Adopted by larry

Hoofdstuk 58

(Pov onbekend Cliff)

Ik snuif de buiten lucht op. 'Heerlijk' mompel ik. 8 uur, dan moet ik rennen anders haal ik de bus niet, ik ren langs het parkje. En stop abrupt. Er ligt iemand op het bankje, ik blijf een tijd staan kijken, maar loop er uiteindelijk toch naar toe, 'vast een prostitué ofzo' mompel ik. Ik twijfel, eigenlijk moet ik de bus halen, het trieste randje er om heen haalt me toch over. Tot mijn grote schrik is het een klein meisje. Ik hurk voor haar neer 'hè! Word eens wakker!' Roep ik. Voor de zekerheid leg ik mij hand in haar hals, 'haar hartje klopt nog' zeg ik opgelucht. Snel pak ik mijn telefoon en toets 112. 'Goedemorgen alarm centrale wat kan ik voor u doen?' Vraagt een dame. 'Er ligt hier een meisje in het park, ik denk dat ze er de hele nacht heeft gelegen' zeg ik snel. 'Klopt haar hart nog?' Vraagt ze direct. 'Ja' zeg ik. 'Oke waar bent u?' Vraagt ze. Ik leg uit waar ik ben en geef mijn eigen naam en adres. Daarna bel ik naar huis, 'liefje kun je even snel naar het park komen met een dikke deken?' Vraag ik aan mijn vriendin. 'Ik kom eraan' zegt ze direct. Aan de ernst van mijn stem kon ze horen dat ik geen grapje maakte. Ik hurk weer bij het meisje neer en veeg een paar plukken haar uit d'r gezicht. Haar lippen zijn helemaal blauw net als haar vingers. Ik kijk op en zie Cloe om zich heen kijken. 'Lieverd!' Roep ik. Ze komt naar me toe gerent. 'Jezus' mompelt ze en leg gauw deken over haar heen. Ik hoor dan ook de ambulance sirenes.

(Pov Harry)

Ik sta op een parkeerplaats midden in London. Ik heb geen idee waar we verder nog moeten kijken. Een golf van angst overspoeld me met de gedachte dat we haar nooit meer zullen vinden. Louis ligt naast me te slapen. Hij heeft een groot deel ook gereden vannacht. Plots hoor ik zijn telefoon, 'vast liam' mompel ik en neem op. 'Ja?' Vraag ik. 'Goedemorgen spreek ik met Louis tomlinson? bent u de vader van Maya styles' vraagt een vrouwelijke stem. 'Ja' zeg ik direct. 'Ik heb niet zo fijn nieuws' zegt ze. 'U dochter ligt in het ziekenhuis' zegt ze. 'Ik kom er direct aan' zegt ik en hang op. 'Lou!' 'Ja!' Roept hij en zit recht op en in de stoel. 'Ze ligt in het ziekenhuis' zeg ik huilend.

Hand in hand rennen we door het ziekenhuis. 'He!' Roept een vrouw als we voor bij de receptie rennen onmiddellijk stoppen we. De zuster staat achter ons. 'We komen voor maya' zeg ik. Ze knikt begrijpelijk. 'Schrik niet' zegt ze voordat ze de deur open doet. Ik kijk naar Louis die knikt en geeft me een klein duwtje. Achter een gordijn staat een bed, ik hoor verschillende piepjes. 'Ik ben bang Hazz' mompelt Louis. 'Ja ik ook' zeg ik. Ik pak zijn hand stevig vast, langzaam trek ik het gordijn een stukje opzij. Daar ligt ze, onder een deken die tot op haar kin is opgetrokken. Met snoeren en slangetjes en onder vandaan. Nog steeds staan Lou en ik hand in hand op de zelfde plek als waar we 5 minuten leden ook stonden toen we elkaar vertelden dat we bang waren. Ik zet voorzichtig een stapje richting het bed, ik ga aan de kant van het raam zitten. Ik til de dekens een klein stukje op. Op haar borst zitten allemaal stickers met daar aan snoeren die naar een monitor leiden. Ze heeft een naaldje in haar hand en een ding met zuurstof in haar neus. Aan het infuus hangt een zak vocht. Ik leg mijn hand op haar arm en schrik als ik voel hoe koud ze is. Op de monitor is haar temperatuur te zien, die maar 30 graden aan geeft. Ik zie dat Louis achter de deur staat te praten met een zuster. Ik leg mijn hand op haar wang waar ik overheen streel. 'Meisje' mompel ik. 'Hallo' ik kijk op en zie een zuster staan. 'Ze was onderkoeld, uitgedroogd' zegt ze ernstig. Ik kijk naar Louis zijn ogen bestaan uit totale angst. Ik loop naar hem toe en pak zijn hand. Ik zet hem op de stoel naast het bed. 'Zuurstof geven we standaard aan kinderen die onderkoeld binnen komen in het ziekenhuis' legt ze uit. 'En haar hart?' Vraag ik knikkend naar de snoeren onder de dekens. 'Als haar temperatuur zakt, zakt haar hartslag ook' zegt ze. Ik zucht. 'En wanneer word ze wakker?' Vraagt Louis. 'Kan een poosje duren' zegt ze. Ik knik, 'ik laat jullie even' zegt ze vriendelijk. Ik ga op het voeteneind zitten en leg mijn hand op haar been. 'Ik bel Liam even' mompel ik. Louis knikt.