De liefde van mijn nieuw leven

14. Meer ontwijken

14. Meer ontwijken

Ik heb de volgende ochtend heel wat moeite met opstaan.

Ten eerste heb ik na heel wat woelen, heel slecht geslapen. Maar dat had ik eigenlijk wel verwacht. En ten tweede, Arielle is hier niet. Normaal begroet ze me iedere ochtend met haar opgewekte humeur, maar dit alles ontbreekt deze keer.

Uiteindelijk lukt het me toch om na een kwartier na het aflopen van mijn wekker, uit bed te kruipen. En in plaats van gewoonlijk naar mijn badkamer te lopen, loop ik door naar Arielles kamer.

'Arielle?' vraag ik en ze draait haar kreunend om. Ik slof naar haar bed toe en haal de deken wat van haar af, dan kruip ik bij haar in bed en sluit weer mijn ogen. Na een vijftal minuten toont Arielle weer enig teken van leven.

'Rose?'

'Uhu' mompel ik en ik zak nog dieper weg in de warmte. Ik voel hoe ze beweegt.

'Ik wil geen school.' fluistert ze en ik kan alleen maar knikken. Ze is niet de enige die er zo over denkt.

'Laten we spijbelen.' antwoord ik en ik ben blij om haar zachtjes te horen grinnikken maar dat gaat al snel weer over in afkeurend gekreun en gegrom.

'Maar ik wil niet opstaan.'

Deze keer lach ik zachtjes. 'Ik weet het.'

Het blijft stil en volgens mij val ik weer in slaap totdat mijn moeder plots aan de deur verschijnt.

'Amber en Arielle! Jullie hebben je overslapen en hebben nog vijftien minuten om op tijd te zijn.' Ze wacht even in de deuropening op een antwoord, maar als dat niet komt loopt ze naar het bed toe en snakt ze het deken van ons af.

'Opstaan.' zegt ze nog eens luid en ik ben de eerste die wat zegt.

'Nee, mam.'

Uiteindelijk staan we toch beide op. Maar net zoals Arielle voel ik er vandaag niets voor om naar school te gaan. Ik spring tegen mijn moeders wil nog snel de douche in. Als ik Arielle in de keuken tegenkom zie ik hoe ze een wijde, losse trui over een korte short heeft getrokken. Een coole outfit, dat moet ik toegeven maar duidelijk snel bij elkaar geraapt om op je gemak te zijn. Zelf loop ik er niet veel beter bij rond.

Ik heb een hoge short aan met een pastel roze blouse erboven. Mijn haar heb ik in een nonchalante dot gedraaid en ik heb de basis make up aan.

Arielle schenkt me een scheve glimlach waaruit ik afleid dat ze precies hetzelfde voelt, al is de oorzaak verschillend.

Ik neem een groene appel en neem er net een hap van als mijn moeder weer te voorschijn komt.

'Wat doen jullie hier nog?' Gilt ze bijna vragend. Arielle trekt een gezicht naar me en ik kijk naar mijn moeder.

'We gaan al' zeg ik en ik gooi Arielle een appel toe. Ze hangt haar schoudertas over haar schouder en loopt glimlachend langs mijn moeder.

Eenmaal buiten laten we ons beide in haar kleine autootje ploffen.

'Waarheen?' Vraagt Arielle, net alsof ze mijn gedachten leest.

'Easthigh' zeg ik en meteen als antwoord start ze de motor en rijdt richting het shopping center. Er waren geen woorden nodig, school is niet aan ons besteed vandaag.

Het duurt niet lang voor de radio luider wordt gedraaid en we met open ramen om 8u30 's ochtends door het centrum van Miami rijden.

We komen een kwartier later aan op de parking van het grote gebouw. Alles is er werkelijk terug te vinden. Grote winkelketens maar ook kleine zelfstandigen. De cinema, ook een bowling, trouwens heel wat drukker bezocht door toeristen en waarschijnlijk daarmee dat ik gisteren naar een bowling buiten het centrum ben geweest waar alleen lokale bewoners aanwezig waren.