Üzgünüm Sana Aşık Oldum!

44. Bölüm

Genç adam yol boyu düşünceli bir şekilde etrafını izliyordu. Kemal arabanın direksiyonunda ortamın sessizliğine dikkat keserken sessizliğinin nedeninin Işık olduğunun farkındaydı. Küçük çocuğun annesi onu bu gün almaya gelecekti. İstem dışı elleri direksiyonu daha sıkı kavramıştı. Arka koltukta başını Güneş'in kucağına koymuş uyuyan küçük çocuğa bakınca içi acımıştı. Bebekliği ellerinde geçen bu çocuğun anne özlemi çektiğini elbette ki biliyordu ama bunu babasına belli etmiyordu. Kimseye belli etmiyordu. Oysa şimdi başını kucağına koyduğu genç kıza nasıl da bağlandığını görebiliyordu.

İçini çekerek tekrar yola koyulduğunda benzer düşünceler Doğu'nun aklını meşgul ediyordu. Davayı öne çekmek için başvuru yapmışlardı ve dava sonuçlandıktan sonra işleri toparlayıp çiftliğe dönmeye kesin kararlıydı. Dikiz aynasından arkada oturan karısına bakışlarını çevirmişti. Onun da düşünceli olduğunu görebiliyordu ama ne düşündüğü yüzünden belli olmuyordu. Acaba ondan istese kendisi ile çiftlikte yaşar mıydı? Bunun için her şeyi yapmaya hazırdı. Onu tekrar kaybetmeye dayanamazdı ve yanında kalması için elinden geleni  yapacaktı. Ona zaman tanıması gerekiyorsa tanıyacak sonucunda da onun aşkını yeniden kazanacaktı. O da Kemal gibi derin bir iç çekerek yeniden başını arabanın camından dışarıya doğru çevirmişti. Yarım saatlik yolları kalmıştı ve eve gitmek hiç istemiyordu.

"Arabayı kenara çek Kemal." Kemal patronunun isteği ile arabayı kenara çekmişti. Doğu ormanlık arazinin ortasından ilerleyen küçük patika yola bakmıştı. Yolun ilerisinde küçük bir konaklama yeri olduğunu biliyordu. Kemal arabadan inen Doğu'ya bakarken genç adam karısının kapısını açarak dışarı çıkması için ona yardım etmişti. Güneş ne olduğunu anlayamıyordu. Etrafına bakınırken Işık'ın koltukta iyice yayıldığını görmüştü. "Kemal bizi birkaç dakika burada bekleyin, erken gelemezsek Işık uyanınca onu da alıp gelebilirsin." Kemal anlayışla ikiliye gülümserken Güneş şaşılacak bir şekilde soru sormadan genç adamın peşinden ilerliyordu. Doğu karısının elini sıkıca tutmuş dar patikadan ilerliyordu. Güneş elindeki sıcaklığın kalbine kadar işlediğini hissederek hüzünlü bir gülümseme yerleştirmişti yüzüne. Yıllar önce bu eli tutmak için yanıp tutuşurken şimdi bu şekilde tutmak içinde ağır tahribatlar yapıyordu. Doğu'nun kendisine olan ilgisinin aşka dönüşmesi için sürekli dua etse de ona inanmak için zamana ihtiyacı olduğunu biliyordu. Bu saatten sonra yeniden kaldıramazdı. Üstelik kocasının planlarını az çok tahmin edebiliyordu. Sonunda aşırı duygu patlamasına dayanamayarak yanağından aşağıya salıvermişti inci tanelerini. Başını öne eğerek uzun sarı saçları ile yüzünü kapatmaya çalışıyordu. Önünü göremez olduğu anda tökezlemeye başlamış bu da Doğu'nun dikkatini çekmişti. Bakışlarını karısına çevirdiğinde ise Güneş'in başının eğik ve saçlarının da yüzünü kapattığını görmüştü.

"İyi misin?" Gelen soru ile genç kız sadece başını sallamakla yetinmişti. Biliyordu ki konuşursa sesindeki titremesinden Doğu onun ağladığını anlayacaktı. Genç adam iyice yönünü karısına dönerek dikkatle ona bakmaya başlamış ve ağır hareketlerle genç kızın yüzüne düşen saçlarını geriye doğru yaslamaya çalışmıştı. Güneş gözlerini kapatmamak için kendisini zorlarken Doğu karşısında ıslanmış cam bilyeleri gibi duran gözler karşısında duraksamıştı. Şimdi neden ağlamıştı ki canının ikinci yarısı. Düşünceleri ile irkilen genç adam hayatının her köşesinin artık istila edildiğini biliyordu. Kalbi iki kişiyle doluydu. Işık ve Güneş!

"Sen neden ağlıyorsun, bir yerini mi incittin?" Güneş şefkatli çıkan ses karşısında yeniden gözyaşı dökmeye başlamıştı. Yaşlar yanağından aşağıya sessizce yolunu bulurken Güneş'in bakışları genç adama dikilmişti. Doğu yanağında ki ıslaklığı ağır bir şekilde elinin tersi ile silerken "Yapma, gökyüzünden yağmurları yüreğime indirme!" Güneş hıçkırarak genç adama sarılırken daha fazla dayanamamıştı. Doğu onu kollarının arasında daha sıkı sarmaladı. Güneş sessizce hıçkırmaya devam ediyordu.