De liefde van mijn nieuw leven

36. Opzwellend gevoel

36. Opzwellend gevoel

'Laten we een film bekijken.' Stelt Brendan voor en ik knik, dan vernauwt hij zijn ogen even. 'Heb je geen huiswerk te maken?'
Ik lach. 'Alsof ik altijd huiswerk maak.'
'Meestal wel.'
'Grappig.' Reageer ik en ik trek een gezicht, hij lacht.
'Het is iets wat ik bewonder.'
'Ohja' zeg ik ironisch, 'vast.' Hij schenkt me een onweerstaanbare grijns en ik rol lachend met mijn ogen.
'Welke film heb je vast?' vraag ik, gebaarend naar de dvd-box.
'Verassing.' Het kleine schijfje verdwijnt in de speler en algauw spelen de bekende noten van de meewerkende bedrijven. Ik neurie ze mee en Brendan begint te lachen.
'Deed ik ook altijd.'
'Deed?'
'Totdat iemand het niet zo sexy vond.'
'Alsjeblieft zeg' reageer ik verontwaardigd, 'het is super sexy.'
Hij lacht weer. 'Klopt wel.' Zegt hij en de noten spelen opnieuw. Ik lach en we neuriën ze allebei mee.
Het is vreemd om je voor te stellen dat hij enkele weken geleden nog de popularie jongen op school was, het soort jongen waarvan ik dacht dat hij alleen maar drugs nam en naar feestjes ging. Ik was ervan overtuigd dat hij het soort jongen is dat met iedereen sliep en dat hij al half de school heeft gehad. Nu weet ik niet of dat waar is, maar deze jongen zien verschilt van het beeld dat ik van hem had.
Hij is een normale jongen, met het uiterlijk van een God natuurlijk.
'Waarom kijk je zo?' vraagt hij plots en ik knipper met mijn ogen. 'Bevalt het je trouwens?'
Ik draai mijn hoofd en grijns. 'Ik vind dat je wel wat gespierder mag zijn.'
Zijn wenkbrauwen schieten omhoog en ik moet me inhouden om niet te lachen. Onverwacht gaat zijn t-shirt de lucht in. Het eerste waar ik bij stil sta zijn de ontbrekende blauwe plekken, ik glimlach, dan kijk ik naar de overduidelijke gespierde hokjes. Ik schud teleurgesteld mijn hoofd, ik moet mezelf echt tegenhouden om niet naar hem toe te snellen. 'Dat is teleurstellend. Ik had echt gedacht dat je er beter uitzag.'
Zijn ogen kruisen die van mij. 'Anders moet je van dichtbij komen kijken. Je ziet niet goed.'
Ik grijns en neem de uitnodiging met beide handen aan. Grijnzend laat ik mijn vingertoppen over zijn buik glijden, mijn ogen houden die van hem vast.
'Mijn eerste vaststelling was weldegelijk de juiste.' Fluister ik en hij lacht. Zijn buik spant zich onder me en ik grijns nog breder.

Zijn lippen raken zacht mijn hals aan en ik sluit mijn ogen. Het voelt geweldig goed. Misschien zag ik het niet aankomen, met alle twijfels die de laatste tijd bij me opkomen, maar het voelt goed. Het voelt juist, alsof het niet anders kan zijn.
Een vreemd gevoel maakt zich van me meester, ik kan niet precies plaatsen wat het is maar geniet ervan. Zijn lippen volgen een onzichtbaar spoor naar mijn oor en een opgeluchte zucht ontsnapt uit mijn mond. Ik verplaats mijn handen van zijn gespierde buik naar zijn stevige schouders. Terwijl hij me langzaam achterover duwt, neem ik hem trekkend aan zijn shirt met me mee. Zijn mond maakt zich los van mijn huid.
Zijn blik voel ik op me branden en dus open ik mijn ogen. Hij kijkt me even aan, zijn ogen weer zo donker als altijd. Ik schenk hem een scheve glimlach en trek zijn gezicht dan naar me toe.
Binnenin me lijkt het allemaal te exploderen als zijn mond die van mij raakt.

Hij heeft zich duidelijk moeten inhouden tijdens zijn moeilijk herstel, maar deze keer laat hij er geen gras over groeien. Zijn handen glijden voorzichtig over mijn lichaam, duidelijk terughoudend maar ook gretig. Hij wacht op me en dat waardeer ik. Het vreemde gevoel binnenin me zwelt op en ik laat het iets fysieks worden. Mijn handen glijden over zijn rug, het spant en ontspant onder me. Als ik zijn shirt wat omhoog trek, raken mijn vingers zijn zachte, blote huid.
Als reactie bijt hij onverwacht, opwindend op mijn onderlip. Mijn vingers drukken zich in zijn rug en zijn tong glijdt zacht over mijn onderlip.
Ik lijk wel te zweven.

Ik schrik op als er plots luide geweerschoten doorheen de kamer klinken. Mijn adem stokt en Brendan kijkt me grijnzend aan.
'Beetje bang van geweerschoten?' vraagt hij en ik geef hem een duw zodat hij naast me op de grond komt te liggen. Ik trek mijn topje wat naar beneden en kijk naar het tv-scherm. Een of andere actiescene is bezig en zuchtend haal ik mijn handen door mijn haren. Dan kijk ik hem terug aan. Hij ligt met zijn ogen dicht op de grond, zijn ene arm boven zijn hoofd. Het valt me op dat het zijn goede zij is, wat betekent dat hij nog steeds last heeft van zijn rib. Wat had ik dan gedacht? Het herstel zou zes weken duren, er zijn er amper twee voorbij.
Hij opent zijn ene oog en kijkt me onder zijn arm aan. Ik glimlach en ga tegen hem aanliggen. Hij slaat zijn ene arm om me heen en ik sluit mijn ogen. Het oorverdoovende geluid zwakt of totdat ik een gesprek op de achtergrond hoor.
'Welke film heb je gekozen?' vraag ik uiteindelijk, maar ik krijg geen antwoord. Als ik me voorzichtig uit zijn greep losmaak zie ik Brendan met gesloten ogen zwaar ademhalen.
Het stelt me ietwat gerust, na al dat werken verdient hij wel eens een rustige nacht. Die wallen onder zijn ogen zijn nergens goed voor.

Voorzichtig sta ik op en orden zijn kamer een beetje, dan ga ik mezelf opfrissen voor ik de grond wat aangenamer maak om op te liggen. Gelukkig heeft Brendan zoveel spullen ik zijn kamer, dat ik er enkele bruikbare kussens en dekens tussen terug vind. De kussens leg ik voorzichtig rondom ons, een dik deken leg ik op de grond en een ander half over hem heen. Glimlachend om zijn vredige uitdrukking druk ik de tv eindelijk uit en nestel me tegen hem aan.

--

De hoofdstukjes zijn misschien ietwat korter, maar hopelijk niet slechter! (:

Vote, comment?(: xx