De liefde van mijn nieuw leven

29. Terug naar de werkelijkheid

29. Terug naar de werkelijkheid

Veel valt er niet te doen in de tijd dat Brendan slaapt. Ik besluit dus een briefje te schrijven om te zeggen dat ik snel even naar huis ga.
Zoals gewoonlijk is er niemand anders in het huis, pas buiten lijk ik terug ik de werkelijkheid te stappen.
Arielles auto staat nog steeds op de plaats waar ik hem heb achter gelaten. Schuldgevoel dringt zich op als ik erbij stilsta dat Arielle geen auto had om naar school te gaan deze ochtend.

Het lijkt alsof ik uit een ander leven kom, de frisse wind en de zon maken me helemaal wakker. Ik ga in de auto zitten en start de motor. De herinneringen aan gisteravond komen terug boven en ik krijg kippenvel.
Ik heb er een hele ochtend niet meer aangedacht, maar de angst en de vragen keren terug. Wat is er precies gebeurt? Waarom is het gebeurt? En waarom ben ik zo'n belangrijk persoon hierin. Het staat vast dat wat met mij gebeurde, samenhangt met wat er met Brendan is gebeurd.
Alleen weet ik niet wat, en hoe, en waarom en door wie. Het frustreert me zo dat mijn koppijn weer op steekt, ik neem mijn bocht heel scherp maar gelukkig is er niemand anders te bekennen.

Als ik thuis aankom, vertroebelen de tranen mijn gezicht. Niet zo zeer om wat er gebeurd is, maar van machteloosheid en frustratie. Ik heb er geen controle op, net zoals Brendan en toch gebeurt het en ik ben er zeker van dat het niet over is.
Brendan die zo toegetakelt wordt, is gewoon een waarschuwing en een bewijs voor wat ze kunnen. En om aan te tonen dat ze nog veel ergere dingen kunnen doen. Het feit dat het op hetzelfde moment is gebeurt betekent dat ze met meerdere zijn en macht hebben.
Dit is pas het begin.

Mijn moeder is nergens te bekennen dus loop ik naar mijn slaapkamer. Het zien van deze vertrouwde omgeving doet me nog meer huilen, nu pas krijg ik het gevoel dat ik veilig ben.
Mijn kamer ligt er natuurlijk nog precies hetzelfde bij, ik haal verse, gemakkelijke kleding uit. Dan spring ik onder mijn eigen douche, was mijn haren en scrub mijn hele lichaam schoon.
Pas dan heb ik het gevoel dat het voorbij is, het is gisterenavond gebeurt. Vandaag is een andere dag, morgen ga ik weer naar school en doe net alsof alles hetzelfde is.
Alleen is het niet zo, het zal een voorstelling zijn. Brendan zal die avond nog enkele weken met zich meedragen en we zullen er allebei steeds aan herinnert worden. Ik smeer bodylotion over mijn hele lichaam en begin mijn haren te drogen. Dan breng ik make-up aan en trek ook mijn propere kleren aan.
Eindelijk herken ik mezelf terug.

Beneden ga ik aan de keukentafel zitten en neem mijn gewoonlijke kom cornflakes. Hoewel ik mijn moeder heel graag wil zien, is het beter dat ze er niet is. Ik weet niet wat Laurena haar verteld heeft, maar ik heb geen zin om een hele nieuwe verklaring te verzinnen en dan weer huisarrest te krijgen omdat de regel te stom is of omdat het niet klopt. Ik steek de radio aan en zing luidkeels mee. Alles om mijn gedachten buiten te sluiten, ze frustreren me alleen maar meer. Pas als het even na de middag is keer ik terug naar Brendans huis.

Laurena doet terug open.
'Je ziet er beter uit.' merkt ze vriendelijk op en ik glimlach. Ik weet dat ze het positief bedoelt, mijn hele nacht is vreemd geweest.
'Slaapt Brendan nog steeds?' vraag ik en ze haalt haar schouders op.
'Ik ben niet meer bij hem geweest, maar hij laat het me weten als hij iets nodig heeft. Alles zal wel in orde zijn.'
Ik knik en ga dan met een klein loopje de ondertussen vertrouwde trap op. De gang is verlicht door onopvallende lampen, het is aangenaam om in een verlichte omgeving te zijn. Ik heb licht en vrolijkheid nodig.
Als ik Brendans kamer bereik is het heel wat minder rustig, als ik de deur open voel ik de bass in mijn lichaam dreunen.
Hij merkt me niet op, maar zijn hand tikt mee op de maat van de muziek. Alhans dat is wat ik dacht, want als hij eindelijk zijn hoofd draait en me ziet staan is zijn gezicht helemaal niet ontspannen.
De muziek gaat onmiddellijk uit en de stilte in de kamer is opvallend. Het drukt even op ons. Dan sluit ik de deur.
'Je kunt niet zomaar weggaan' zegt Brendan.
'Er is niets gebeurd.' antwoord ik op normale toon. Ik zet mijn schoudertas op zijn bureau en leg mijn haren over mijn ene schouder. Gewoon dit kleine gebaar laat me terug mezelf zijn. Ik moet mezelf zijn. Het meisje dat haar enkele jaren geleden ook door alle pijn en problemen heeft gewrongen. Het meisje met het masker.
Dit is het bewijs dat ik het heb laten vallen, ik heb mensen toegelaten in mijn leven en terug doen ze me pijn. Al was het niet met opzet, dat was het de vorige keer ook niet. Toch is het gebeurd en kun je de tijd niet terug draaien.
Brendan vernauwt zijn ogen, al is het moeilijk met dat blauwe oog. 'Je' zegt hij, 'bent anders.'
Ik slik, het is moeilijk om terug dat meisje te worden, maar het moet. 'Jij ook' zeg ik, 'je gezicht is opgezwollen.'
Ik glimlach niet en ik grijns niet, mijn stem heeft niet eens een flirterige ondertoon. Hij merkt het want hij grijnst ook niet.
Zijn ogen gaan over mijn kleren. Ik heb mijn gemakkelijke kleren verandert voor een zwarte skinny jeans en een witte blouse, diep ingesneden, zonder een topje er onder. Ik heb mijn hoge hakken terug aan en heb mijn haar perfect in model gebracht.
'Waarom zie je er zo sexy uit?' vraagt hij en ik zie dat hij probeert, maar ik ben er niet meer.
'Omdat ik van plan ben om met je te slapen' zeg ik, 'terwijl je hele lichaam gekneusd is en pijn doet.'
Zijn ogen gaan wijd open en ik zie hem slikken. 'Waarom doe je zo?'
'Ze breken me niet.' snauw ik en ik been op hem af. 'Ze breken ons niet. Dus nu zul je naar me luisteren, koppige ezel' zijn ogen zijn wijd opengespert en hij staart me geschrokken aan 'je komt dat bed niet uit en laat Laurena je verzorgen totdat je terug perfect bent. We versnellen het proces even want jou koppigheid' ga ik verder, 'helpt ons niet.'
Hij zegt niets en kijkt me aan. 'Wat ben je van plan?'
Ik schenk hem een scheve grijns, ik heb jaren moeten werken aan dit schild. Het heeft geen gaten meer, ik weet dat mijn gezicht onleesbaar is geworden. 'Ik ga uitzoeken wat er aan de hand is. Jij bent verplicht om het me te vertellen, maar ik weet dat je koppig bent dus ik weet het antwoord daarop ook al.'
Zijn mond gaat open en hij lijkt net een vis, alleen hapt hij lucht.
Ik ga verder. 'Ga je het vertellen?'
'Ik kan het niet vertellen.'
Ik snuif en ga verder van hem staan. 'Dan ga ik zelf op onderzoek, en ik zat in de juiste richting. Als ik het goed heb is Kean vanavond in de bowling. Tijd om hem een bezoekje te brengen.'
Ik draai me om en been naar de deur.
'Rose!' hoor ik hem achter me roepen, 'Rose!' klinkt het luider, maar ik laat hem even alleen met zijn angst. Hij moet maar slikken wie ik nu ben. Het zou gemakkelijk zijn om op te geven, maar daar kom ik niet verder mee.
Ik moet gewoon sterk zijn en dit oplossen.
'Rose' hoor ik nog in de verte, maar zodra ik in de grote inkomhal sta valt zijn stem weg. De weg naar de keuken betekent op dit moment niet meer veel. Het enige dat ik voor ogen heb is dit oplossen. Brendan mag dan denken dat hij fysiek sterker is, het is hem duidelijk nog niet gelukt om het op te lossen. En zijn ideeën over sterk zijn heeft hij duidelijk overschat, nu ligt hij in bed. Hij had me beter meteen verteld wat er aan de hand is.
Ik loop de keuken in en nu staren ze nog meer. Mijn uiterlijk is ietwat veranderd net zoals mijn attitude.
'Is Laurena hier?' vraag ik met luide en heldere stem, zodat ze me zeker horen. Iemand wijst over haar schouder en zonder nog iets te zeggen loop ik naar de plek toe.
Voor Laurena lijkt mijn uiterlijk niet veel uit te maken, wat ik wel waardeer, maar toch kijkt ze me geschrokken aan.
'Zou ik het zalfje mogen waarmee je Brendan insmeert? Je hoeft het niet steeds te doen, ik wil het ook wel doen.' Ik probeer vriendelijk te blijven tegenover haar, maar nu ik me eenmaal terug in mijn oude zelf wikkel wordt het moeilijker. Laurena zegt niets maar haalt de zalf uit haar keukenschort.
'Bedankt.'
Dan been ik de keuken uit, als ik de trap op loop zie ik Brendan door de gang lopen. Niet zoals eerder, maar toch met veel moeilijkheden.
'Je bent hier nog.' antwoord hij opgelucht en ik rol met mijn ogen.
'Denk je nu echt dat ik mijn tas zou achterlaten.'
Hij fronst en ik help hem terug naar de kamer, op deze hakken ben ik heel wat minder stabiel maar Brendan loopt ook alweer stukken beter. Volgens mij heeft hij meer last van zijn gekneusde rib dan van zijn blauwe plekken.
'Je zit beter op een stoel' zeg ik, 'dan moet je niet steeds helemaal rechtop staan.'
Ik zet hem neer in de zetel in zijn kamer dat bedolven ligt onder kleren en natuurlijk sokken. Het vliegt allemaal de grond in.
'Goed' zeg ik en ik haal de tube tevoorschijn, Brendan leunt achterover en ik ben opgelucht om te zien dat zijn gezicht niet zo pijnlijk vertrekt, wat bij neerliggen wel het geval is.
Zonder hem te waarschuwen rits ik de trui open. Ik kijk naar de kneuzing, nog niets is veranderd. Wat had ik ook verwacht, het is niet omdat ik wil dat hij in enkele uren beter wordt, dat het ook echt zo is. Ik duw een beetje op mijn vingers en wrijf het dan net zoals Laurena op de kneuzing. Het duurt lang voordat het intrekt, maar uiteindelijk verkleurt de witte brei tot iets doorzichtigs.
Het verrast me dat Brendan nog steeds niets zegt, ik leg de tube op de bureautafel en kijk hem dan aan. Zijn ogen hebben al mijn bewegingen gevolgd.
'Kijk' zeg ik zachter, 'dit moet opgelost worden en als ik blijf huilen en snotteren wordt het niet beter.'
'Je hoeft daarvoor niet de trut uit te hangen, je bent bijna erger dan Dianna.'
Zijn Dianna opmerking steekt. 'En jij kan het weten.' kaats ik dus terug. Hij kijk verrast, hij zag het waarschijnlijk ook niet aankomen. Mijn antwoorden waren vroeger vriendelijker.
'Waarom gedraag je je zo?' vraagt hij weer, 'ik weet dat je boos bent, maar ik kan het je niet vertellen.'
'Daarom net' antwoord ik en ga op zijn bureaustoel zitten.
'Dat is niet nodig. Het verandert niets.'
'Het verandert veel' snauw ik, snauwen is de manier om al je emoties te verbergen. Het is toen ook een eigenschap geworden. Ik ben precies het meisje geworden waarvoor mijn moeder vreesde.
'Wat verandert er dan?' ook zijn stem neemt een andere toon aan. Het valt me op dat hij er geen problemen meer mee heeft.
'Hoe ik me voel, Brendan!'
Ik spring geïrriteerd recht. Ik dacht dat dit me van de tranen ging redden, maar dat doet het niet. Wat verder op blijf ik met mijn rug naar hem staan en knipper met mijn ogen om de tranen te verdringen.
'Rose' zegt Brendan zacht en ik knijp in mijn handen. Hij mag geen medelijden hebben, hij mag niet weten dat ik huil. Ik dwing mijn tranen om weg te blijven. 'draai je om.' fluistert hij en deze keer ben ik het zeker. Hij heeft medelijden met me en het laat me nog meer huilen. De eerste traan ontsnapt en ik draai me naar hem om.
'Is dit wat je wil zien?' vraag ik snauwend, maar mijn stem breekt. De vorige keer was ik sterk, toen kon ik het aan, maar deze keer niet. Nu sta ik er niet alleen voor. Nu moet ik me niet sterk houden voor een verloren zaak. Hier moet ik door en moet ik ervoor zorgen dat ik het win, het overwin.
Deze keer is het meer dan gevoelens alleen. Deze keer zijn de gevoelens sterker en meer waard.

Hij kijkt me geschrokken aan, maar niet op dezelfde manier als eerder. Volgens mij had hij nooit verwacht dat ik zoveel emoties had en dat ze zo sterk in me aanwezig waren. Doordat hij me aankijkt, zijn ogen geschrokken en toch vol medelijden, breek ik. Een eerste snik baant zich omhoog door mijn keel en ik sla een hand voor mijn mond, maar het is al te laat. Het schild is doorbroken en ik kan niet meer terug.
Toch probeer ik het, ik bijt op mijn onderlip totdat ik bloed proef om de tranen tegen te houden. Mijn nagels drukken zich ik mijn huid, maar de tranen blijven komen. De tweede snik is heviger en ik draai me terug om.
'Neen' hoor ik Brendan zeggen, 'draai je niet weer om.'
Ik negeer hem.
'Draai je terug om.'
Ik sla mijn beide armen om me heen terwijl de snikken omhoog komen, mijn buik trekt samen en het doet allemaal zeer. Zoals altijd krijg ik koppijn van het huilen. Er komt geen stoppen aan en ik schaam me dood.
'Rose, draai je terug om' hoor ik hem gefrustreerd zeggen, 'kijk me aan.'
'Wat wil je dan zien!' roep ik en ik geef hem eindelijk zijn zin. Geïrriteerd door de hakken trek ik ze huilend allebei in één ruk uit en laat ze op de grond vallen.
Ik loop naar hem toe. Ik zie dat hij naar me toe wil komen of wil opstaan, maar hij kan het niet.
'Zeg eens' ga ik snikkend verder, 'wat wil je dan zien? Dit gezicht?' Ik wijs naar mijn eigen gezicht dat waarschijnlijk besmeurd is met zwarte mascara strepen en rode vlekken van het huilen.
Hij steekt zijn hand uit, het doet hem zeer, ik kan het zien.
'Nee' fluister ik omdat ik zijn pijnlijk gezicht zie, maar hij negeert me en neemt mijn hand vast. Zacht trekt hij me naar beneden zodat we op ooghoogte zijn. Zijn hand gaat over de tranen.
'Ik wil je zien, omdat ik niet wil dat je je verbergt.'
Ik kijk hem verward aan.
'Je bent altijd zo sterk' zegt hij dan, 'ik wist niet dat jij kon huilen.'
Ik snuif. Een lichte glimlach is op zijn gezicht te zien.

Hij buigt zich voorover, zijn gezicht vertrekt nog meer, maar hij stopt niet. Zacht drukt hij zijn lippen op die van mij.
Ik snik weer, maar verlies me al snel in de voorzichtige kus.
'Doe dat niet meer.' zegt hij en ik schud mijn hoofd. Dan pas leunt hij terug achterover en slaakt een zucht van verlichting.
'Maar' zegt hij na enkele seconden, 'je mag je altijd zo kleden.'
Ik schiet in de lach en geniet van de endorfinen die zich doorheen mijn lichaam verspreiden.

Het voelt goed om dat meisje terug te laten gaan, alleen voel ik me nog steeds vreemd. Ik heb geen idee wat ik moet doen om dit op te lossen. Alles wat ik bedenk om te doen loopt anders uit, wat moet ik dan bedenken om het op te lossen?
Brendan zit nog steeds in de zetel en ik lig in zijn bed, met mijn hoofd aan zijn kant. We hebben net een film bekeken, een comedie. Meer drama of romantiek of problemen kon ik niet aan, ik had ontspanning nodig. Brendan had steeds zeer bij het lachen, maar toch heeft de film meer voor ons gedaan dan ik kon verwachten. Het heeft mijn gedachten even verzet.
Nu klinkt de aftiteling door zijn kamer en staar ik naar het witte plafond.
'Morgen ga ik terug naar school' zeg ik en Brendans ogen kruisen die van mij. Ik kijk hem dan wel ondersteboven aan, maar kan toch genoeg van hem zien.
'Ik zou willen meegaan.' zegt hij.
'Dat hoor je ook niet veel' merk ik op en hij grinnikt.
'Alles om deze ruimte uit te gaan' hij zwijgt even 'en om te bewegen.'
Hij slaat met zijn hand op de zetel als extra nadruk.
'Hoe minder je nu beweegt, hoe sneller je terug kunt bewegen.'
'Weet ik wel' gromt hij. Ik kijk hem terug aan.
'Brendan, je moet me vertellen wat er aan de hand is.'
'Rose' klaagt hij en ik weet dat hij er niet tegen kan dat ik er weer over begin.
'Ze kunnen niet meer doen, Brendan. Je mag het misschien niet vertellen, maar wie kan ons hier horen?'
'Ze zijn overal.' zegt hij serieus en ik slik.
'Meer kunnen ze niet doen. Ze hebben je nodig voor iets, dus ze zullen je niet doden.'
Hij grinnikt droog en ik krijg er kippenvel van.
'Begin met het beantwoorden van deze vraag' zeg ik, 'waarom ben ik belangrijk?'
Hij kijkt me heel lang aan. Ik draai me op mijn buik en leun op mijn ellebogen.
'Brendan?' vraag ik zacht, 'daar verdien ik een antwoord op.'
'Als' hij zwijgt even en kijkt dan uit het raam, 'ze gebruiken jou om mij te raken.'
Ik frons. 'Hoe kennen ze me dan? Hoe weten ze van ons?'
'Ze zijn overal' zucht hij. 'ik had nooit met je mogen omgaan.'
'Ik had naar je moeten luisteren' geef ik toe en Brendan lacht zuur.
'We zijn allebei koppig, dat is nu wel duidelijk.'
Ik wil grinniken, maar door de ernst van de situatie lukt het niet.
'Wat willen ze van je?'
Hij zwijgt. 'Dat kan ik niet zeggen.'
'Waarom niet? Door het te verzwijgen wordt het niet beter.'
Zijn gezicht draait van het raam weg en hij kijkt me terug aan. 'Ik kan het nog niet zeggen.'
'Goed. Hoe gaan we dit oplossen?'
'Niet' antwoordt hij simpelweg.
'Wat?' begin ik met vragen, maar hij onderbreekt me,
'Het valt niet op te lossen.'

--

Toch twee hoofdstukjes vandaag!(:

Vote&comment? (: (:

Dankje aan iedereen toch al, voor de voorbije votes en comments. Ik probeer om iedereen apart te bedanken, maar dat lukt niet altijd :( dus hier tegen iedereen die leest en vote en comment! (: xxx