ထူးျမတ္ႏွိပ္ေပးေနတာေၾကာင့္ဦးတိုင္းေက်ာ္ရဲ႕
ေျခေထာက္ကတစ္ေန႔တျခားခံစားမႈျပန္ေကာင္းလာသည္။အရင္ကသူ႔ေျခေထာက္ထံုၿပီးက်င္ေနသည္။တစ္ခါတေလဘာခံစားမႈမွမရွိ။အခုေတာ့ထံုတာေရာ၊က်ဥ္တာေရာသက္သာလာၿပီးခံစားမႈပါရွိလာသည္။ထိရင္ထိမွန္းသိသည္။ကိုင္ရင္ကိုင္မွန္းသိသည္။
ဦးတိုင္းေက်ာ္သူ႔ကိုယ္သူအေျခအေနတိုးတက္
မွန္းသိေနေတာ့ထူးျမတ္ရဲ႕ပညာကိုစိတ္ဝင္စားလာသည္။သူ႔ကိုစိတ္ပါလက္ပါႏွိပ္နယ္ေပးေနတဲ့ထူးျမတ္ကိုၾကည့္ၿပီး-
“မင္းဒီပညာကိုဘယ္ကတတ္လာတာလဲ။ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေလွ်ာက္ႏွိပ္ေနတာလား"
“မဟုတ္ပါဘူး။ကၽြန္ေတာ့္မွာဆရာရွိပါတယ္။ကၽြန္ေတာ့္ကိုပညာသင္ေပးခဲ့တာဦးၾကဴ းဆိုတဲ့အႏွိပ္ဆရာႀကီးပါ"
“မင္းကဘယ္လိုျဖစ္ၿပီးအႏွိပ္ပညာကိုသင္ျဖစ္ခဲ့တာလဲ”
“တမင္တကာသင္ခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး။ၾကံဳလို႔"
“ဘယ္လိုၾကံဳတာလဲ။လမ္းၾကံဳတာလား”
“ၾကံဳ ႀကိဳက္လို႔ပါ။ဘယ္ပညာမဆိုတတ္ထားရင္ေကာင္းတယ္ေလအဘိုးရဲ႕။အခုၾကည့္…ကၽြန္ေတာ္အဘိုးကိုႏွိပ္ေပးဖို႔အသံုးဝင္ေနၿပီ"
“မင္းသင္တုန္းကဘယ္လိုရည္ရြက္ခ်က္မိ်ဳးရွိခဲ့တာလဲ။ၿပီးေတာ့အဲဒီအႏွိပ္ပညာရွင္ဆရာနဲ႔ဘယ္လိုေတြ႕ခဲ့ၾကတာလဲ"
“ကၽြန္ေတာ္နဲ႔စေတြ႕တုန္းကသာမန္အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔စသိခဲ့တာပါ။အဲဒီအဘိုးမွာလက္တစ္ဖက္မပါဘူး။မေတာ္တဆမႈတစ္ခု
ေၾကာင့္လက္တစ္ဖက္ဆံုးရံႈးသြားခဲ့ရတာ။သူကိုယ္လက္အဂၤါျပည့္စံုေနတုန္းကအႏွိပ္ပညာနဲ႔အသက္ေမြးခဲ့တာတဲ့။အဲဒီအႏွိပ္ပညာကလည္းသူ႔အဘိုးဆီကေနလက္ဆင့္ကမ္းၿပီးအေမြရခဲ့တာတဲ့။
သူလက္တစ္ဖက္ဆံုးရံႈးသြားေတာ့ကားဂိတ္မွာကြမ္းယာလာေရာင္းတယ္။သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ကားဂိတ္မွာေစ်းေရာင္းၾကတဲ့လူခ်င္းမို႔ခင္မင္ရင္းႏွီးသြားတယ္။မိုးရြာလို႔အလုပ္မျဖစ္တဲ့ေန႔ေတြဆိုရင္ကားဂိတ္ကတဲေလးမွာအတူထိုင္ၿပီးစကားေတြေျပာၾကတယ္။
ESTÁS LEYENDO
My Guiding Star ,လမ္းျပၾကယ္...(လမ်းပြကြယ်)(Completed)
Ficción General*ဒီကစၿပီးေရွ႕ကိုဆို××××သူ႔ရဲ႕လိုအင္ရွိတာေတြ××××သိေအာင္ႀကိဳးစားရင္းေလ××××ကိုယ္ျဖည့္စြမ္းမယ္*
