De liefde van mijn nieuw leven

30. Hou de normale schijn op

30. Hou de normale schijn op

Veel werd er na Brendans openbaring niet meer gezegd. Ik kreeg er weer de kriebels van dat hij me geen antwoorden meer wou geven, maar ben met degene dat ik heb gekregen een heel stuk verder. Uiteindelijk heb ik het opgegeven, Brendan viel terug in slaap en na Laurena geïnformeerd te hebben ben ik naar huis vertrokken.
Ik weet nu ook eindelijk wat ze mijn ouders heeft vertelt, het verschilt niet veel met de werkelijkheid.
Brendan zou een ongeluk gehad hebben en naar het ziekenhuis gebracht zijn, laat in de nacht was het pas toegelaten dat hij bezoek kreeg. Ik ben wakker gebleven totdat ik hem mocht bezoeken en ben er dan gebleven, aangezien hij alweer op een gewone kamer lag. De volgende dag mocht hij alweer naar huis, ik ben niet van zijn zijde geweken.
Klein detail, iedereen beseft nu ook wel dat Brendan meer voor me is dan simpelweg de jongen waarmee ik mijn groepswerk maak.

Toch vind ik het geweldig van Laurena om dit te verzinnen, het ligt zo dicht bij de werkelijkheid dat ik mijn emoties niet meer hoef te verbergen.
Eenmaal thuis lijken ze allemaal opgelucht om me te zien, zelfs Dianna kijkt even opgelucht. Zoals gewooblijk is het Arielle dat naar me toesnelt.
'Hoe gaat het met hem?' vraagt ze voor iedereen hier aanwezig, ook Dianna heeft haar oren gespitst.
'Beter' geef ik opgelucht toe, 'het is helemaal niet zo erg. Heel erg veel bloeduitstortingen en een zware kneuzing op z'n rib.'
Ze lijken allemaal opgelucht en ik glimlach. Diannas gezicht verhard als ze ziet dat Arielle haar armen om me heen slaat. Mijn moeder kijkt medelevend.
'Kom wat eten, Amber' zegt mijn moeder, 'je ziet er wat bleek uit.'
Ik lach. 'Bedankt hoor, mam.'

Het voedsel doet ook mij goed, ik besluit om vroeg te slapen zodat ik morgen fris op school kan verschijnen. Ik vraag me trouwens af, of de anderen op school iets weten.

Vrijdag

Het is leuk om terug met Arielle naar school te rijden, het voelt normaal aan. Op dit moment snak ik naar het normale leven.
Op school lijkt niemand iets van de voorbije twee dagen te weten. Het gewone leven gaat verder en ik probeer me er terug in te mengen. Alleen is het deze keer moeilijker. Iedereen aan onze tafel heeft nu wel door dat er iets tussen Brendan en mij aan het spelen is. Monica en Louisa zeggen er even niets van, maar ik zie de vragen broeden.
Hoewel ik al mijn belevenissen met hen wil delen, weet ik niet waar te beginnen en wat precies te zeggen.
We houden ons dus bezig met het plannen van de nieuwe fuif. Gisteren moet de knoop uiteindelijk door gehakt zijn, alleen wordt er nog getwijfeld of ze er een thema aan zouden hangen.
'Goed, steek je hand op als je voor een thema bent.' Vraagt Amelia en bijna iedereen steekt z'n hand op. Behalve Amelias's vriendje, er wordt gegrinnikt en Mike kreunt.
'Je krijgt me niet in zo'n belachelijk costuum.'
Amelia grijnst. Mike kreunt weer.
'Nu is de vraag, wélk thema?'
'Sixties, seventies, eighties, nineties...' som ik op en Amelia's blik kruist met die van mij.
'Twenties?' zegt Mike en we schieten in de lach.
'De sixties lijken me wel leuk.' zegt Destiny zacht en ik knik instemmend.
'Maar komen daar mensen op af?' vraagt Monica en ik knik als enige van de groep.
'Ja hoor, in Denver waren er een paar fuiven en dat was telkens een groot succes. Het is origineler en leuker dan een gewone fuif waar iedereen zich bezat.'
'Daar zit wat in' mompelt Amelia, Mikes gezicht vertrekt nog meer en ik grijns. 'Oké, we doen het.'
'Rose, jij bent mijn belangrijkste hulp.'
Ik knik, niet in staat meer uit te brengen. Zal ik daar wel tijd voor hebben? Ik ben van plan om dat onderzoek voort te zetten, alleen neem ik nu even een pauze om te bekomen.
'Wanneer is de fuif?'
'Ik wil het zo snel mogelijk, volgende week liefst. Het hangt allemaal af van hoe goed de organisatie lukt.'
'Ik help je wel even. Een van de organisatoren ken ik persoonlijk.'
'Geweldig, we kunnen hem of haar dan wel eens bellen.'
Ik knik. 'Super, ik laat hem al iets weten.'

Iedereen lijkt me met rust te laten de rest van de dag, maar tegen de middag bereiken de roddels mij ook.
Ze gaan niet over mij en Brendan, maar over Brendan alleen. Mijn intuitie zegt me dat hij het niet graag zou hebben, maar zoiets kun je nu eenmaal niet tegenhouden.
'Ben je gisteren bij Brendan geweest?' vraagt Mike. Mijn hele vriendengroep draait zich naar me om, ik slik. Als er al zijn die het recht hebben om te weten wat er speelt dan zijn zij het wel, tevens zijn zij ook de personen die het volle recht hebben om te weten wat er met hem aan de hand is.
'Ja' antwoord ik dus, hierover liegen heeft geen zin. Ik zie hun vermoeden al in hun ogen, alleen Louisa en Monica reageren niet. Ze moeten een groter vermoeden gehad hebben dan ik dacht. 'ik weet niet goed wat de roddels precies zijn, maar' Mike onderbreekt me.
'Het komt toch wel goed met hem?'
'Natuurlijk' zeg ik onmiddellijk en opluchting golft over de gezichten. 'het zijn kneuzingen. Daar kan hij wel tegen.'
'Vertel nu eens' zegt Amelia, 'wat hebben jullie?'
Dit is de vraag waarvoor ik het meeste bang was, ik wist dat hij ging komen en toch weet ik nog niet wat ik erop moet antwoorden.
Ik haal mijn schouders op, dat lijkt het ene eerlijke antwoord. 'Het is nog niet veel' zeg ik.
Ze fronsen. Waarom ben ik zo slecht in het uitleggen? Met Zac was het gemakkelijk, we hadden iets samen. Maar nu lijkt het anders, we kussen wel maar hebben er buiten 'geheime relatie' die trouwens niet echt geheim was, niet echt een naam opgeplakt, we hebben er ook niet zoveel aandacht aan besteed. Er waren teveel problemen om er bij stil te staan. Wie weet zijn we gebonden door de problemen en niet door gevoelens.
Gelukkig lijken ze het hierbij te laten.
'Wat is er gebeurd?' vragen ze dus en ik ben blij dat ze op een veiliger onderwerp overschakelen.
'Een auto-ongeluk, ik was er zelf niet bij maar hij had meer bloed dan verwondingen. Het is niet heel erg, de kneuzingen doen gewoon zeer bij het lopen en bewegen.'
Mike knikt en lacht dan. 'Kneuzingen kan hij wel aan.'
Ze schenken hem allemaal een scheve glimlach, maar lijken met hun gedachten ergens anders te zitten.