I will wait for you

Rozdział 27

Angelina

Spotkanie ciotki Margaret było dziwnym uczuciem. Nie widziałam tej kobiety nigdy na oczy. Jednak, kiedy byłam coraz bliżej niej zauważałam podobieństwo do mnie. Miała takie same rysy twarzy i oczy co sprawiało, że poczułam się przytłoczona spotkaniem jej.

Była tym samym bardzo podobna do mojej mamy, że patrzenie na nią bolało. To niesprawiedliwe, że ona żyła ciesząc się życiem a moja mama nie. Może to było okrutne, że tak myślałam, ale nie potrafiłam inaczej.

- Usiądź – zażądała nieznoszącym sprzeciwu głosem.

Pokręciłam oczami, ale zrobiłam, jak kazała. Usiadłam i odłożyłam torebkę na bok. Oparłam się wygodnie o oparcie fotela i spojrzałam na nią bez słowa. To ona mnie zaprosiła więc to ona powinna zacząć tą rozmowę.

Milczenie przedłużało się do czasu aż w salonie pojawiła się znowu tak wredna kobieta, która otworzyła mi drzwi. Bez słowa ustawiła na stoliku pomiędzy nami zastawę a także talerzyk z ciastem.

Nie chcąc się jej tak ostentacyjnie przyglądać rozejrzałam się po pomieszczeniu. Panował tu tak wielki przepych, że można było stracić od tego wzrok. Każde wolne miejsce na ścianie zajmowały obrazy w różnych stylach. Portrety, pejzaże, akty, weduty, mariny, nokturny, martwa natura. Było tego tyle że nie mogłam ogarnąć tego wzrokiem.

I to nie było na tyle jeśli chodzi o ten kiczowaty wystrój. Na posadzce stały porozstawiane rzeźby a na stołach było ich jeszcze więcej tylko w mniejszej wielkości.

- To moja pasja – odezwała się znad filiżanki.

- Dobrze mieć jakieś zajecie które nas cieszy – oznajmiłam biorąc do ręki ciepły płyn, a kiedy pociągnęłam łyk od razu tego pożałowałam. Jeśli to była herbata to ja byłam królową Angielską. Słodki ulep miał niewiele wspólnego z pysznym naparem, który tak lubiłam pić. Starałam się nie skrzywić, ale chyba mi się nie udało.

- Nie wszystkim smakuję – kobieta posłała mi niewielki uśmiech.

- Raczej piję inną herbatę.

Znowu zastała cisza. Zaczęłam tracić cierpliwość tymi bezsensowni słowami, ale jej to się chyba podobało, że reaguję w taki sposób. Nie mogła przestać na mnie patrzeć.

- Może mi pani powiedzieć po co miałam tu przyjechać. – odstawiłam filiżankę na stolik. – Nie znamy się a nalegała pani na spotkanie.

- Czy to takie dziwne, że chcę poznać moją siostrzenice – spytała zaczepnie.

- Dla mnie tak – założyłam nogę na nogę. – Nie widziałam pani nigdy na oczy więc to chyba dziwne. Nie uważa pani?

- Jestem twoją ciotką a nie panią.

- No chyba raczej nie – prychnęłam. – Żeby kogoś tak nazywać to musiałabym cię znać a przyznamy sobie szczerze, że jesteśmy sobie obce.

- Dlatego cię tu zaprosiłam. Żeby cię poznać.

- Po co to pani po tylu latach. – stwierdziłam, że pora poruszyć temat, dla którego tu przyjechałam. – Podobno jest pani obłożnie chora, ale najwyraźniej z tego co widzę to wszystko jest w porządku – spojrzała na nią taksując wzrokiem z góry do dołu. Dokładnie tak jak ona to zrobiła, kiedy tu weszłam.

- Gdybym tak nie powiedziała wtedy twój brat by cię tu nie puścił – w tym musiałam przyznać jej rację.

- Też racja.

- Chciałam cię tylko poznać – wyznała cicho.

- Dlaczego teraz?

- Bo jestem chora. Tym razem mówię prawdę i może tego nie widać za jakiś czas nie będzie się dało tego ukryć. – zaśmiała się z nutą goryczy. – Człowiek, kiedy ma wszystko może każdym pomiatać i ja tak robiłam. Niszczyłam ludzi, bo tak mi było wygodnie. Nie pomogłam wam, kiedy tego potrzebowaliście. – słuchałam jej przejęta po raz pierwszy jak tu weszłam. – Byłam taka wściekła, kiedy wyszliście na prostą.