ထူးျမတ္ေခ်ာ္လဲသြားေတာ့ဦးတိုင္းေက်ာ္ေခါင္းေထာင္ၾကည့္သည္။
"ေဟ့ေကာင္ေလး...မင္းဘာျဖစ္သြားတာလဲ"
"မီးေညႇာင့္႐ိုးနာသြားၿပီ။ခါးလည္းနာတယ္။
မထႏိုင္ေတာ့ဘူး"
"ေအး...ငါ့ေျမးေျပာတာမွန္သားပဲ"
"ညီေလးကဘာေျပာတာလဲ"
"ကိုကိုလည္းဒုကၡိတပါပဲအဘိုးရာတဲ့"
"ညီေလးကအဲလိုေျပာတာလား"
"ေအး...ငါမထႏိုင္လို႔မင္းကိုလည္းမထူႏိုင္ဘူး။အဲဒီၾကမ္းျပင္ေပၚမွာပဲအိပ္ကြာ"
ထူးျမတ္ေလးဘက္ကုန္းထျပီးဒူးေထာက္ကာ
ခုတင္ေပၚလက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔အားျပဳ ၿပီး-
“အဘိုးဟိုဘက္တိုး”
“မင္းဘာလုပ္မလို႔လဲ”
“ၾကမ္းျပင္ေပၚမအိပ္ႏိုင္ဘူးအဘိုး။ခါးနာလို႔လမ္းလည္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ဘူး။အဘိုးဟိုဘက္တိုးေပး”
“ငါေအာက္ပိုင္းလႈပ္လို႔မရဘူးေလ”
“ရတယ္။အေပၚပိုင္းေလးပဲေရႊ႕ေပး"
ထူးျမတ္ခုတင္ေပၚတြယ္တက္လာခဲ့သည္။အဘိုးေဘးကလူတစ္ကိုယ္စာလြတ္ေနတဲ့ေနရာ
ေလးမွာကပ္သတ္ၿပီးဝင္အိပ္လိုက္သည္။
“အဘိုးကၽြန္ေတာ့္ကိုတြန္းမခ်နဲ႔ေနာ္”
“တြန္းခ်တာမခံခ်င္ရင္သတိနဲ႔အိပ္ေပါ့ကြ”
“အိပ္ပါတယ္ဆိုမွသတိကဘယ္မွာရွိမွာတုန္းအဘိုးရာ။ကၽြန္ေတာ္ျပဳတ္က်လို႔ခါးက်ိဳးရင္ႏွစ္ေယာက္လံုးမစြမ္းမသန္ေတြျဖစ္ကုန္မယ္”
“အခုေကာဘာထူးလို႔တုန္း"
“အခုကကၽြန္ေတာ္ကိုယ့္ဟာကိုယ္သြားလာႏိုင္ေသးတယ္။ကၽြန္ေတာ္ပါဝွီးခ်ဲေပၚေရာက္သြား
ရင္အဘိုးေျမးပဲဒုကၡေရာက္မွာ”
“ေအး…အဲဒီႏိုင္ကြက္ေလးနဲ႔ပဲလုပ္စားေနလိုက္ေတာ့”
ႏွစ္ေယာက္သားခုတင္ေပၚမွာပက္လက္ေလးေတြၿငိမ္ေနၾကသည္။ထူးျမတ္ဟန္ေဆာင္မေနပါ။
ၾကမ္းျပင္ေပၚပစ္လဲသြားတာခါးေရာ၊မီးေညႇာင့္ရိုးပါတကယ္နာသြားျခင္းျဖစ္သည္။အခ်ိန္အေတာ္
ၾကာေအာင္ၿငိမ္သြားေတာ့အဲကြန္းတပ္ထားတဲ့အခန္းမို႔ေအးစိမ့္လာသည္။ထူးျမတ္အဘိုးေပၚလႊားထားတဲ့ေစာင္ကိုဆြဲျခံဳလိုက္သည္။
BẠN ĐANG ĐỌC
My Guiding Star ,လမ္းျပၾကယ္...(လမ်းပြကြယ်)(Completed)
Tiểu Thuyết Chung*ဒီကစၿပီးေရွ႕ကိုဆို××××သူ႔ရဲ႕လိုအင္ရွိတာေတြ××××သိေအာင္ႀကိဳးစားရင္းေလ××××ကိုယ္ျဖည့္စြမ္းမယ္*
