De liefde van mijn nieuw leven

31. Bedreiging

31. Bedreiging

'Goed' zeg ik, 'hier staat dat je veel moet bewegen maar je niet voorover mag buigen.'
'Hoe moet ik dan rechtop staan?' knort Brendan en ik lach. Uiteindelijk laat ik me op zijn bureaustoel ronddraaien totdat ik hem aankijk.
'Je hebt die pijnstiller binnen?' vraag ik en hij knikt.
'Weet je' zegt hij dan, ik zie hoe hij zich uit zijn bed probeert te worstelen, 'je bent misschien sexy, maar absoluut niet aangenaam als verpleegster.'
Ik grijns, 'ik ben hier ook niet om je te verleiden'
'Jammer' gromt hij en het lukt hem eindelijk om rechtop te staan. Hij slaakt een overwinningskreet.
'Maar om je te helpen.' eindig ik dan mijn zin. We kijken elkaar aan en ik sta op.
'Ik loop naast je mee, maar je zorgt er zelf voor dat je rechtop blijft.'
'Absoluut niet aangenaam.' mompelt hij.
Toch loopt hij naar zijn deur en dan de gang door. Het lukt bijna perfect.
'Lopen gaat best nog' zegt hij als we op de terug weg zijn, 'het is het rechtop raken waarmee ik last heb.'
'Logisch.' zeg ik en dan sluit ik de deur weer. 'Ieder uur opnieuw loop je door die gang en je zorgt ervoor dat je zo comfortabel zit dat je niet meer geforceerd rechtop moet.'
Hij schenkt me een geïrriteerde blik. 'Kun je nu niet even de sexy verpleegster spelen?'
Ik schud mijn hoofd. 'Pas als jij overtuigende vooruitgang boekt.'
'Hé, ik ben al stukken beter.'
'Klopt, maar nog niet goed genoeg.'
Brendan zucht en kijkt dan door zijn raam. Ik kom naast hem staan. 'Je moet me die tuin eens laten zien.'
'Het is prachtig.'
'Dat zie ik, waarom geniet je niet van dit huis?'
'Omdat het materialistisch is.'
Ik frons, 'dat is niet noodzakelijk iets negatiefs.'
'Toch wel, Rose' en hij draait zich naar me om, 'alles in mijn leven is waardeloos. Het zijn maar spullen en huizen en auto's.'
Ik knipper met mijn ogen, het lijkt wel of hij door me kijkt. 'Maar dat is niet zo.' zeg ik zacht, al heb ik geen idee waarover ik praat. Wat hij ook zegt, ik begrijp het niet. Waarom is hij hier steeds alleen, waar zijn z'n ouders?
'Dat is het wel.'
Ik pers mijn lippen op elkaar. 'En Laurena dan?'
Hij stoot een lachje uit. 'Zij is ook wel de enige die er steeds is.'
'En al die meisjes en jongens die hier vrijdag stonden? Die waren hier niet voor haar.' merk ik op.
'Die zijn hier ook niet voor mij.'
'Waarvoor dan wel?'
'Voor mijn reputatie.'
Ik snuif. 'Je hebt wel een hoge dunk van jezelf hoor.'
Hij grijnst. 'Vinden meisjes dat niet leuk?'
'Ik ben niet alle meisjes.'
'Klopt' reageert hij, 'je bent mijn zure verpleegster.'
Ik grinnik. 'Die mijn klinkt wel leuk.'
'Vind ik ook.' zegt hij en ik ga wat dichter bij hem staan. Voorzichtig slaat hij zijn arm om me heen, ik zorg ervoor dat ik niet teveel tegen hem aanleun. Maar de drang om zo dicht mogelijk bij hem te zijn is moeilijk te negeren.
We kijken even in stilte naar de tuin.
'Laten we nu gaan.' zegt hij plots en ik maak me los zodat ik hem terug kan aankijken.
'Kun je de trap wel af zonder te vallen?'
'Wie zegt dat ik de trap af moet?
'Ben je van plan om door je raam te springen?' hij lacht.
'Er is een lift.' Hij loopt rustig naar de deur, als hij niet half voorover gebogen liep zou ik denken dat hij terug in perfecte staat is.
'Kom je nog, Rose?'
'Je meent het nog ook.'
Hij lacht. 'Ik laat je het meteen zien.'
Ik loop naar hem toe.
'Na de tuin moet je me terug de douche in helpen.'
'Alsjeblieft zeg, daar begin ik niet weer aan.'
Hij kijkt me aan. 'Als ik bijna dood ben lijk je wel tot alles in staat, maar nu ben je zo onverschillig.'
Ik schenk hem een spijtige glimlach. 'Je hebt gelijk' geef ik dan toe, 'ik ben misschien wat streng. Toch denk ik wel dat je in staat bent om alleen een douche te nemen.'
Hij grijnst en ik geef hem een zachte duw. 'Zie je wel!'
Brendan neemt me mee de overloop over, dan drukt hij op een knopje en de lift deuren gaan open. Het leek een gewone deur, maar dat is het duidelijk niet.
'Waarom hebben jullie een lift?' vraag ik en de deuren sluiten. Het is een prachtige lift, met gouden armleuningen en knopjes. Er ligt een licht gekleurd tapijt en de muren zijn donkerbruin. Ik zie mezelf in iedere wand.
'Hoe moeten mijn ouders anders de spullen van mijn zussen naar hun kamer krijgen?'
'Heb jij zussen?' roep ik verbaast, hij lacht en ik klap snel mijn mond dicht als ik mezelf in de spiegels zie.
Hij knikt. 'Een tweeling, rotverwend.'
'Waar zijn ze nu?' vraag ik, er niet bij stilstaand dat ik misschien iets voorzichtiger moet reageren of wat vriendelijker moet zijn. Ik ben gewoon heel erg verbaast, ik ben er altijd vanuit gegaan dat hij enig kind is.
'Geen idee' antwoord hij en hij haalt z'n schouders op. De lift stopt en voorzichtig loopt hij de gang in, 'ze verhuizen veel' gaat hij dan verder.
Ik knik en we lopen terug naar de veranda, daar is een grote schuifdeur, dat me eerder niet is opgevallen. Buiten is het zoals altijd warm, de zon werpt haar zonnestralen op het gras en de warmte voelt goed op mijn huid. Ik adem de frisse lucht in en ruik ook meteen de vele geuren.
'Dit is absoluut geweldig' zeg ik en ik draai me naar hem om. Links van me, tegen het grote raam, loopt een pad naar een terras dat je binnen niet kon zien. Het ligt helemaal aan de linkerkant van het huis, terwijl de veranda rechts ligt.
Onder mijn voeten is er gezond, groen gras, de tuin loopt licht hellend af naar beneden. In Brendans kamer had je een goed overzicht van de tuin, hier zie je alleen maar groen gras en struiken. Het lijkt zich allemaal eindeloos uit te strekken.
'Ik zou je graag de rest van de tuin tonen' hoor ik hem achter me zeggen, 'maar op gras durf ik nog niet te ver gaan.'
'Dat is een volgende oefening.' reageer ik enthousiast en met een trage pas loop ik met hem mee naar de grote terras.
Ik kijk er bijna met open mond naar. Het is groter dan ik dacht, door de grote ramen kun je binnen een zwembad zien, dat doorloopt buiten. De zon schijnt volop op het water en rondom staan ligstoelen. Niet enkel ligstoelen, maar met zonneschermen en een tafel voor een drankje.
Voor het raam, uit de wind, staat een grote tuintafel met gemakkelijke zetels errond. Aan de andere kant staan zeteltjes in het gras.
'Dit lijkt wel een ontspanningsoord.' zeg en Brendan grinnikt.
'Mijn zussen zijn nogal op luxe gesteld.'
'Het lijkt wel of dit hele huis voor hen gebouwd is.'
'En voor mijn broer.'
Ik doe de moeite niet om mijn verbazing te verstoppen. 'Als je in topconditie was' zeg ik kalm, 'had ik je nu dit zwembad in gegooid.'
Hij grijnst. 'Dat zou je nooit gelukt zijn.'
'Wees daar maar niet zo zeker van.'