limbo | minsung

31'

Eğer gitmene izin vermeseydim
Bir daha mutlu olabilir miydik?
Faydasız, her şey faydasız
Düşünceler kafamda büyümeye devam ediyor

Kendimi ifade etmek için yazdığım bir şarkı olduğunu daha ilk cümlemden anlayıp bakışlarını sabitliyorsun yüzümde. Bakışların artık alıştığımız gibi buruk, sözlerim kalbini kırsa da hak veriyorsun bana.

Daha iyisini yapsaydım daha mı iyi olurdu?
Ben tam tersini yapsaydım güler miydin?
Yararsız, her şey yararsız
Pişmanlık kalbimde büyümeye devam ediyor

Düşüncelerimi tüm saflığıyla yansıtmam gözlerini dolduruyor. Ağlamak yaratılış sebebimiz sanki, ne de çok ağlıyoruz aşkımızın kırıklığına.

Sonunda, bu gece yalnız kaldım
Anılarımız yıldız oldu, izliyorum ağlayarak

Gözlerindeki yıldızlara dalıyorum sözlerim eşliğinde. Sen ağladıkça kalbim biraz daha kasılsa da, parmak uçlarıma kadar sana sarılma isteğiyle dolsam da sesimi titretmemek için kendimi kasıyorum. Sana baktıkça içim gidiyor, ben de gözlerimi kapatıyorum.

Gözyaşlarım yağmur damlası gibi
durmadan dökülüyor
Birlikte olduğumuz güzel zamanlar
ışıldıyor, yokluğunun getirdiği karanlıkta

Yeniden var ol, aydınlat beni istiyorum. Kalp kırığımın gölgesinde dibe batmaktan yorulmuşum, gel, kurtar beni, bekliyorum. Yıllardır acımın dinmesini beklediğim kadar büyük bir sabırla, gözlerinden kalbime doğru akan ışığın özlemiyle bekliyorum.

Aklımdasın,
kalbimde parlıyorsun
Bugün ben,
tıpkı o zamanlar olduğumuz gibi
unutamıyorum,
uyuyamayacağım

Uyandığımda yüzleşeceğim yeni bir senden kaçmak için uykularımdan da köşe bucak kaçıyorum. Durumlarımız farklı değil, rüyalarımızda buluşabilecekken gerçekliğin bizi mecbur bıraktığı ayrılığı kabullenmeye mecbur kalıyoruz. Anlıyorsun ve ağlıyorsun. Buruksun, bizim duygumuz olmuş burukluk.

Birini tekrar sevebilseydim
O zamandan daha iyi olabilir mi?
Her şeyin işe yaramaz ve anlamsız olduğunu söylediğinde
Sadece güzel anılarımıza değil, bana da yazık ettiğini görmedin mi?

Gördün, görüyorsun. Engel olamadın kendine, çok iyi ve en iyi ben biliyorum. Ama ben de engel olamıyorum kalbimdeki kırıklara, bunu da en çok anlayan sensin. Acıyorum, halimize ve kırgın kalbime. Fakat iyileşiyorum, seninle birlikte, sayende iyileşiyorum. Birbirimizde açtığımız yaraları yine biz sarıyoruz, şaşırmıyorum. Ruh eşimsin sen benim, bedenlerimizin ayrılığını ruhum umursamıyor; biliyorsun.

Bu gece yine yalnızım
Karanlık resimlerin yıldız oluyor

Gözlerine baktığımda anlıyorum ki yalnız olmayacağım. Nasıl olsa uyumuyoruz ikimiz de, boşa gideceğine görülecek rüyalarımız, yaşarız onları, hayata geçiririz aşkla.

Gözyaşlarım yağmur damlası gibi
durmadan dökülüyor
Birlikte olduğumuz güzel zamanlar
ışıldıyor, yokluğunun getirdiği karanlıkta

Öyle bir bakıyorsun ki bana, o karanlık dağılıyor bir anda. Gözlerinde görüyorum aşkının parlaklığını, aşkımızın yansımasını. Artık affetmek istiyorum seni, hazır olmadığım için seni affedemeyen kalbimden nefret ediyorum. Bunu öğrensen kızarsın bana, okumana izin vermemek için gözlerimi kaçırıyorum. Gözlerine bakmayı kestiğim an her şey karanlığa bürünüyor yeniden. Anlıyorum, ışığım ve her şeyim sensin, sen olmuşsun çoktan.

Parlayan anıların sonunda,
kara bulutlar geliyor
Son sahnemiz yağmur damlası olmak

Yağmur damlasından hallice bir damla yaş süzülüyor sağ yanağından, taptığım dudaklarına doğru bir yol çiziyor kendine. Bütün acılarımız o gözyaşındaymış ve dudakların kalbinden daha kırıkmış da bütün acı o kırıklardan içine dolmuş gibi yüzünü buruşturuyorsun, elini göğsüne bastırırken acını gizmeleyi denemiyorsun bile.

Aynı ağrıyı hissediyorum kalbimde, yanıyorum, boğulmaktan yorulduğum gözyaşında alev alıyorum artık. Çekilecek acı kalmamış, yeni acılar yaratıyoruz kırgınlıklarımızla.

Gözyaşlarım yağmur damlası gibi
durmadan dökülüyor
Birlikte olduğumuz güzel zamanlar
ışıldıyor, yokluğunun getirdiği karanlıkta

Aklımdasın,
kalbimde parlıyorsun
Bugün ben,
Tıpkı o zamanlar olduğumuz gibi
unutamıyorm,
uyuyamayacağım

Korkmuyorum artık karanlıktan. Farkındalıkla arkanda canlanan halüsinasyona bakıyorum, tereddüt etmeden ayırabiliyorum gerçeği ve sahteyi birbirinden. Son olduğunu bilerek, kalbimdeki garip hisle ve kızgın olduğum kadar minnettarlıkla yalnızlığımda bana eşlik eden halüsinasyonuma bakıyorum.

Düşüyoruz,
birer yağmur damlası gibi
Sen toprağı ıslatıyorsun ama ben...
Ben dağılıyorum, yok oluyorum sen çiçek olup açarken

Düşüyor. Aşkımın arkasındaki sahte beden ufak bir gülümsemenin ardından bana veda ediyor, gözyaşlarımın özendiği yağmur damlaları gibi düşüp gidiyor. Dağılan biz değiliz, yokluğunda yerine yarattığım şey, şimdi anlıyorum. Şaşırarak arkana bakarken sen de anlıyorsun ne gördüğümü ve belki de son oluşunu.

Gülümsüyorsun bana, çiçek açacağımızı çok öncesinden biliyormuş gibi, sanki gördüklerime sen de şahit olmuşsun ve şimdi de veda ediyormuşsun gibi. Sonradan hatırlıyorum, sen zihnimi ve kalbimi gözlerimden okuyorsun zaten hep. Anlıyorsun, bu son, aynı zamanda da bizim başlangıcımız.

Dağılan biz değiliz, güzelim, olmayacağız.

Don't let me fade away, be my soul, let's bloom together. Don't give up on me.
(Solup gitmeme izin verme, ruhum ol, birlikte çiçek açalım. Benden vazgeçme.)

Benden vazgeçmeyeceksin, kirpiklerinin titreyişinden biliyorum, seni tanıyorum.

---

bu bölüm hic icime sinmedi ama atıp kehanet yazmaya gidicem

(evet bildiğiniz kehanet oha amk nasıl yazcam yani)
(iste red lights'ı yazmaya baslıyorum bugün sans dileyin bana)

neyse sey dicem ben size
fic bitene kadar 10k okunma olur mu sizce...
okunma olsa bile 2k oya cıkmaz gibi geliyor beni sasırtsanız ne güzel olur...
hep yorum atıp atıp oy vermiyorsunuz cok üzülüyorum 😔👍🏻
(sakın yorum atmayı da kesmeyin onları okumak cok zevkli tamam oy vermeseniz de olur)

hadi fic bitene kadar 10k okunma 2k oy (imkansız) görebilmemiz icin dua zinciri baslatalım

tamam yeter bu kadar
baybay 💞