“ေျပာေလ။မင္းကိုယ့္အဘိုးကိုျပန္ၿပီးမနာလိုျဖစ္ေနတာလား”
“မဟုတ္ပါဘူး"
“ဟား…ဟား…ဟား"
ဦးတိုင္းေက်ာ္သူ႔ေျမးကိုၾကည့္ၿပီးရယ္မိၿပီေလ။ကမ႓ာႀကီးကလံုးၿပီးလည္ေနတာဆိုေတာ့ဘယ္
အရာကိုမွပံုေသမွတ္ထားလို႔မရ။ဓူဝံၾကယ္ကေတာင္ဘက္အရပ္ကိုေရာက္သြားႏိုင္သလိုေန
ကလည္းအေနာက္အရပ္ကထြက္ႏိုင္သည္။
ဟိုတစ္ခ်ိန္တုန္းကထြဋ္ေခါင္ကိုအဘိုးနဲ႔ကိုကို
ဝိုင္းလုခဲ့ၾကသည္။အဘိုးနဲ႔ကိုကိုမတည့္လို႔ထြဋ္
ေခါင္မွာဟိုဆြဲရမလို၊ဒီဆြဲရမလိုျဖစ္ခဲ့ရသည္။အခုေတာ့ေျပာင္းျပန္။ထြဋ္ေခါင္ဘဝမွာကိုကို႔ကိုအဘိုးနဲ႔ၿပိဳင္ၿပီးလုရလိမ့္မယ္လို႔အိပ္မက္ေတာင္မ
မက္ခဲ့ဖူးေပ။
ကိုကိုနဲ႔အဘိုး…အခုခ်ိန္မွာႏွစ္ေယာက္လံုးလမ္း
ေၾကာင္းမွန္ေပၚေရာက္ေနၾကသည္။သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လမ္းေလွ်ာက္ရင္တစ္ေယာက္ကဝွီးခ်ဲနဲ႔
တစ္ေယာက္ကခ်ိဳင္းေထာက္နဲ႔။မစြမ္းတဲ့လူရယ္၊မသန္တဲ့လူရယ္…ခါးက်ိဳးတဲ့အဘိုးနဲ႔ေျခေထာက္က်ိဳးတဲ့ကိုကို။ဘဝတူေတြျဖစ္သြားၾကလို႔လားမသိ။အရမ္းတည့္သည္။တည့္တာမွသားအဖလား၊ေျမးအဘိုးလားေအာက္ေမ့ရသည္။ၾကားထဲကအျမတ္ထြက္သြားတာကထြဋ္ေခါင္။သူမ
ႏိုင္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေယာက္ကသူတို႔ဘာသာတည့္သြား
ၾကသည္။သူေတာင္ထိန္းစရာမလို။
ထြဋ္ေခါင္ဘဝကအခုမွပဲပန္းခင္းေသာလမ္းမွာကတၱီပါဖိနပ္စီး၊ေရႊထီးေဆာင္းၿပီးလမ္းေလွ်ာက္
ေနရသလိုသာယာေျဖာင့္ျဖဴ းသြားသည္။ဦးတိုင္း
ေက်ာ္ကသူ႔ေျမးကိုမ်က္ႏွာလႊဲၿပီး-
“ထူးျမတ္ဟန္သာမင္းျပန္လိုက္ေတာ့။ငါထြဋ္ေခါင္နဲ႔ေျပာစရာရွိတယ္"
“ဟုတ္ကဲ့အဘိုး"
ထူးျမတ္ခ်ိဳင္းေထာက္ေလးေထာက္ၿပီးအဘိုးအ
ခန္းထဲကေနထြက္လာခဲ့သည္။ေျမးအဘိုးႏွစ္ေယာက္ကဘာေတြေျပာၾကမလဲဆိုတာကိုစိတ္မဝင္စားေနေတာ့ေပ။အခုခ်ိန္မွာအဘိုးကသူ႔ကိုလက္ခံေပးေနၿပီမို႔ဘာေတြပဲျဖစ္ျဖစ္စိုးရိမ္ေၾကာင့္က်ေနစရာမလိုေတာ့ေပ။ထို႔ေၾကာင့္ထူးျမတ္အိမ္အေပၚထပ္ကိုေအးေအးေဆးေဆးပဲတက္
သြားခဲ့လိုက္သည္။
ESTÁS LEYENDO
My Guiding Star ,လမ္းျပၾကယ္...(လမ်းပြကြယ်)(Completed)
Ficción General*ဒီကစၿပီးေရွ႕ကိုဆို××××သူ႔ရဲ႕လိုအင္ရွိတာေတြ××××သိေအာင္ႀကိဳးစားရင္းေလ××××ကိုယ္ျဖည့္စြမ္းမယ္*
