De liefde van mijn nieuw leven

2. Leer ons kennen

Leer ons kennen

'Wauw, jij hebt ook veel spullen mee.' merkt Arielle op. Ik knik. 

'Jup, ik kon het gewoon niet achterlaten. Kijk eens naar deze schattige knuffelbeer!' zeg ik en ik haal Teddy boven, een bruine knuffelbeer die ik voor mijn vijfde verjaardag heb gekregen. Sindsdien slaap ik ermee.

'O!' stoot Arielle uit en ik gooi haar de beer toe. Ik draai me om en haal verder mijn spullen uit. Ze zit in kleermakers zit op mijn, nieuw, bed. Alles is wit, de hele kamer, maar ik vind het niet erg. Gerald heeft me gezegd dat ik mijn kamer heus mag schilderen of behangen, maar ik hou van wit. Het hele huis is wit dus het zou ook niet meer passen. 

'Moet ik je niet helpen met uitpakken?' vraagt Arielle.

'Dat mag, maar dat hoeft echt niet.' Ze haalt haar schouders op en zet de beer op mijn nieuw hoofdkussen, dat ook wit is.

'Deze doos?' vraagt ze aan me en ik knik.

'Je mag alles op de grond leggen of zetten, ik weet eigenlijk niet wat erin zit.' geef ik toe en ze lacht. Ze opent de doos en we kijken samen naar de inhoud. Glazen en borden. 

'Euh' zeg ik en Arielle lacht.

'Verkeerde doos, vermoed ik?'

'Waarschijnlijk. Ik kan me niet herinneren dat er glazen en borden in mijn kamer stonden.' probeer ik zo serieus mogelijk te zeggen. Ze geeft me een heupstoot en lacht.

'Ik doe hem wel naar beneden.'

'Oké, bedankt!' roep ik haar nog na als ze mijn kamer uitloopt.

'Geen probleem!' roept ze op dezelfde toon terug en ik hoor haar lachen.  

Terwijl ik verder mijn dozen open en kijk wat erin zit hoor ik Arielle met mijn moeder praten en lachen. Sinds ik haar bij het avondeten ontmoet heb, heb ik haar nog nooit serieus gezien. Ze lacht altijd en is heel vriendelijk en lief. Zodra we klaar waren met eten is ze met me mee naar boven gekomen, we hebben even gepraat en besloten dan dat het tijd werd om mijn dozen uit te pakken.

Ik sta recht en kijk mijn nieuwe kamer rond. Alles is wit, het bed, de lakens, de kast, het bureau, de muren, de deur en zelfs de tegels. Ik sla de dozen over, het is belangrijker om morgen kleren aan te hebben. Dus loop ik naar mijn valiezen. Alles haal ik eruit en hang ik in mijn kleerkast. Ik kan me nog herinneren wanneer Gerald informatie over mijn kleerkast vroeg. Het enige wat ik zei was

'Groot, hij moet erg groot zijn want ik laat niets achter.' Hij lachtte en ik weet nog dat ik toen dacht dat hij dacht dat ik overdreef. Gelukkig niet want hier staat mijn kleerkast. Groot is hij. Hij heeft twee schuifdeuren waar ik alleen maar kleren in kan hangen. Dan heb ik nog een kast speciaal voor mijn schoenen, handtassen en accessoires en een kast waar ik opgeplooide kleren kan leggen.

'Geweldig.' mompel ik. 

Enkele uren later plof ik samen met Arielle op mijn bed. Mijn twee persoonsbed, ook iets waar ik op stond. Gerald vond het geen enkel probleem maar mijn moeder vond dat ik overdreef. 

'Wauw.' zucht ze en ik lach. 'Je hebt echt veel kleren en veel spullen.'

'Ik weet het, maar alles staat nu op z'n plaats. Het lastige karweitje is over.' We liggen op onze rug op mijn bed naar het witte plafond te kijken. Ik draai mijn hoofd naar haar om en zie haar weer glimlachen.

'Dit wordt zo leuk.' zegt ze en ze draait haar hoofd ook naar mij. Ik knik.

'Dit wordt geweldig.' antwoord ik en ze lacht weer, plots gaat ze rechtop zitten.