De liefde van mijn nieuw leven

10. Nog niet over

10. Nog niet over

Ik plof naast Brendan neer in zijn auto. Clint en zijn vrienden zijn gelukkig al weg, we zijn de enigen nog op het strand. Brendan start de motor en we verlaten de parking. Het is stil als hij over dezelfde weg terug rijdt. 

'Ik heb eerlijk gezegd nog geen zin om naar huis te gaan.' Geef ik toe, Brendan grijnst maar ik besluit om dat te negeren. 

'Zullen we samen nog iets gaan  eten?' stelt hij voor en ik glimlach. 

'Ja, super.' Ik druk de radio aan en zing mee. 

'Je bent een van de enigste meisjes dat ik kan dat niet beschaamd is om te zingen.' merkt hij op. 

'Waarom zou ik? Ik heb al in jou bijzijn gezongen. Het is niet dat mijn stem veranderd.'  

'Klopt.' antwoord Brendan en hij zet de muziek nog luider.

We komen aan bij een klein, maar gezellig cafeetje net buiten de stand. Het heeft een prachtig uitzicht over de zee, aangezien het op een grote rots ligt.

‘Wauw, dit is prachtig.’ Zeg ik, nadat ik de radio eindelijk stiller heb gezet. Volgens mij zullen mijn oren deze avond tuiten, maar het was waarschijnlijk een van de leukste momenten die ik met Brendan heb meegemaakt.

‘Ik kom hier eigenlijk zelden, de anderen gaan liever naar de cafeetjes dichter bij de stad.’

‘Komt misschien goed uit, hebben we geen pottenkijkers.’ Brendan lacht.

‘Ben je dan iets van plan?’ vraagt hij, ik grinnik.

‘Je moet weten, ik ben altijd iets van plan.’antwoord ik verdacht voor ik verder loop.

 Gelukkig heeft dit caféetje de mogelijkheid om buiten aan een tafeltje te zitten. Het is gezellig verlicht en ze moeten ergens een geur hebben die de muggen verdrijft, want ik zie er geen.

Als we ons aan een tafeltje gezet hebben verschijnt er al snel een ober.

‘Kan ik al iets brengen om te drinken?’ vraagt ze vriendelijk, maar duidelijk ook kijkend hoe Brendan op haar zal reageren. Het is een knap meisje, en vast niet veel ouder. Ze heeft haar blonde haar in een dotje en misschien ietwat teveel make-up op. Ze is mager, maar heeft de juiste ‘vullingen’. Ze is niet erg groot, maar ook weer niet klein. Aan haar manier van doen zie je dat ze duidelijk gewoon is om aandacht van jongens te hebben. En ook deze keer heeft ze aandacht van Brendan, die haar eerst snel in zich opneemt en dan glimlacht.

‘Ja, een cola alsjeblieft.’ Antwoord ik vriendelijk maar Brendan onderbreekt me.

‘Neen, neen. We gaan die cocktails hier eens proberen.’

‘Brendan, ik heb school morgen. Mijn moeder ziet me niet graag dronken thuiskomen.’

‘Twee cocktails van het huis alsjeblieft.’ Zegt hij tegen het meisje, terwijl hij me negeert. Hij schenkt haar een van zijn beroemde glimlachen. Volgens mij kleurt ze lichtjes rood, maar dan vertrekt ze weer. Ik rol met mijn ogen.

‘Je zegt dat wij op ‘date’ zijn en dan sta je voor mijn neus met haar te flirten.’

‘Oeps, maak ik je jaloers dan?’ vraagt hij gespeelt, maar ik negeer hem door me om te draaien en naar de zee te kijken.

‘Het is hier echt wel mooi.’ Merk ik op. Brendan knikt.

‘Je komt hier meestal veel toeristen tegen, geen lokale mensen.’

‘Is dat negatief?’ vraag ik, terwijl ik me terug naar hem omdraai.

‘Ik heb niet gezegd dat dat negatief is, het is te zien hoe je het bekijkt.’ Ik knik. Brendan zelf zie ik goed door de verlichting die het caféetje zelf heeft, maar de zee en de andere delen van het landschap zijn moeilijker. Ik zie grote vormen en hoor het ruisen van de zee, maar om het écht te zien is het moeilijk. De maan is ook niet echt groot, dus daar heb je ook niet zoveel aan.