ႏွစ္ရက္အၾကာတြင္ၿဖိဳးေသာ္ကထြဋ္ေခါင္ဆီဖုန္းဆက္သည္။
"ကိုထြဋ္"
"ဘာလဲေျပာ"
"ကၽြန္ေတာ့္ကိုလာေခၚခိုင္းေပး"
"မေခၚဘူး။မင္းအဲဒီမွာတစ္သက္လံုးေန"
"တကယ္လား။အဲဒါဆိုျပန္မလာေတာ့ဘူး"
"လခြီးမသား...ရြဲ႕ေျပာေနတာေဟ့။အခုအေခၚလႊတ္လိုက္မယ္"
ထြဋ္ေခါင္သူ႔တပည့္တစ္ေယာက္ကိုၿမိဳ႕ေပၚလႊတ္ၿပီးသြားေခၚခိုင္းရသည္။ျပန္ေရာက္လာေတာ့ထြဋ္ေခါင္ၿဖိဳးေသာ္ကိုၾကည့္ၿပီးအ့ံၾသရသည္။ဒင္းကေျပာင္းဖူးကိုအခြံခြာလိုက္သလိုတစ္ျခားတစ္
ေယာက္လိုမိ်ဳးေျပာင္းလဲသြားသည္။
ေျပာင္းဖူးေမႊးဆံပင္ေတြကအမဲေရာင္ေျပာင္းကုန္သည္။နားမွာအေပါက္သံုးေပါက္ေဖာက္ၿပီးတပ္ထားတဲ့နားကပ္ေတြလည္းတစ္ခုမွမရွိေတာ့။လည္ပင္းကပလက္တီနမ္ခ်ိန္းႀကိဳးႀကီးလည္းျဖဳတ္လိုက္ၿပီ။အဝတ္အစားေတာင္စတစ္ေကာ္လံနဲ႔၊ပုဆိုးနဲ႔၊ေျခညႇပ္ဖိနပ္နဲ႔။ေစာညိဳစတိုင္ေတြကူးကုန္တာလား...ေစာညိဳဟာေတြယူဝတ္လာတာလားမသိ။အဝတ္တစ္ထည္ကိုယ္တစ္ခုနဲ႔လင္ေနာက္လိုက္သြားၿပီးျပန္လာေတာ့အထုပ္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔။ေတာကေနၿမိဳ႕တက္ၿပီးဘာေတြမ်ားဝယ္လာတာလဲ။
"မင္းဘယ္လိုျဖစ္လာတာလဲ"
"ဘဲဥေလးက ကေလးမ်က္ႏွာနဲ႔ဆိုေတာ့ကၽြန္
ေတာ္ကပါကေလးဆန္ေနလို႔မျဖစ္ေတာ့ဘူး"
"ဘာ"
"ကၽြန္ေတာ္ကေနာက္ဆိုရင္အိမ္ေထာင္ဦးစီးလုပ္ရမွာဆိုေတာ့လူႀကီးလူေကာင္းဆန္မွျဖစ္ေတာ့မယ္။ကၽြန္ေတာ့္ပံုစံကိုေျပာင္းမွျဖစ္ေတာ့မယ္"
"ဟင္ကြာ...အဝတ္အစားေျပာင္းဝတ္ရံုနဲ႔လူႀကီးလူေကာင္းကျဖစ္ေရာလား"
"အဝတ္အစားကလည္းတစ္စိတ္တစ္ပိုင္းအေရးပါတယ္။အရင္လိုေပါက္လႊတ္ပဲစားေနလို႔ထိုင္လို႔မျဖစ္ေတာ့ဘူး"
"ဟြန္႔..."
မယားေျပာေတာ့ႏွစ္ည။သူ႔အေဖေျပာဆိုဆံုးမလာတာႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ၿပီမေျပာင္းလဲခဲ့ဘူး။ေစာညိဳဆီႏွစ္ရက္သြားေနလိုက္တာပဲႀကီးေစ့အခြံခၽြတ္သလိုအခၽြတ္ခံလိုက္ရၿပီ။ဘာပဲေျပာေျပာဘဲဥကိုေက်းဇူးတင္ရမယ္။ကိုယ္ေတာင္သူ႔ကို
မထိန္းႏိုင္ဘူး။ေန႔လည္စာထမင္းစားၾကေတာ့
ၿဖိဳးေသာ္က-
ESTÁS LEYENDO
My Guiding Star ,လမ္းျပၾကယ္...(လမ်းပြကြယ်)(Completed)
Ficción General*ဒီကစၿပီးေရွ႕ကိုဆို××××သူ႔ရဲ႕လိုအင္ရွိတာေတြ××××သိေအာင္ႀကိဳးစားရင္းေလ××××ကိုယ္ျဖည့္စြမ္းမယ္*
