Freya

7.BÖLÜM

Meydadaki şarkının bağımlısıyım.Dinlemenizi öneririm.

İyi okumalar.♥︎

Freya'dan

Salıncakta ileri geri sallanırken,bir yandan da olanları düşünüyordum.

Yani her şey çok basit aslında.Evlatlıksın.Üvey baban hayatının merkezine sıçtıktan sonra gözüne bile görünmüyor ve gerçek ebeveynlerin ölü.

İçimde hâlâ kabullenmek istemeyen bir yanım vardı.Abimler söylemişti zaten DNA testi yapıldığını ama ben somut bir kanıt görmemiştim.

Abimler emin olmasa asla beni buraya göndermezdi.Demek ki ben hastanedeyken test yapıldı.

Bok vardı da kaçırırcasına hızlı davranmışlardı.
Sahi bok varmış da acele etmişler.
Bende aynısını dedim.
Niye bu kadar uyuzsun.Burada benim uyuz olmam lazım.
Sen de uyuzsun.
Tamam
Sende mi terk ediyorsun beni?
Lan olur mu öyle şey?Sakın duymayayım bir daha.
Ağlıyor musun?
Şaka.Yerim seni kızım.
Ne ağlarsın benim zülfü siyahım.Buda gelir buda geçer ağlama.
"Sus artık!"tam o sırada bana seslenen Çağatay kendine dediğimi sandı.
"Frey-"pardon çok üzgünüm seni rahatsız ettim.Kapıyı çaldım ama sen duymayınca uyudun san- sandım.Kusuruma bakma lütfen."

"Hayır,hayır gerçekten sana söylemedim.Ben kendi kendime konuşuyordum.İşler istediğim gibi gitmedi.Ona kızdım.Seni bile duymamıştım.Sen kusura bakma lütfen.Ne için gelmiştin?"

Kendi kendimi ağlatmama şaşırdığı belliydi.Yine de ona kızmadığım için mutlu görünüyordu.

"Ben yemeğe çağıracaktım.Onun için şey yaptım."elleriyle ensesini ovalarken gülmemek için dudaklarımı birbirine bastırdım.

"Aslında çok aç değ-"

"Aç değilimi kesinlikle kabul etmiyoruz."

"Berkin abin dedi bunu değil mi?"

Tatlı tatlı kafasını salladı."Kesin emri.Sen gelmeden sofraya oturmayacakmışız."

Berkin çok tuhaf birisi.Ama sevmeye başlamıştım.
"Tamam geliyorum."dedim ve Çağatay'la birlikte odadan çıktım.

Yemek odasına geldiğimde herkes sandalyenin yanında ayakta duruyordu.Şaka yaptığını sanmıştım.

Çağatay'a baktığımda 'demiştim' der gibi baktı ve omuz silkti.

Tamam bu biraz tuhaf ama üstesinden gelebilirim.

"Heh kardeşim de geldiğine göre oturabiliriz."
"Gel bir tanem."dedi ve omuzlarımdan tutarak sandalyeye oturttu.

Kendisi de hemen yanıma geçti.Solumda Berkin, sağımda Akıner vardı. Masanın başına Yalçın oturmuştu ve tam karşımda Çağatay oturuyordu.

"Afiyet olsun o hâlde."Yalçın'ın konuşması ile yemek başlamıştı.

Berkin sürekli hangi yemeği sevdiğimi soruyor ona göre tabağıma yemek dolduruyordu.

"Gerçekten yeterli, fazlasıyla doydum ben."

"Ama tabağın bitmedi. Bak bu patates arkandan ağlar."önümdeki patates-köfte yemeğini gösterdi.
Neyse ki et ve kıyma sevmediğimi anlamıştı da zorlamamıştı.

"Berkin yeter abicim, zorlama kardeşimizi." Kurtarıcımın Yalçın olması beklenmedik bir şeydi.

Minnet dolu bakışlar attım ve masadan kalktım.
"Tamam ya,bir daha ki sefere daha çok ye ama." diye uyardı.