Üzgünüm Sana Aşık Oldum!

9. Bölüm

Işık avukata ters bir şekilde bakarak "Annemi almayacak değil mi?" dedi.

Küçük çocuğun sözleri ile avukat şaşırmıştı. " Karın geri mi döndü?" Doğu onun sözleri ile daha da öfkelenerek "Ancak ben öldüğümde bu eve girebilir!" diye kükremişti. Avukat şaşırmıştı birkaç adım geri giderek küçük çocuğa dikkatle bakıyordu. O anda anlamıştı. Güneş'i sahipleniyordu. Doğu'nun davranışına bakılacak olursa bu durumdan şikayetçi olduğu söylenemezdi. "Güneş hanımı görmek istiyorum. İmzalaması gereken belgeler var." Doğu bir adım öne çıkarak "Şu anda uyuyor bu yüzden beklemek zorundasın." dedi. Işık araya girerek "Baba, annemi götürmeyecek değil mi?" diye sorduğunda genç adam oğlunun başını okşayarak "Almayacak oğlum?" diye onu sakinleştirmeye çalışmıştı. 

Küçük çocuk zafer kazanmış gibi avukata bakarken adamın tek düşündüğü çocuğun tıpkı babasına benzediğiydi. İşleri olduğunu söyleyen Doğu avukatı adamlarından birinin gözetimine bırakarak oradan ayırmıştı. Avukat sakin kalmayı başararak beklemeye karar verdi.

Aslı hanım genç kızın yanından ayrılmıyordu. Işık sessiz bir şekilde odaya girerek genç kızın yatağının yanına yaklaşıp usulca genç kızın yanına oturarak onu izlemeye başlamıştı. "Aslı teyze annem çok güzel değil mi?" diye sorduğunda kadın ne söyleyeceğini bilememişti. "Evet öyle küçük paşam."Çocuk kıkırdayarak elini ağzına kapatmıştı. "Babam ona anne dememe çok kızıyor !" Aslı hanım küçük çocuğun sözlerine şaşırmıştı. "Annen olmadığını biliyorsun öyleyse?" Onun sorusuyla çocuk bilmiş bir şekilde odaya "Elbette onun annem olmadığını biliyorum.  Çocuk derin bir nefes vermişti. "Ama onu sevdim, babamın bana anne getirmesini istiyorum. Belki onu annem yapar." Onun sözleri Aslı hanımı derinden üzmüştü "Umarım haklısın canım. Baban önündeki mucizeyi fark eder." Onlar konuşurken genç kız ayılmaya başlamıştı. Başı müthiş derecede ağrıyordu. Işık heyecanla "Uyanıyor" dedi. Güneş eli başında gözlerini aralarken hala nerede olduğunu anlamaya çalışıyordu. "Ben neden hala buradayım?" Küçük çocuk ona bakarak gülümsedi. " Uyandın mı anne?" Güneş yanındaki çocuğa bakarken gülümsemeden edememişti. Bu çocuk neden hala ona anne diyordu ki? Orta yaşlı kadınla göz göze geldiğinde utanmadan edememişti. "Işık bizi Aslı hanımla yalnız bırakabilir misin?" Çocuk istemeyerek başını sallamıştı. 

Genç kız Işık'ın odadan çıkmasını bekledikten sonra bakışları Aslı hanıma çevrilmişti. Başının ağrısına rağmen onunla konuşmak istiyordu. "Doğu'nun karısı nerede?" konuyu dolandırmadan sorusunu doğrudan sormuştu. Kadın oturduğu yerde huzursuzlanırken Güneş bakışlarını kadına dikmişti. "Bilmiyorum, ben buraya Işık için getirildim. Ben geldiğimde o daha birkaç aylık bebekti, annesi de yoktu!" Güneş bakışlarını kadından çekerek ellerine yoğunlaştırmıştı. Doğu'nun karısı neredeydi, neden oğlunun yanında değildi? Bu soruları Doğu'ya sorması gerektiğini bilmesine rağmen buna cesaret edemeyeceğinin de farkındaydı. Bir süre sessizce düşünmeye başlamıştı. Aslı hanım ise onu izliyordu. 

"Doğu beyle uzun zamandır mı danışıyorsunuz?" Güneş gelen soruyla bakışlarını yeniden Aslı hanıma çevirmişti. Yüzünde acı bir gülümseme vardı. "Onunla büyüdüm ben. Babam ben doğduğumda Asım beyin yanında çalışmaya başlamış. Annem öldükten sonra Asım beyin yanına taşınmıştı. İkimizde aynı yerde büyüdük. O benden büyük olduğu için beni hep küçük bir kız gibi görmüştü!" son sözleri içini acıtmıştı. Aslı hanım onun değişen yüz ifadesi karşısında gülümsemeden edememişti. Bildiği tek şey vardı o da patronunun uzun zaman sonra bir kadınla bu kadar yakından ilgilenmesiydi. Derin bir iç çekerek "Başın hala ağrıyor mu? Doktor birkaç gün ağrıyabileceğini söyledi. Ayrıca dinlenmen gerek!" Güneş yerinden kıpırdayarak "Benim çalışmam gerek. Üç günlük izin verdiler ve ayaklanmak için çabalamalıyım. Çalışmalıyım, okulumun son senesi ve bir dönem kaybetmek gibi lüksüm yok!" genç kız düşünmekten ağrıyan başını ovalamaya başladığında Aslı hanım onun için üzülmüştü.