AŞK EN NİHAYETİNDE

40. bölüm: ''sana tutundum.''

Hoş geldiniz sevgili yârilerim 💛

Müzik: Mustafa Sandal - Aya Benzer

Tatiliniz nasıl geçiyor bakalım? Umarım iyidir. Ben bu sene tatile gidemeyecek gibiyim, durmadan size bölüm atarım artık babahsbshakalns

Kitabın gidişatı nasıldır, bir sorsam?

İyi okumalar 🤍

^^^

Begüm Kandemir

"İlk ben girsem olur mu?"

Murat'ın odaya kaldırılmasıyla birkaç saat geçmiş ve kendisine gelmişti. Uyanalı yarım saat falan oluyordu.

Herkesten çok içeriye girmek isteyenlerin başında Efe geliyordu. Deminden beri hemşireye ben gireyim ben gireyim diye yalvarıyordu. Hemşire ise hep aynı cevabı veriyordu. "Beyefendi, doktor bey gelsin o karar verecek buna. Benim bir şey deme hükmüm yok."

Efe omuzlarını düşürüp bilmem kaçıncı kere oflarken doktor koridorun başından görünmüştü. Herkes heyecanla doktorun yanımıza varmasını bekliyordu. Yaslandığım duvarda öylece duruyordum. Murat'ın ikinci ailesi denilecek kişiler buradaydı, ilk onlar girerdi.

Doktor yanımıza geldiğinde Efe, günün sorusunu sordu. "Doktor bey, ilk ben girebilir miyim izninizle?" Doktor gülümsedi. "Önce odaya girip bir hastayı göreyim. Buna öyle karar vereceğim."

Efe kafasını sallarken doktor hemşire ile beraber odaya girdi. Yaklaşık 15 dakikalık bir bekleyişin ardından doktor odadan çıktı. Herkes ayaklanırken doktor hepimize teker teker baktı. Ardından "Hastamız gayet iyi. Yalnız daha ameliyattan yeni çıktığı için dinlenmesini istiyorum. Bu sebeple girecekseniz bile teker teker girmenizi istiyorum. Ama ondan önce.." dedi. "Begüm kim acaba?"

Herkesin bakışları bana dönerken sessizce "Benim.. Bir sorun mu var?" dedim. Doktor tekrardan sevecenlikle gülümsedi. "Hayır, hiçbir sorun yok. Murat, ilk seni görmek istedi. Haberin olsun. Lütfen en fazla 10 dakika kal, olur mu?"

Üzerimdeki bakışları umursamamaya çalışarak şaşırmamı engellemeye çalıştım. Burada o kadar insan varken niye ilk beni görmek istemişti?

Başımı salladım ve odanın kapısını açıp üstümdeki bakışları ardımda bırakarak içeri girdim. Kapıyı kapattıktan sonra önüme döndüm ve gördüm onu.

Başı hafifçe yükseltilmiş hasta yatağında, üzerinde hastane elbisesiyle, beline kadar örtülü pikenin altında yatıyordu. Gözleri hafifçe açıktı. Nefes alışverişleri sessiz odanın içinde inip kalkan göğsünden kendini belli ediyordu.

Yavaş adımlarla yatağının yanına kadar gelip durdum. "Murat.." Ağzımdan sadece adı çıkarken onun bakışları ise beni buldu. Gözlerini zorlukla kırpıştırdı. "Begüm.. Buradasın."

Bu ses ona mı aitti? Kalın olmasına rağmen nahif çıkan sesi, şuan çatallaşmış ve kupkuruydu. Çenesinde ve yanağının çevresinde yer yer çıkan kirli sakalları da gözüme çarpmıştı. Çok hızlı uzadıkları belliydi, zira bu olayın olduğu gece hiç sakalı yoktu.

Yatağın yanındaki tekli koltuğa oturdum ve yatağın üzerinde duran elini tuttum iki elimle. "Evet, buradayım." dedim. "Beni görmek istemişsin. Nasılsın, iyi misin?"