Letter of November [yizhan] sinhala

11 chapter

"දැන් මට ඇත්ත කියපන් මොකක්ද වුනේ.....?"
"මොකක්ද....."
"උබ මගෙන්ද දැන් දේවල් හංගන්නේ...."
"උබ මොකක් ගැනද කියන්නේ...."
"ඇඩුවෙ ඇයි....?"
"ම්...මං ඇඩුවේ නෑ...."
ප්‍රවීන් බිම බලාගෙන කිව්වා....
"එතකොට ඇයි මෙට්ටේ කදුලු..."
"ඇලජික් එක නිසා..."
"ඇත්තට....?"
"...................................."

කිසිම දෙයක් නොකිව්ව තවමත් මගේ මූන දිහා නොබලා බිම බලාගෙන යන්න හැදුවා....

"මං හැමතැනකදිම උබව විශ්වාස කරලා හැමදේම කියද්දී.... උබ මාව විශ්වාස නැතුව දැම් උබේ දේවල් හංගනවා.... මට කියපන්..... පිට ලෝකේ මිනිස්සු මාව කාලෙකට කලින් දැක්කා වගේ උබත් මාව දකින්නේ පිස්සෙක් වගේද.... උබව මම සහෝදරයෙක් වගේ දකිද්දී උබ මට අනුකම්පා කලාද බන්...."

ඕනේ උනේ මොන ක්‍රමේකින් හරි ප්‍රවීන්ගේ කටින් එයාගේ ප්‍රශ්නේ එලියට ගන්න වුනාට.... අන්තිමට මගේම වචන මගේම මතක අවුස්සලා ඇස් වලට කදුලු එද්දී... මටම මගේ වචන වල බර දැනුනා....

"තෙවිදු උබ මොනද කියන්නේ.... එහෙම දෙයක් නෑ...."

යන්න ගියා ප්‍රවීන් ආපහු හැරිලා ආවා.... මං මගේ කදුලු පිහදාගත්තා....

"එහෙනම් මට හැමදේම කියපන් බන්....."
"මං කෙනෙක්ට කැමතියි..... ගොඩාක් කාලෙක ඉදලා...."
"................................."
"එයා මට කැමති නෑ...."
"එයා එහෙම කිව්ව්ද...."
"නෑ... ඒත් මං දන්නවා.... එයා වෙන කෙනෙක්ට ආදරේ කරනවා......"
"ඉතින් එයා ආදරේ කරන කෙනත් එයාට ආදරේද...."
"එයා තාම දන්නේ නෑ....."
"තාම අවස්ථාවක් ඇතිද....."
"මං හරියට දන්නේ නෑ.... ඒත්..."
"කැමති නම් උත්සාහ කරලා බලන්න....."
"තෙවිදු....ම.."
"හොදට කල්පනා කරලා අඩන්නේ නැතුව හරියි කියලා හිතෙන තීරනයක් ගන්න හැමදේටම උථරයක් තියෙනවා.... මං යන්නම් අර ලමයට එන්න පොරොන්දු වුනා...."
"..................................."
"මොකද්ද කියන්න ගියේ...."
"මොකුත් නෑ.... පරිස්සමට යන්න... "

මම ඉක්මනට හොස්පිටල් එකට ආවා....
වෙලාව උදේ නවයයි.... මම ඉකමනට වෝඩ් එකට ආවා.....එයා ඇදේ ඉදගෙන දැලෙන් එලියේ මොකද්දෝ දිහා බලාගෙන ඉන්නවා....මම ලගට යන ගමන් එයාට කතා කලා....

"තරුක..."
"...................."

එයා මගේ දිහා බැලුවා.... එයාගේ ඇස් වල කදුලු එයා ආයෙමත් අඩලා.... ඒත් ඇයි....

"ඇ...ඇයි අඩන්නේ....."

එයාගේ ඇද ලගින් වාඩි වුනු මම එයාගෙන් අහද්දී.... එයා මගේ උරහිසේ ඔලුව ගහගෙන හොදටම ඇඩුවා.....මේ ටික දවසට සිද්ද වෙන හිතාගන්නවත් බැරි දේවල් නිසා මම කදුලු කියන දේත් එක්ක හෙම්බත් වෙලා හිටියා.... අඩන්න එපා කියන්නවත් බැරි තරමටම.....

"ඇති තරම් අඩන්න.... එපා කියන්නේ නෑ...."
"ම්....මම හ්...හි...හිතුවා.... එන්...නේ න්...නැති වෙයි... ක්..කිය්ලා...."

ඉකි ගගහා අඩන එයා මම අහන්නේ නැතුවම මට හේතුව කියන්න ගත්තා.... මට හිනා ගියා.... එයා හරියට පොඩි දරුවෙක් වගේ....

"ඉතින් මම ආවා නේ.... දැන් ඔක්කොම හරිනේ...."
"ම්...මට...ක්..ක...කවුරුත් නෑනේ...යන්න එපා...."

නහයේ හොටු උඩට ඇද ඇද කලින්ටත් වඩා හයියෙන් අඩද්දී.... වාට්ටුවේ හැමෝම අපි දිහා බලද්දී.... මට හොනාව තද කරගෙන ඉන්න බැරි වුනා.....

"කෝ ඉන්න.... දැන් කදුලු පිහ ගන්න.... හරි ඔන්න දැන් මම ඉන්නවා.... අපි හෙමීට කතා කරමු හරිද...."

"ම්ම්..............."

තාමත් ලාවට වගේ අඩන එයා ඔලුව වැනුවා....

"කෝ ඉතින් ඔයා කාලත් නෑනේ...."
"කන්න බෑ....කෝ සුදු අම්මා...."
"මම එන්න ඔනේ නෑ කිව්වා...."
"ම්ම්......"
"ටිකක් කන්න ඔයාට බෙහෙත් බොන්න නම් කන්න ඔනෙනේ...."
"පස්සෙ කන්නම් බඩගිනි නෑ.....දැන් කතාකරමුද....."
"හා අපි කතාකරමු..... හැබැයි කතා කරන ගමන් කමු.... මං කවන්නම්...."
"ආහ්....එ...එපා මං පස්සෙ කන්නම්....."
".........................."

මා බත් එක ලෙහාගෙන එයාට කවන්න ගත්තා.... එපා කිව්වට මොකද.... අගේට මුලු බත් එකම කෑවේ කොහොමද කියනවනම්..... එයාට කතා කරන්නත් අමතක වුනා....
අත හෝදන් ආව මම එයා ගාවින් ඉද ගත්තා....

"ඔයාට මෙතන කතා කරන්න පුලුවන්ද.... අපි හොස්පිටල් ගාඩ්න් එකට ය්මුද...."
"එලියට යමූ...."

රෝදපුටුවක් අරගෙන ඇවිත්.... එයාව අත් දෙකෙන්ම උස්සලා රෝද පුටුවෙන් තිබ්බ මම එයාව ගාඩ්න් එකට එක්ක ගියා.....
දන්නවද මගේ හිත කැමතියි... මුලු ජීවිත කාලෙටම වුනත් එයාව එහෙම බලාගන්න....
ගාඩ්න් එකෙ බෙන්ච් එකක් තියන තැනකට ගිය මම එයාගේ රෝද පුටුව බෙන්ච් එකට එහා පැත්තෙන් තියලා බෙන්ච් එකේ වාඩි වුනා....

"ඉතින් ඒ ප්‍රශ්නේ අහන්නේ නැද්ද තරුක....?"
"ඊට කලින් මගේ කතාව අහනවද...."
"......................!"

__________________________
මම

^_^

Nara

He..... he....