Letter of November [yizhan] sinhala

02 chapter

මිනිස්සු නොදන්නවා උනාට එයාලා දෙපාරක් නොහිතා එලියට දාපු වචන තිබුනා. සමහර හිත් කියාගන්න බැරි තරමට ඒ වචන අස්සේ අසරණ වුනා...... දොස්තර මහත්තයෝ........ ඔයා ඒ වචනේ කියද්දී ඔය හිතේ තිබ්බේ මොකක් වුනත්........ ඒ වචන ටික මගේ හිත අස්සට උහුලන්න බැරි බරක් දුන්න........ ඔයා මට මතක් කළා........මන් ගාව වටිනා දේවල් නැහැ කියලා.......... 

ඇස් දෙකට උනපු කඳුළු වලට වටිනාකමක් නැහැයි කියලා මටම දැනෙද්දී........ මගේම කඳුළු වලට මම හිත යටින් නොසෑහෙන්න බැගෑපත් උනා........... අනේ දැන් නම් වැටෙන්න එපා කිව්වා.......

එයත් මාව නොතේරුන ගානට වැටෙන්න යද්දී............මුවා කරගත්තු මගේ ඇස් දෙකත් එක්ක මම යන්න නැගිට්ටා........ හැමෝගෙන්ම හැංගුවත් මොකද........... හංගන්න ඕනෑම වෙලාවේ.......... හංගන්න ඕනෑම ඇස් දෙක එක්ක මගේ ඇස් ගැටෙද්දී........ කියාගන්න බැරි තරමට මාව අසරණ කරපු ඒ කඳුළු බින්දුව........... මගේ ඇහෙන් කඩා වැටුනා.......

"පොඩ්ඩක් ඉන්න, ඔයාට counselling වෙන්න ඕනෙද?"

"නැහැ"

"ඕනේ නම් කියන්න හිත නිදහස් කරගන්න හොඳ ක්‍රමයක් එක"

"ඕනේ නැහැ"

හිතට දැනුණු වේදනාවත් එක්ක car එකේ පිටිපස්සෙන් ඉඳගත්තු මම නිදහසේ මගේ කඳුළු වලට ඉඩ දුන්නා.

මට ඔයා නවතින්න ඕනෙම උන වෙලාවේ ඔයා කඩාගෙන වැටුනට......... ඔයාව මගේ ඇස් අස්සේ හිරකරලා තියාගන්න තරම් මම නපුරු නෑ.........

'කඳුළු මහා අවස්ථාවාදියි

එයා කඩාගෙන වැටුනෙම

අපේ වේදනාව මුළු ලෝකෙටම කියාගෙන වෙනකොට

වැටුන කඳුළු නිසා මිනිස්සු සෑහෙන්න අසරණ වුනා'

මම වචන කළා......... දැනුණු වේදනාව කෑගහලා කියාගන්න බැරි වෙනකොට........... නම නොදන්නා මගේ ඉරණමෙන් උදව් ඉල්ලුවා....... උදව් කරන්න කියලා වචනයෙන් නොකිව්වත්...... අමුනපු හැඟීම් වල තිබුනෙම......... තව පද පේලි ටිකක් වෙනුවෙන් මග බැලීමක් උනා.......

දාපු පමාවට notification එකක්......