De liefde van mijn nieuw leven

7. Hebben we dat ook weer

7. Hebben we dat ook weer

Ik word wakker van gegil. Verward zit ik rechtop in mijn bed, er komt geroep en getier van beneden en snel sla ik mijn badjas om me heen. Samen met een al even verbaasde Arielle loop ik de trap af. 

'Wie ben jij? Wat doe jij hier?' Dianna steekt haar hand op 'Nee, antwoord maar niet. Vuile inbreker!' Ik kijk naar de andere persoon en plots komt een deel van de avond terug, hoe heet hij weer? Kli? Klim? Clint! 

'Clint!' gooi ik eruit en een razende Dianna draait zich naar me toe.

'Jij! Jij kent hem? Wat doet hij hier?' Ze heeft haar handen voor haar lichaam om hem een deel van het aanblik te ontnemen. Ze heeft een zeer kort slaapkleedje aan, dat nog tamelijk diep ingesneden is. 

'Rustig, Dianna!' Niet veel later komen mijn ouders naar beneden. Ook zij verschieten als ze Clint, in zijn boksershort, zien staan. Ik draai me terug naar hem om en zonder het goed te beseffen verkennen mijn ogen zijn lichaam, ik moet toegeven, niet mis. Clint grinnikt, wat mijn aandacht terug bij de discussie brengt. 

'Amber-Rose Divlis! Wat heeft dit te betekenen?' vraagt mijn moeder op haar boze moeder toon. Ik haal mijn schouder op.

'Jullie hebben het briefje niet gevonden?' vraag ik zo onschuldig mogelijk.

'Welk briefje?' snauwt ze.

'Mijn hoofd, roep niet zo, alsjeblieft!'

'Ik roep wanneer ik wil, wat heeft dit te betekenen?' kaatst ze terug en ik sla mijn handen over mijn oren. 

'Clint kon niet naar huis.'

'En daarom laat je hem hier slapen zonder ons te verwittigen?'

'Ik heb jullie verwittigd?'

'Geloof je het zelf?' Weer haal ik mijn schouders op.

'Een briefje onder jullie deur, ik wilde jullie niet wakker maken.'  

'Jij bent zo'n oermens!' roept Dianna en ze stormt ons voorbij, de trap op. Als ik naar Arielle kijk, zie ik dat ze het tafereel geamuseerd meevolgt. Geen hulp van haar kant, ze vindt het blijkbaar maar al te grappig. Ik schenk haar een 'help me' blik maar ze haalt haar schouders op en lacht. 

'Jij, jongeman, gaat beter naar huis.' bemoeit Gerald zich ook, Clint knikt snel en kijkt nog even naar mij. Ik maak een subtiele telefoon en wacht beweging, hij knikt kort en het verbaast me dat het niemand opviel. Subtieliteit is nu niet bepaald mijn specialiteit.  Als Clint de deur achter hem sluit, draait mijn moeder haar terug naar me om. 

''Clint' bleef hier slapen, maar verder is er niets gebeurd?' vraagt ze en ik knik.

'Amber, we beginnen hier niet weer mee.'  Ik reageer niet, Arielle en Gerald volgen deze keer nieuwsgierig. Alsof ze nu wat meer over mijn vorig leven te weten komen. Ik was geen engel, maar ik was ook geen duivel, maar ik schrok er ook niet voor terug om wat regeltjes te verbreken. Daarvoor bestaan ze toch? Niet? 'Amber, kijk me aan als ik spreek. Ik dacht dat je hier verantwoordelijker ging worden maar je gaat uit en het is alweer zo ver.' 

'Mam, ik deed helemaal niets verkeerd! Moest ik Clint dan midden in de nacht naar zijn huis sturen? Zonder auto, helemaal bezopen?' 

'Let op je taalgebruik.'

'Dat doet er nu niet toe, had ik dat moeten doen?' Ze kijkt me even aan.

'Je kon ons verwittigen.' antwoordt ze zwak. In discussies win ik meestal wel, maar ik vind het niet leuk. Ik mag veel en maak er af en toe eens misbruik van, maar situaties als deze probeer ik te vermijden. Ik heb hun proberen te verwittigen, maar het is mislukt. Dianna begon te roepen, als ze normaal had gereageerd ging het helemaal anders uitlopen.