේ කරා.....

ටිකක් වෙලා ගෙදර සොහොන් පිට්ටනියක් වගේ සද්දේ නැති වෙද්දී.... ඵොටෝ එක තිබ්බ මුල්ලට වෙලා අඩපු අම්මා නැගිට්ටා....

"පුතාට ඇදුමකුයි ටවල් එකකුයි දෙන්නම්.... ඇග හොදලා නිදා ගන්න....."

අම්මා කාමරයක් ඇතුලට යද්දී..... අම්මා පස්සෙන් මමත් කාමරේ ඇතුලට ගියා...... අප්පච්චිගෙ සරමක් උඩ පොඩ්ඩි ගුලි වෙලා නිදී.... හොදටම අඩලා.... පොඩ්ඩිටත් ඇහෙන්න ඇති.....

"අම්මේ.... දුක් වෙන්න එපා.... අප්පච්චි නැති වුනේ නිකන් ඇක්සිඩන්ට් වෙලා නෙවෙයි.....පොඩි දරුවෙක් බේරගෙන.... එයා මාර්ගෙන් තමා මං හැමදේම දැනගත්තේ...."
"අපි උදේට කතා කරමු පුතේ....."

එහෙම කිව්ව අම්මා.... ටවල් එකයි ඇදුමකුයි දීලා මට නාන තැන පෙන්නුවා......

නාපු මම එද්දී.... අම්මයි පොඩ්ඩියි නිදි.... එහා කාමරේ මගේ බෑග් එක ඇදක් උඩින් තියලා තිබ්බා..... මං ඇදේ ඇල වුනත් මහ පාන්දරක් වෙනකනිත් නිම්ද නොගිය මට.... යන්තන් ඉර එලිය වැටීගෙන එද්දී නින්ද ගියා.....

බ්‍ර්‍ර්‍ර්‍ර්‍ර්ර්..... බ්‍ර්‍ර්‍ර්‍ර්‍ර්ර්.....

උදේ 9 ට විතර මාව ඇහැරුනේ කෝල් එකක් නිසා.....

"හෙලෝ...."
"හෙලෝ...."

කතා කරන්නෙ තරුක....

"ගුඩ් මෝර්නින්ග්... මොකෝ මේ උදේම...."
"ප්‍රශ්නයක් තියෙනවා අහන්න....."
"අහන්න ඉතින්....?"
"Fb එක බලන්න....."
"තරුක.... ප්‍රශ්නයක් ද....."
"නෑ... මුලින්ම FB එකට යන්න....."
"හොදයි...."
"............."

එහා පැත්තෙන් ලයින් එක කට් වෙද්දී.... මං FB එකට ගියා.... එයාගෙන් පොස්ට් එකක්.....

"බොරුව ඇත්ත වෙන වෙනම....
තේරෙන්නෙ නැති තරමටම එක වගේ....
සීත ඍතුවේ අවසානෙ කියන්නමද....
මේ සීතල හිම දිය වෙන්නේ...."

එයා උත්තරයක් බලාපොරොත්තු උන කියලා දන්න නිසාම..... එයා කෙලින් අහන්න බැරි කමට.... අපිට පුරුදු විදිහට අහපු ප්‍රශ්නෙට..... මං අපේ විදිහට උත්තර ලිව්වා.....

"කොච්චර නරක ඍතුවක් වුනත්....
කාලෙත් එක්ක ඉවර වෙනවා.....
ඉතින් දැන් විශ්වාස කරන්න.....
වසන්තයක් ලග එනවා....."

ආපහු මං තරුකට කතා කලා....

"හෙලෝ.... ඉතින් උත්තරේ ලැබුනද...."
"ම්ම්....."
"මොකුත් කියන්න දෙයක් නැද්ද....."
"ම්..මට කිසිදෙයක් තෙරෙන්නෙ නෑ තෙනු අයියේ....."
"ඇයි.... ඔයත් හිතනවද.... කොල්ලො දෙන්නෙක්ට ආදරෙ කරන්න බෑ කියලා...."
"එහෙම නෑ.... ඒත්,"
"තරුක වටේ පිටේ මිනිස්සුන්ගේ ඇස් වලින් නෙවෙයි.... ඔයාගෙ හිතින් බලන්න...."
"මං වගේ අබ්බගාතයෙක්ට ආදරේ හිතුනේ කොහොමද....."
"ආදරේ කියන හැගීමට හේතු නෑ තරුක.... ඔයා මොන විදිහෙ කෙනෙක් වුනත් ඒක මට ප්‍රශ්නෙකුත් නෑ..... මං මගේ හැගීම කිව්වා.... දැන් ඔයාගෙ වාරේ....."
"........................"
"තරුක.... මොකක්ද ඔයාගෙ හිත කියන්නේ...."
"........... බායි...."

එයා ඵෝන් එක කට් කලා..... මං හිතන්නේ.... මගේ ජීවිතේට වසන්තයක් එන්නයි හදන්නේ......

__________________________
මම

^_^

Nara...