limbo | minsung

27

''Dürüst olmak gerekirse iki takımın performansı da kusursuz olmamakla beraber iyiydi. Çok fazla düşündüm, önce kız grubunu mu çıkarmalıyım yoksa erkek grubunu mu, gerçekten çok düşündüm. Ortaya çıkan sonuç ise...''

Sahneden ölüm sessizliği hakimdi, hepimiz nefeslerimizi tutmuş, seçilen takım olmayı umuyorduk. Kalbimin durduğunu hissediyordum.

''JYP'nin seçtiği takım... Şirketimizin yeni grubu...''

Kameralardan dolayı yaratmaya çalıştığı heyecanı bütün vücudumda yaşıyordum, ellerim titriyor ve bakışlarım gerginlikten net bir yere odaklanamıyordu.

Çıkış yapmayı çok istiyordum. Üstelik grubumda çıkış yapmayı kesinlikle hak eden çok yetenekli üyeler varken kaybetmemiz yazık olurdu.

''Chan'ın kurduğu grup, erkekler takımı!''

Yeji'nin grubu içten bir şekilde bizi alkışlarken biz grupça kalakalmış, birkaç saniye öylece bakmaya devam etmiştik. Chan hyungun verdiği derin nefesi duyduğumda uzun zamandır nefesimi tuttuğumu hatırladım ve diğer  herkesle birlikte rahatlamış bir nefes aldım. Tebessüm ederek üyelerime baktım. Seungmin en içten gülümsemelerinden birini giyinmiş, Jeongin hala şoku atamadığından gözlerini kocaman açmış, Hyunjin parlayan gözlerini Felix'e dikmişti. Felix ve Jisung oldukça rahatlamış görünürken Changbin yüz ifadesini bozmamak için dudaklarını birbirine bastırıyordu.

Ancak şüphesiz aramızda en mutlu olan kişi  Chan hyungtu. Gözlerindeki tutkuyu bize yöneltmiş, gururla her birimize tek tek gülümsemişti. Gurur duyuyordu bizimle, kurduğu takımla kesinlikle haklı bir mutluluk yaşıyordu. İnancı ve güveni sayesinde buraya kadar gelmeyi başarmıştık. Tüm zorluklara rağmen bizden, benden, vazgeçmediği içindi. Hepimize ışık olmuştu.

''Aslında kızların grubuna baktığımızda bireysel olarak çok güzel iş çıkaran üyeler vardı ama nasıl olduysa siz sekiziniz... Bir gruptan çok tek bir vücut gibiydiniz. Size baktığımda sekiz farklı kişi görmedim, bir oldunuz. Gerçekten iyi bir grup olabilirsiniz. Tebrikler.''

Sahnede yalnız kalırken duyduklarımı sindirmeye çalışıyordum. Tanrım, gerçekten artık bir ailem var gibi hissediyordum! Tamamen yalnız kaldığımızda Chan hyung hepimize tek tek sarıldı. ''Başarabileceğimizi söylemiştim! Hepiniz harikaydınız.'' dedi, heyecanını atamamıştı.

Yaşadıklarımızın gerçekliğini sorguladığımız yarım saatin ardından şirket çalışanları ellerimize birer kamera tutuşturmuş ve vlog şeklinde videolar çekmemizi istemişti. Ardından eşyalarımızı toplamak için evlerimize dağıldık. Zaten yurtta kalan üyelerimiz, özellikle de Jisung, çabuk gelmemiz için bizi tembihlemişti.

Hızlıca eve gidip yabancı olduğum kamerayı yerleştirdim ve eşyalarımı topladım. Özellikle acele ediyordum çünkü randevum vardı ve kaçıramazdım. Bugün Jisung hakkında konuşacaktım.

Kamerayı kapattıktan sonra evimi son kez topladım, anılarla dolu her bir köşesine uzun uzun baktım. Buraya bir daha dönmeyecektim. Çıkış yaptıktan sonra veya bir aksilik olup çıkış yapamazsam da buraya geri gelmeyecektim. Bir saat kadar kısa bir süre sonra Jisung'la ilgili gerçekleri öğrenecektim ve bundan sonra yaşanacak her şey yepyeni bir sayfaya işlenmeliydi tek tek. Yeniden bir ilişki denemek gibi riskli bir karar alacak olsam da, ikimizi tamamen koparmayı seçecek olsam da önemli değildi. Artık bu evde yaşananları aşma zamanım gelmişti. Bundan sonra Jisung'la güzel şeyler yaşayacaksak bile geçmişi hatırlamak istemiyordum. Yeni bir hayata başlayacaktım.

Evin kapısını kapatmak da ilk adımım olacaktı. Kapıyı kapatacak ve anılarımı da evim gibi arkamda bırakacaktım.

Her odayı tek tek dolaştım, gözlerim doluydu. Kötü anılar kendilerini daha çok hatırlatsa da çok güzel şeylere de tanıklık etmişti bu ev. Hayatımın çok önemli bir parçasını oluşturuyordu.