Letter of November [yizhan] sinhala

09 chapter

මගේ දුක ගැන පැය ගානක් දලදා හාමුදුරුවෝන්ට කියපු මම..... ගෙදර යන්න පාන්දර 3 ට කාර් එකට නැග්ගා.... ගෙදරට යන්න වාහනේ අරන් ආපු මම නැවතුනේ හොස්පිටල් එකෙ පාර්ක් එකේ.....
ඔව්.... නොදැනුවත්ව උනත් මම එයාව හොයාගෙන ආවා....
මගේ දුක හැමදාම දැක්කේ.... නුවර වැවයි... මගේ සහොදරයෙක් වුන ප්‍රවීනුයි විතරක් වෙනකොට.... මගේ දුක හංග ගත්තු මම පුරුදු හැගීමක් නැති මූනෙන් පිරිමි වාට්ටුවට ගියා....

"ඩොක්ටර් සේනාධීර මේ වෙලාවේ...."
"මම ඇඩ්මිට් කරපු පේශන්ට කොහොමද...?"
"ඉස්සෙල්ලා.... ස්ලීපින් මෙඩිසින් දුන්නට පස්සේ නම් ප්‍රශ්නයක් නෑ තාම නිදි ඇති..."
"ම්ම්..."

මම එයාගෙ ඇද ලගට ගියා.... එයා නිදි.... මං එන පැත්තට පිටුපාලා එයා නිදාගෙන හිටියා.....
තව ටිකක් එයාගෙ ඇද ලගට යනකොටයි දැක්කේ....එයා ගැස්සෙනවා....බය වෙච්චි මම ඉක්මනට එයා ලගට ගියා.... එයා අඩනවා....

"ඇයි අඩන්නේ...."
මං පිටි පස්සෙන් ඉදන් එහෙම අහද්දී මං බලාගෙන එයා ඉක්මනට කදුලු පිහගන්නවා....
"..........................."
"මං දැක්කා.... හංගන්නෙ නැතුව කියන්න... ඇයි අඩන්නේ...."
"ආපහු එන්න එපා.... යන්න...."
"බැහැ.... ඔයා අඩද්දි යන්න බැහැ... කියන්න මං උදව් කරන්නම්.... මම දොස්තර කෙනෙක් නේ...."
"ප්‍රශ්නයක් නෑ නිකන් ඇඩුවේ...."
"මිනිස්සු එහෙම නිකන් අඩන්නේ නෑ..."
"ඒත් ඔයා මාව දකින හැම වෙලාවකම මං අඩ අඩ හිටියේ...."
"ඒවට හේතු තිබ්බ නේ..."
"නැහැ..."
"ඔය බොරු මට ඔයාව විශ්වාස නෑ.... ඉතින් කියන්න මොකද වුනේ...."
"බැහැ.... මටත් ඔයාව විශ්වාස නැහැ..."
"මට නැතත් විශ්වාස කාටමහරි කියන්න..."

ඉතින් එතනින් පස්සේ මං තව මොනවා කියන්නද.... එයාගෙන් තව වචනයක් වත් ගන්න බැරි බව දන්න මම එන්න ආවා...ඒත් තව එකම එක බලාපොරොත්තුවක් හිත යට තිබුනා...

"දැන් මේ ලෝකේ එහෙම කවුරුත්ම නෑ... මගේ දෛවයේ ඉදලා හැමදේම මට කලේ බොරුව...."

කියාගන්න බැරි තරම් මහන්සියක් හිතට ගතට දැනෙද්දී.... එයා කිව්ව දේ ගැන වැඩිය හිතන්න බැරි වුනු මම එන්න හැරුනා....
"ඉන්න...."

එයා මට කතා කලා...මම ආපහු හැරුනා....

"කියන්න...."
"කවුද මාව මෙහෙට එක්ක ආවේ...."
"මතක නෑ...."
"..............."