De liefde van mijn nieuw leven

47. Etentje

47. Etentje

Brendans opmerking over de kledingvoorkeuren van zijn ouders hebben me absoluut niet geholpen. Al een halfuur lang sta ik voor mijn kleerkast, in totaal heb ik nog een urenhalf tijd.

Merk op dat ik de geschikte outfit nog steeds niet gevonden heb. Arielle is niet thuis en mijn moeder heeft haar mening al gegeven. Ik sta er dus helemaal alleen voor.

Met tegenzin loop ik naar het verboden deel van de bovenverdieping. Ik klop op de deur.

Met een zwaai gaat die open, voor me staat Dianna met op haar hoofd een slordige dot. Ze heeft een zwarte legging met een los T-shirt met een zwarte franse tekst erboven aan. We kijken elkaar allebei, ongemakkelijk geschrokken aan.

'Wat moet je?' Snauwt ze. Ik schud mijn hoofd.

'Laat ook maar.' Dan loop ik terug naar mijn kamer en hoor hoe ze haar kamerdeur weer sluit. Voor zover plan C.

Uiteindelijk kies ik, nog eens vijftien minuten later, een jurk waarvan de voorkant net iets korter dan de achterkant is. Alleen de rok zelf heeft een zacht bloemetjesmotief in abrikozenkleur. Het is mouwloos wat door mijn zwaardere ketting weer chiquer wordt in plaats van een strandjurk voor op een late, warme zomeravond.

Ik vraag me gewoon af of het allemaal wel voldoende is.

Net voor zeven uur stop ik mijn voeten nog in het paar hakken dat ik speciaal bij de jurk heb gekocht. Ik krijg het vermoeden dat Brendan alles getimed heeft, als het kop zeven uur is galmt de bel door het huis. Ik werp nog een laatste blik op mezelf, mijn haar is gelukkig niet gefriseerd maar valt nog in krullen op mijn rug. De speltjes heb ik er speciaal ingestoken zodat ik niet de hele avond last heb van haar in mijn gezicht. Ik gris mijn clutch van mijn bed en trippel dan de trap af.

Het voelt geweldig om Brendan naar me te zien kijken. Ik lijk goedgekeurd, wat ervoor zorgt dat ik vijf procent minder zenuwen heb. Hij glimlacht, deze keer kan ik zien dat hij oprecht lacht.

'Wauw, Amber' zegt mijn moeder, 'ik zou het niet beter kunnen.'

Ik lach en geef haar een kus.

'Wees vriendelijk.' fluistert ze me nog toe.

'Altijd.' antwoord ik voor ik dan achter Brendan aan naar buiten loop.

'En Brendan, ik wil geen ruzie met je krijgen, maar'

Hij grijnst naar mijn moeder. 'Met die jurk zorgt ze wel voor problemen, mevrouw.'

Mijn moeder lacht. 'Wees voorzichtig jullie twee.'

Ik schud lachend mijn hoofd, diep vanbinnen opgelucht dat de sfeer rustig en vrolijk is.

'Ik zal het proberen.'

Brendan knipoogt nog eens naar mijn moeder en laat me dan de auto in stappen.

We praten niet in de auto, totdat hij zijn straat in rijdt en ik het gevoel heb dat ik zometeen kan flauwvallen.

'Hoe heten je ouders?' vraag ik plots.

'David en Bethany, maar je spreekt ze beter aan met meneer en mevrouw.'

Ik zucht diep. 'Meneer en mevrouw'

'Rose, ze zullen je heus niet bijten. Je hoeft niet zo zenuwachtig te zijn.'

'Ja' stoot ik te luid uit, 'sorry' piep ik, 'maar het zijn jou ouders, niet die van mij en als ik alles mag geloven wat ik gehoord heb...'

'Je zult ze zometeen ontmoeten. Haal diep adem.'

Hij zet de motor uit.

'Wacht, wacht, wacht' hoor ik meteen als ik het grote huis binnenloop. De stem trekt akelig goed op die van Brendan, alleen heeft deze meer spot en zelfvertrouwen, 'hoe was het weer, Amber-?'