Letter of November [yizhan] sinhala

15 chapter

"එයා සමාව දෙන්නම් කිව්වොත්...."
"සමහර වැරදි තියෙනවා.... කොච්චර සමාව ඉල්ලුවත්..... සමාවක් දෙන්න බැරි ඩොක්ටර්....."
"මං ඇහුවෙ ඒක නෙවෙයි.... එයා සමාව දුන්නොත්...."
"එතකොට මට මටම සමාව දෙන්න බැරි වෙයි....."
"ඇයි......."
"එච්චර හොද මනුස්සයෙක්ගේ ජීවිතේට කරපු දේට...."
"ඒ මොකුත් ඔයා හිතලා කරපුවා නෙවෙයි..... ඔයා වැරදි නෑ...."
"ඒකමයි වැරැද්ද..... මට හිතන්න් තිබ්බා...."
"ඒ වුනාට ඔයා හැමදේම ආපහු අරි ගස්සන්න උත්සහා කලා..."
"ඒත් කරන්න බැරි උනා...."
"එහෙම හිතන්න එපා ඔයා උත්සහා කරා..... ඔයා තාමත් කරනවා...."
"......................................."
"හරි ලස්සන වැඩක් තියෙනවා කරමුද...."
"ම්ම්....."

මගේ හැම වචනෙකටම එයාට ආපිට උත්තර තියෙද්දී..... මගේ උත්සාහයෙන් එයා තවත් පෑරෙනවා කියලා.... එයාගේ නිහඩ බවත් එක්ක දැනෙද්දී.... මම කතාව වෙන පැත්තකට හැරෙව්වා.... එලියට යන්න අමාරු එයාව..... රෝදපුටුවෙන් වෝඩ් එකේ එලිය හොදට පේන දැලක් ගාවට ගෙනිච්චා....

පසලොස්වකේ පහු වුන නිසාම..... තියෙන්නේ අවපසේ හදක් වෙද්දී..... අවපසේ උනත් හද හැමදාම ලස්සන වෙද්දී.... මං එයාව හද පෙන්නන්න එක්ක ගියා......

පෙන්නන්න හදක් නෑ..... අද අමාවකක් වෙද්දී.... එයාට පෙන්නන්න හිටිය ලස්සන අහස.... අද ලස්සන නැති කොට...... කරන්න දෙයක් නැති මම.... ඈත පේන තට්ටු නිවාස වල..... ලයිට් එලි පෙන්නුවත්.... ඒ ලයිට් එලි මගඇරලා.... හදක් නැති අහස දිහා බලපු එයා හරි ලස්සනට හිනා වුනා.... ඔව් දෙය්යනේ එයා හිනා වුනා.... මගේ ඇස් ඉස්සරහ පලවෙනි වතාවට එයා හිනා වුනා.... එයා අඩද්දී..... ඒ ඇස් ඇඩුවා හා සමානව..... එයා හිනා වෙද්දී ඒ ඇස් හිනා වුනා.... මට හරි ලෝබ හිතුනා ඒ හිනාවට..... මට එක මොහොතකට හිතුනා..... අහසෙ හද නැත්තේ.... හද බිමට ඇවිත්දෝ කියලා.....

"අහස හරි ලස්සනයි...."
"තරුකට මොකද්ද අහසෙ පේන ලස්සන...."
"හද නැති එක......."
"ඇයි හදට අකමැති....."
"හද අහසේ ඉන්න හැමදවසකම මට නැති දේවල් පෙන්න පෙන්න එයා මට හිනා වෙනවා...."
"හද එහෙම නෑ...."
"ඔයා මොනවද දන්නේ...."
"හද නරක නෑ කියලා...."
"ඒ ඔයාටනේ.... එයා මට නරකයි....."
"............................"
"ඔයාට පුලුවන්ද මාව හොස්පිටල් ගාර්ඩ්න් එකට එක්ක යන්න...."
"ඔයාට එහෙට යන්න අමාරු නැද්ද...."
"මෙතන ඉදන් අහසෙ ලස්සන බලද්දී.... කොටු දැලක් අස්සේ අහස හිර කරලා වගේ පේනවා..... හිරකරලා තියෙන දේවල් වලට වඩා..... නිදහසේ තියෙන දේවල් හරි ලස්සනයි ඩොක්ටර්....."

අහස දිහයින් ඇස් අහකට නොගෙන එයා එහෙම කියද්දී.... ඒ ඇස් දෙකේ තිබින නිදහස දැකලා ලෝබ හිතුනා.... මං එයාව එලියට එක්කගෙන ගියා.... යන්නෙ කොහෙටද අහද්දී.... එදා හිටපු තැනටම එයාට යන්න ඔනේ කිව්වා..... එතනට ආපු එයා දුර ඈත අහස දිහාම බලාගෙන කතා කරන්න ගත්තා....

"ඩොක්ටර්ට අහන්න ඕනේ නැද්ද කතාවේ ඉතිරි ටික....."
"කතාව ඉවර නැද්ද...."
"ම්හ්.... තාම පටන්ගත්තා විතරයි....."
"ඉතින් කියන්න මොකද වුනේ....."

"මාව බලා ගන්න මාව බාර ගන්න කවුරුත් හිටියෙ නැති උනාම..... මාත් එක්ක මට ලබෙන්න තියෙන සල්ලි ඇපේට තිබ්බා..... මාව නැතත්.... මගේ සල්ලි බලාගන්න ගොඩක් අය එද්දී..... හැමදාම මාත් එක්ක හිටිය මාමාව මං විශ්වාස කලා.... එයා ඇත්තටම මාව හොදට බලා ගත්තා.... පස්සේ මාමා රට ගියා.... එක ගෙදර නැන්දා නංගි දෙන්නා එක්ක හිටියත්.... මං තනි වුනා..... පස්සේ ටිකෙන් ටික මාමා පවා වෙනස් වෙද්දී..... මම හැමෝටම බරක් ඉසරදයක් වෙද්දී.... මැරෙන්න ගිය වාර අනන්තවත් වෙද්දී.... එක දෙයක් හැමදාම මාව නැවැත්තුවා.... ඒ ලියුම..... මං මැරුනොත්.... කෙනෙක් ජීවිත කාලෙටම මැරි මැරී ජීවත් වේවි කියන එක මාව ජීවත් කලා.....
එයා වෙනුවෙන් මං ජීවත් වුනා..... අස්සේ දරන්නම බැරි තැන්වලදී..... මගේ හැගීම් මං හරි පරිස්සමට අකුරු කරන්න ගත්තා...... ආපිට වචනයක්වත් බලාපොරොත්තු නොවුන මම.... බලාපොරොත්තු උනේම සැනසීම විතරක් වෙද්දී.... මගෙ ජීවිතේට හරි අපූරු චරිතයක් හම්බවුනා.... එයා මගේ ජීවිතේ ගොඩක් තැන් ගොඩක් තීරන වෙනස් කරද්දී...... නමක් නොදන්න ඒ ඉරනමට...... මං මගේ ඉරනම කියන්න ගත්තා...... පස්සේ ලියපු හැම වචනයක්ම ආපිට වචනයක් බලාපොරොත්තුවෙන් වුනා....

ඉතින් මං හිතනවා ඊටපස්සේ දේවල් ඩොක්ටර් දන්නවා...."

කතාව ඇතුලේ එක කදුලක්වත් හැලුවේ නැති එයා.... කතාවේ අන්තිමට හරි ලස්සනට හිනා වෙද්දී..... කතාව මැදදී අහන්න බලන් හිටිය ප්‍රශ්න ඔක්කොම අමතක වුන මම...... එයාගෙ ඉස්සරහින් දනගහගෙන අත් දෙක අල්ලගෙන.... එකම එක ප්‍රශ්නයක් ඇහුවා....

"තරුක ඔය කිව්ව ඉරනම කැමතියි.... අන්තිම වෙනකල් ඔයා ගාවින් ඉදලා.... ජීවිතේ නොහිතන තැන් හරි ලස්සනට වෙනස් කරන්න.... ඔයා ලග ඉඩ තියෙනවද....."
".................................................."

__________________________
මම

^_^

Nara...