Ayliz

10. Bölüm

Bölüm 10
Acemi Balık

Berk ile İzmir'e gidip gelmemizi üstünden iki gün geçmişti. İzmir'deki marinada yaşanan arbede nedeniyle marinaya açılacak olan davanın detayları hakkında görüşmek için gitmiştik. Gitmiş iken İzmir'i gezmiş, tatil yapmış ve nişan için birkaç şey almıştık.

"Anne." diyerek odaya giren Ebru ile ona döndüm.

"Efendim canım."

"Ben hani geçen gün babamda kaldım ya. Onlar Hazan ile bebek için eşyalar aldı. Diğerleri de onlara hediyelerini verdiler. Biz de hediye verecek miyiz?"

Bir anda nereden geliyordu bunlar aklına.

"İstersen alırız anneciğim. Bebeğin cinsiyeti belli olmuştur. Sen ne olduğunu biliyor musun?"

"Küçük Karan gelecek dediler."

Erkek olacaktı.

Karanla hayalini kurduğumuz zaman düştü aklıma.

6 Sene Önce

Karan ile olduğumuz yere baktım önce. İlk birbirimizi gördüğümüz yerdeydik.

"Neden buradayız Karan?" dedim ona dönerek.

Onun yüzünde ise bir gülümseme vardı.

"Gel hadi." dedi arabadan inip. Soruma cevap dahi vermemişti.

İkimizde arabadan indiğimizde elimden tutarak uçurumun kenarına doğru götürdü.

"Burayı hatırlıyorsundur. Sen hiçbir şeyi unutmazsın. İlk burada gördük birbirimizi. Senin sesini duyduğumda şuradan düşecek gibi olmuştum. O sesin ile büyülemiştin resmen beni. Sonra okulda gördüm seni. Bizim fakültede okuyordun. Hatta aynı bölümde ama farklı sınıflardaydık. İkimizinde birbirinden haber yoktu. Ama takmıştım seni artık kafama. Bulacaktım, kararlıydım. Buldum da. O davette gördüm seni. Üstünde beyaz elbise, saçların toplu, boynunda da kocaman bir kolye. Yanındaki arkadaşın ile etrafa bakınıyordun. Gözlerin ilk bende durdu ama. Saydım, tam bir dakika boyunca durdu. Tanıdık birbirimizi, iyi geldik ikimizde. Ama ben sana çok aşık oldum be Ay kızım. Beyaz tenine, siyah saçlarına, sesine, bakışlarına, gülüşüne. Ya anlatamam sana bunu. Bak benim niyetim ciddi. Sen de biliyorsun. Daha geçen zamanda tanıştın ailem ile. Onlar da sevdi seni. Benim sana olan aşkım bitmez. Kimse buna mani olamaz. O yüzden bunu yapacağım." Yere eğildi birden. Bir dizinin üstüne çökerek cebinden bir kutu çıkardı. "Ay kızım, güzel yavrum benim. Benim eşim olur musun? Benimle evlenir misin?"

Duyduklarım gerçek mi diye sorguladım bir an. Gerçekti. Hem de inanamayacağım kadar.

"Evet." dedim sadece. Gözümden akan gözyaşlarımı sildim.

Karan ayağa kalkıp yüzüğü parmağıma taktığında sardım kollarımı ona.

..

Evlilik teklifinin üzerinden iki saat geçmişti ve biz çarşıda dolaşıyorduk el ele.

Görenlerin aralarında ettiği dedikoduları duyuyorduk ama ikimizin de umrunda değildi.

Karan birden elimi bırakıp meydanın ortasına geçti.

"Ey ahali, duyun beni. Ben Karan Bozanoğlu. Doğan Bozanoğlu'nun oğlu. Ben bugün aşiretin gelecek varisi olarak bilinen ağayım. Sizlere tanıştırmak istediğim biri vardır. Ayliz Koça. Aşiretimin hanımağası olacak. Düğün dernek kurulacak yakında ahali. Herkes bilsin sevgimi."

Tüm halk onu dinlerken ben ise şaşkındım.

Gülerek yanıma geldiğinde yüzüğün olduğu elimi alarak tuttu ve havaya kaldırmadan önce öptü.