ထူးျမတ္မလႈပ္မယွက္နဲ႔ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးျဖစ္ေနသည္။ထြဋ္ေခါင္လည္းသတိထားမိသည္။သူဖက္ထားတဲ့ကိုယ္လံုးေလးကေစာေစာတုန္းကလိုေပ်ာ့ေပ်ာင္းၿပီးအလိုက္သင့္ေလး
ျဖစ္မေနဘဲေတာင့္ေတာင့္ေလးျဖစ္ေနသည္။သူကိုကို႔ကိုဖက္ထားရာကေနလႊတ္လိုက္ၿပီးစကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲလိုက္သည္။
"ခင္ဗ်ားသူတို႔ကိုဒီလိုပဲခရီးေတြပို႔ေနက်လား"
"အင္း"
"သူတို႔ကပို႔ခိုင္းတာလား"
"သူတို႔မပို႔ခိုင္းလည္းပို႔ေပးသင့္တယ္"
"ဘာလို႔လဲ"
"အလုပ္ၿပီးရင္းအလုပ္ပဲလုပ္ေနရရင္လူေတြကညည္းေငြ႕လာမွာပဲ။အလုပ္တစ္ခုမွာညည္း
ေငြ႕လာရင္အလုပ္လုပ္ရတာမေပ်ာ္ေတာ့ဘူး။စားဝတ္ေနေရးအတြက္မျဖစ္မေနလုပ္ေနရတယ္ဆိုေပမဲ့အလုပ္ထဲမွာေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းေနရင္လူ႔ဘဝမွာလူျဖစ္က်ိဳးနပ္တာေပါ့ကြာ။
မင္းကေခတ္ပညာတတ္တစ္ေယာက္ပါ။မင္းကိုငါကျပန္ၿပီးသင္ျပေပးစရာေတာ့မလိုဘူးမို႔လား။ဒါေပမဲ့မင္းစဥ္းစားၾကည့္။မင္းအခုလုပ္ေနတဲ့ေဆးရံုမွာမင္းကရာထူးအႀကီးဆံုး။တ
ျခားလူေတြအကုန္လံုးမင္းလက္ေအာက္ကဝန္ထမ္းေတြ။သူတို႔ရဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၊ဝမ္းနည္းျခင္းကမင္းအေပၚမွာမူတည္တယ္"
"ဘာဆိုင္လို႔လဲ"
"ဆိုင္မဆိုင္ငါအခုေျပာျပမယ္။ငါအရင္ကေက်ာက္တစ္လံုးၿမိဳ႕ေပၚကရပ္ကြက္တစ္ခုမွာေနခဲ့တာ။ေနာက္ေတာ့ဒီေက်ာက္တြင္းကိုေရႊ႕လာ
ျပီးအေျခခ်တာဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္သြားၿပီ။ဒီဆယ္
ႏွစ္ေက်ာ္ကာလအတြင္းမွာေက်ာက္တြင္းေဆးရံုကိုဆရာဝန္ေတြတစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္တာဝန္က်လာတယ္။ဒါေပမဲ့ေခ်ာင္က်တဲ့ေနရာမို႔ဘယ္သူမွမေနခ်င္ၾကဘူး။ျပန္ေျပး
ၾကတယ္။ေနာက္ေတာ့ဆရာဝန္ေတာင္မရွိေတာ့ဘူး။မင္းေရာက္လာမွဆရာဝန္ဆိုတာရွိလာတာ။
တခ်ိဳ႕ဆရာဝန္ေတြကဝန္ထမ္းေတြအေပၚေကာင္းတယ္။တခ်ိဳ႕ဆရာဝန္ေတြကမေကာင္းဘူး။ေကာင္းတဲ့လူထြက္သြားရင္ဝမ္းနည္းၾကတယ္။မေကာင္းတဲ့လူထြက္သြားရင္ဝမ္းသာၾကတယ္။ငါကေဆးရံုဝန္ထမ္းမဟုတ္ပါဘူး။ဒါေပမဲ့ဆရာမျမတ္မြန္ေယာက္်ားကငါ့သူငယ္ခ်င္း။သူ႔မိန္းမကေျပာျပလို႔ငါသိတာ။ေနရာတစ္ခုမွာကိုယ္ရွိေနလို႔စိတ္ဆင္းရဲၿပီးကိုယ္ထြက္သြားမွစိတ္ခ်မ္းသာရတဲ့လူမိ်ဳးမျဖစ္ေစသင့္ဘူး"
ESTÁS LEYENDO
My Guiding Star ,လမ္းျပၾကယ္...(လမ်းပြကြယ်)(Completed)
Ficción General*ဒီကစၿပီးေရွ႕ကိုဆို××××သူ႔ရဲ႕လိုအင္ရွိတာေတြ××××သိေအာင္ႀကိဳးစားရင္းေလ××××ကိုယ္ျဖည့္စြမ္းမယ္*
