အဓိကဇာတ်လိုက်ကငါ့ကိုစွဲလန်းနေတယ်

I raised him.99

ဆာစီးနီယာ ၏ ရေရွတ်သံသည် လှိုင်းလုံးများကဲ့သို့ တုန်လှုပ်နေသည်။ ဘန် ၏ အပြုအမူကို သူမ ကောင်းကောင်းနားမလည်ပေ။

“မင်း ပြန်လာတာ ကိုယ်သိပ်ဝမ်းသာတာပဲ"

သူသည် ဒူးထောက်ထိုင်နေရာမှ ထလိုက်ပြီး ဆာစီးနီယာကို ကြည့်လိုက်သည်။ ဆာစီးနီယာ၏ မျက်နှာသည် ညကောင်းကင်ကြီးလို သူ့စိတ်ကို ဖမ်းစားထားလေသည်။

"ဘာမှ မမေးတော့ဘူးလား"

“မင်း ကိုယ့်ကို မပြောချင်ဘူးဆိုလို့ရှိရင်လည်း မပြောပါနဲ့…"

ထို့နောက် သူက အင်္ကျီထူထူကို ချွတ်ပြီး ဆာစီးနီယာ ၏ ပခုံးပေါ်မှာ တင်ပေးလိုက်သည်။

“ရှင် နားလည်ရ ခက်လိမ့်မယ်…”

"ကိုယ် ဘာကိုကြောက်လဲ မင်းသိလား"

သူသည် သူမ မျက်နှာပေါ် ကပ်နေသော  ဆံပင်တို့ကို လက်နှင့် ဂရုတစိုက် ဖယ်ပေးလိုက်သည်။ ဆာစီးနီယာ သည် လူသေတစ်ယောက်လို လှဲနေစဉ်က သူ တစ်ယော်တည်း အတွေးပေါင်းထောင်သောင်းမက တွေးနေခဲ့သည်။

သူမ မျက်လုံးပြန်မဖွင့်လာဘူးဆိုရင်ကော…သူမ နိုးလာတဲ့အခါ ငါ့ကို မမှတ်မိရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ…

သို့သော်လည်း သူအကြောက်ဆုံး အရာတစ်ခုကျန်သေးသည်။သူမ သူ့ဘေးမှ ထွက်သွားမှာကိုပင်။စပါးရိတ်သိမ်းပွဲတော်မှာ သူ့ကို ပြတ်ပြတ်သားသား ငြင်းဆန်ခဲ့သည့် သူမ ပုံရိပ်ကို ရုတ်တရက် သတိရလာပြီး သူ နာကျင်သွားရသည်။ ထိုနေ့က သူမသည် သူ့ဘေးကနေ အချိန်မရွေး  ထွက်သွားတော့မလိုပင်။ဟိုတစ်လောက သူတို့နှစ်ယောက်သည် တစ်သက်လုံး အတူနေပါ့မည်ဟု ကတိပြုခဲ့သော်လည်း ဘာမှ ထူးခြားပြီး စိတ်မသက်သာခဲ့ပေ။ဤသည်မှာလည်း သူ့အချစ်ကို ဝန်ခံလိုက်ကတည်းက ပေါက်ဖွားလာရသည့် စိုးရိမ်စိတ်တွေကြောင့်လည်း ဖြစ်နိုင်သည်။ထို့အပြင် သူမ၏ နှစ်ကိုယ့်တစ်စိတ် ပြဿနာ ဖြစ်လာပြန်သည်။ထိုအခါ ပို၍ပင် စိုးရိမ်စိတ်တို့ ငယ်ထိပ်တက်ဆောင့်သွားရတော့သည်။သူ တစ်ကယ်မျက်စိနှင့် မတွေ့လိုက်ရလျှင် ယုံမှာမဟုတ်ချေ။ထိုမိန်းမငယ်က သူ့ကို ပြက်ရယ်ပြုနေသလိုမျိုး မထီမဲ့မြင်လေသံဖြင့် တစ်ခွန်းချင်း လှောင်ပြောင်နေသလိုရှိသည်။