Ayliz

30. Bölüm

Bölüm 30
İstek

Işık göz yoruyordu artık. Her yer bembeyazdı ve sanki geri dönüşü olmayan bir yoldaydı.

"Anne ne olur gel artık."

Duyduğu ses ile o tarafa döndü Ayliz. Bir ışık huzmesi vardı Ebru'nun arkasında. Yüzü hiç net değildi.

"Ebru." diye var gücüyle bağırdı Ayliz.

"Anne ne olur geri dön. Özledim seni."

Yalvarıyordu resmen Ebru ama gidemiyordu hiç bir yere Ayliz. Hareket edemiyordu.

"Anneciğim sen gel bana. Ben gelemiyorum."

"Gelemem anne, eğer gelirsem dönemem."

Sözler içini acıttı Ayliz'in.

"Ayliz, sevgilim."

Bu sefer Berk'in sesini duydu. Kafasını o yöne çevirdi. Ebru'nun hemen yanındaydı neredeyse.

"Sevgilim artık geri gelsen olmaz mı?"

"Gelemiyorum."

Ağlıyordu ama göz yaşlarını hissetmiyordu.

"Avcı, neredesin?"

Bu ses o kadar tanıdıktı ki.

Bu sefer kendini zorla hareket ettirip sesin geldiği yöne döndü.

Vefa Koça...

"Ölmen gerekiyordu. Gerçekler ortaya çıkmadan ölmen gerekiyordu."

Sözlerindeki hırs ve öfke o kadar belliydi ki bir adım geri gitmek istedi Ayliz. Hayatı boyunca kimseden bu kadar korkmamıştı.

"Gerçekleri açıklayamazsın. Hepimiz biteriz."

"Olmaz, herkes herşeyi öğrenmeli." dedi Ayliz zor çıkan sesi ile.

"Hocam kriz geçiriyor."

Doktorlar hızla yoğun bakıma girdiğinde Ayliz'e ilk müdahaleyi yaptılar.

Doktorlar kendi aralarında kısa bir bakışma geçirdi. Müdahale için gelen hemşireler de durumu anlamış gibiydi.

Kapıda onları bekleyen meraklı gözlerle doğru ilerledi. Sürgülü kapıdan çıktıklarında eşi olduğunu öğrendikleri adama baktılar.

"Bir kriz geçirdi. Bu onun uyanma süresini uzatacak gibi duruyor. Şu anda baygın olabilir ama bir şeylerden etkilendiği belli."

"Girebilir miyiz, görebilir miyiz?"

"Sadece iki kişi ikişer dakika olmak üzere girebilir. Sırayla."

Berk arkasındaki büyük aileye baktı.

"Azize hanım, görmek istemez misiniz?"

Berk'in sorusu ile herkes ona döndü. Ancak o olumsuz manada başını salladı ve geri yerine oturdu.