limbo | minsung

özel bölüm 4

"Sevgilim, güzel oldum mu yeterince?"

Başımı sallamadan önce hayranlıkla gözlerimi kırpıştırdım. Nasıl bu kadar güzel olabildiğini anlayamıyordum. Bu kadarı imkansızdı. "Çok, çok güzelsin." dedim fısıltı olarak çıkan sesimle. İçten gülümsemesi bana da bulaştığında gereksiz bir heyecanın içinde olduğumuzu fark ettim.

Bugün büyük gündü. Hyunjin ve Felix sonunda evleniyordu.

İlişkilerini henüz açıklamamışlardı, evlenmek için de şirketle olan sözleşmemizin bitmesini beklemişlerdi. Yıllardır gizli ve sağlam bir ilişki sürdürüyorlardı. Şirketten ayrıldığımızda da önce Chan hyungun hayalindeki şirketi kurmasını bekleme kararı almış, Stray Kids olarak liderimizin şirketinde ilk albümümüzü çıkarmamızın ardından bu önemli adımı atmışlardı.

Gerçekten, biraz daha evlenmeselerdi biz zorlamaya başlayacaktık. Evlenmek için can atarken garip bir şekilde hep bahaneler üretiyorlardı. Korkuları neydi bilmiyorum ama aşmaları oldukça uzun zaman almıştı. Bu nedenle de en az onlar kadar biz de heyecanlıydık.

Salona gitmek için yola çıktığımızda uzun zamandır ertelediğim konuşmayı başlattım. "Bebeğim," dediğimde telefonun kamerasından gözlerini ayırıp bana döndü. "Sence de zamanı gelmedi mi?" diye sordum tereddütle. Neyden bahsettiğimi çok iyi biliyordu. Önce biraz şaşırdı, dikiz aynasından gördüğüm kadarıyla dudakları aralanıp titreyerek tekrar kapandı. Sonrasında eli kucağına düştü, gözleri tereddütle parıldadı. "Bilmiyorum..." dedi fısıldayarak. "Çok istiyorum ama ya iyi olamazsak?"

Gülümsedim. "Çok iyi ebeveynler olacağımıza eminim." Hayal etmiş olacak ki onun da dudakları gerildi eşsiz bir heyecanla. "Oluruz, değil mi?" Tek elimi uzatıp sıcacık ellerine sardım. "Oluruz tabii."

Ciddileşme zamanı gelmişti. Asıl konuşma şimdi başlıyordu. Boğazımı temizleyip "Sevgilim." dedim tekrar. Az öncekinden daha ciddi çıkan ses tonum kaşlarının çatılmasına sebep oldu. "Hazır hissediyor musun?" diye sordum. Cevap vermedi bir süre, ben de söylemem gerektiğini düşünerek devam ettim. "Bir yetimhaneye eğer evlat edinebileceğimiz bir bebek gelirse bize ulaşmalarını söylemiştik, hatırlıyor musun?" Konunun nereye varacağını anlayarak yutkundu. "Bu sabah..." Biraz duraksadım. Hem heyecandan hem de hazırlıklı olmadığımdan sesim titriyordu. "Beni aradılar."

Dolan gözlerimi kırpıştırdım. Jisung "Devam et." dedi kekeleyerek. "Henüz bir yaşına bile gelmemiş ufacık bir bebek getirmişler yetimhaneye. Annesi intihar etmiş, bebeği de komşuları günler sonra bulmuş odasında. Sağlığı da pek yerinde değilmiş ve yetimhanede yaşayabileceğini düşünmüyorlarmış."

Kaçak bir bakış attım eşime. Öylece kalmış, düşünceleriyle boğuştuğundan emin olduğum bir ifadeyle yolu izliyordu. "Hazır hissetmiyorsan yalnızca hastane masraflarını da karşılayabiliriz, tamam mı? Ben sadece haber vermek istedim, kendini mecbur hissetme." Dakikalarca sustu, hiçbir şey söylemedi. Üstüne gitmemek için ben de korudum bu sessizliği.

Salona geldiğimizde ben arabadan inmek üzereyken elimi tutarak beni durdurdu. "Adı neymiş?" diye sordu fısıldayarak. "İsmi..." Derin bir nefes aldım. "İsmi bile yokmuş. Annesi en başından beri istemiyormuş bebeği, babası da kadın doğum yapınca terk etmiş onları. Kadın bebeğe hiç düzgün bakmamış, isim vermeye bile zahmet etmemiş." Parmaklarını göz pınarlarına bastırarak akmak üzere olan yaşları engelledi. "Tamam..." dedi sessizce. "Gidip görme şansımız var mı?" Olumlu anlamda başımı salladım. Kararını sormayacaktım çünkü şu an bir cevap verebileceğini düşünmüyordum.

Salona girmeden önce kendime çekip sarıldım. "Sonra düşünürüz, tamam mı?" dediğimde başını salladı ve el ele salona girdik. Üyelerin hepsi gelmişti. Felix ve Hyunjin'in aileleri ve birkaç arkadaşları dışında çok fazla kişi yoktu. Bu özel anlarına yalnızca özel kişilerin dahil olmasını istemişlerdi. Salon oldukça sade ve beyaz ağırlıklıydı. Burada yalnızca içecekler vardı, asıl güzel kısım balkondu. Oldukça genişti ve arkadaki manzaranın başrolü olan deniz garip bir şekilde Felix gibi hissettiriyordu.