Letter of November [yizhan] sinhala

42

"මං අයියාට ආදරෙයි...."
"............................."
"..............................."

අයියා තාමත් මගේ දිහා ඇස්පිය ගහන්නේ නැතුවම බලාගෙන ඉන්නවා.... වැස්ස් කලින්ටත් වඩා තද කරනකොට... අයියා වැස්සටත් වඩා හයියෙන් කතාකලා....

"තරහා නැතුව තව එකම එක පාරක් කියනවද...."
"මං අයියාට ආදරෙයි...."
".........................."

මමත් පුලුවන් තරම් හයියෙන් කිව්වේ වැස්සට ඒක අයියට ඇහෙන්නේ නැති වෙයි කියා බයෙන්... අයියා මගෙන් ඇස් අහකට අරගෙන වැව් බැම්මේ අනිත් කෙලවර දිහා බලාගෙන හිනා වුනා.... ඒක හරි ලස්සන හිනාවක්... ඒත් ඒ හිනාවේ කියාගන්න බැරි පුදුමයක් ලියවිලා තිබ්බා... මං ඒක දැක්කා... එයාට විතරක් නෙවෙයි... මටත් පුදුමයි... මං ඒක අන්තිමේදි කිව්වා....

"ඇත්තමයි කියන්නේ අයියේ මං ඔයාට ආද්....."

මට එච්චරයි කියන්න හම්බවුනේ... ඉනෙන් අල්ලන් හිටිය අතින්ම මාව එයාගේ ලගට ඇදලාගත්තු අයියා.... එයාගේ තොල් වලින් මගේ තොල් දෙක අල්ලගත්තේ.... මගේ එක අතක් වැස්සට තෙමිලා තෙතබරිත වෙච්ච එයාගේ කමිසේ කොනක් තද කරලා අල්ලගද්දී....

මටත් නොදැනිම මගේ ඇස් දෙක පියවෙද්දී.... මං අයියාගේ ඒ හැගීම් වලට නතු වුනේ.... මත් වෙලා වගේ....

ඒත් අපි ඉන්නෙ වැව රවුමේ කියන එක මට මතක් වෙනකොට... මං ඉක්මනට අයියාගෙන ඈත්වුනා.... මහ ගොඩක් ඈත් වෙන්නේ කොහොමද... මට එයා නැතුව හිටගෙන ඉන්නවත් බෑ.... මගේ නලලට නලල තියාගෙන හිටිය අයියා හෙමිට මගේ ඇස් දිහා බැලුවා.... ඒත් මගේ ඇස් තිබුනේ අපේ වටේ කවුරුහරි බලන් ඉන්නවද කියලා හොය හොයා.... වාසනාවට වැස්ස වැඩි වෙනවත් එක්කම අපේ පේන මානේ කවුරුත්ම හිටියේ නෑ....

ඒත් එක්කම මට හිතන්නවත් එක තප්පරයක්වත් නොදී ආපහු පාරක් අයියා මගේ දෙතොල් අල්ලගන්නකොට.... මං ගැලවෙන්න දැගලුවා.... ඒ අත් දරදඩුයි හයියයි... මට හෙලවෙන්න කියලා හිතන්නවත් බැරි තැන.... උත්සාහය නැවැත්තුව මං අයියගේ තොල් වලට කීකරු වුනා..... හුස්ම අපේ හාදුවට බාධා කරනකොට අයියා මගේ නලලට නලල තියාගෙන අපි දෙන්නම හයියෙන් හුස්මගත්තා....

ඔලුව ඉස්සුව මං ආපහු පාරක් බැලුවේ කවුරුත් බලන් ඉන්නවද කියලා වෙද්දී.... අයියා මට කතාකලා...