“ကိုကိုေလး”
တစ္ဖက္ကေခၚလိုက္တဲ့အသံေၾကာင့္ထူးျမတ္
တစ္ကိုယ္လံုးေတာင့္တင္းသြားသည္။တစ္ဖက္
ကညီမေလးစုျမတ္ရဲ႕အသံ။သူနားၾကားမမွားဘူးဆိုရင္စုျမတ္ဒီဆရာဝန္ကို ကိုကိုေလးလို႔ေခၚေနတာႏွစ္ခါရွိၿပီ။သူ႔ေရွ႕မွာဆရာလို႔ေခၚၿပီးသူ႔
ကြယ္ရာမွာကိုကိုေလးလို႔ေခၚတယ္ဆိုေတာ့…ထူးျမတ္ဖုန္းကိုင္ထားတဲ့လက္ေတြတင္းၾကပ္
လာသည္။
“ကိုကိုေလး…ညီမေလးေခၚတာၾကားလား"
“အင္း"
“မနက္ျဖန္မနက္စာလာပို႔မလို႔။ကိုကိုေလးဖို႔ဘာလုပ္ခဲ့ရမလဲ"
“ဘာျဖစ္ျဖစ္ရတယ္”
“ဟုတ္ကဲ့။ဒါဆိုဒါပဲေနာ္”
စုျမတ္ဖုန္းခ်သြားေတာ့ထူးျမတ္စိတ္နဲ႔လူနဲ႔မကပ္သလိုျဖစ္သြားသည္။ညီမေလးကကိုကိုေလးလို႔ေခၚေနတဲ့လူက…ထူးျမတ္ထြဋ္ေခါင္လက္မွာစြပ္ထားတဲ့လက္စြပ္ကိုဆြဲခၽြတ္လိုက္သည္။လက္စြပ္ရဲ႕အတြင္းဘက္မွာတိုင္းေဇယ်ာေက်ာ္ဟု
ေရးထားသည္။
“အား…”
ထူးျမတ္ရင္ဘတ္ကိုဖိဆုပ္လိုက္မိသည္။ရင္ဘတ္ထဲကစူးခနဲ႔ျဖစ္သြားၿပီးလူကပါမြန္းၾကပ္လာသည္။
“ေကာင္းျမတ္…ညီေလး”
ထူးျမတ္ထြဋ္ေခါင္ကိုၾကည့္ၿပီးငိုမိၿပီ။တိုင္းေဇယ်ာေက်ာ္ဆိုတာညီေလးေကာင္းျမတ္ရဲ႕အေဖ
ေလ။ဒါဆိုဒီဆရာဝန္ကသူ႔ရဲ႕ညီေလးေကာင္းျမတ္ဟန္သာေပါ့။သူဘာလို႔မေတြးမိရတာလဲ။
ထြဋ္ေခါင္သူ႔ကိုစေတြ႕တဲ့ေန႔ကတည္းကသူ႔အိမ္
ေခၚသြားခဲ့တာ။သူ႔ေျခေထာက္ကိုမရြံမရွာကိုင္
ျပီးေဆးေၾကာေပးခဲ့တာ။ေျခသည္းလက္သည္း
ေတြညႇပ္ေပးခဲ့တာ။သူဘယ္ေလာက္ပဲဆူဆဲေနပါေစအရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔လုပ္ေနခဲ့တာ။သူဘာလို႔မေတြးမိခဲ့ရတာလဲ။
“အား…”
င္ရင္ဘတ္ကိုဖိၿပီးမခ်ိမဆ့ံခံစားေနရသည္။ေအာ္ဟစ္ငိုေႂကြးပစ္လိုက္ခ်င္ေပမဲ့ငိုသံမထြက္။ရင္ဘတ္ထဲကနာသည္။စူးေအာင့္ေနေအာင္နာသည္။
“ဝုန္း"
အခန္းထဲကလဲၿပိဳက်သံေၾကာင့္ၿဖိဳးေသာ္အခန္းထဲေျပးဝင္လာသည္။
YOU ARE READING
My Guiding Star ,လမ္းျပၾကယ္...(လမ်းပြကြယ်)(Completed)
General Fiction*ဒီကစၿပီးေရွ႕ကိုဆို××××သူ႔ရဲ႕လိုအင္ရွိတာေတြ××××သိေအာင္ႀကိဳးစားရင္းေလ××××ကိုယ္ျဖည့္စြမ္းမယ္*
