De liefde van mijn nieuw leven

26. Nachtmerrie in het sprookjesparadijs

26. Nachtmerrie in het sprookjesparadijs

Mijn avond gaat snel voorbij. Mijn gedachten gaan steeds terug naar het gesprek, wie weet hebben ze iets gezegd waarmee ik wel degelijk iets ben, maar waar ik toen niet op gelet heb.
Uiteindelijk moet ik het opgeven en concentreer ik me op mijn huiswerk, het gaat me moeilijker af dan enkele dagen geleden. Simpelweg omdat ik het steeds leren beu word en omdat mijn gedachten er niet bij zijn.
Arielle huppelt trouwens als een gek door het huis. Ik geef het op en sla mijn boek dicht.
‘Rose’ roept Arielle en zuchtend draai ik me om, niet veel later komt ze mijn slaapkamer binnengestormd. ‘hoe gaat het met je?’
‘Arielle, wees eens even rustig en ik vermoed goed.’
‘Je vermoedt het?’
Ik haal mijn schouders op. ‘Wat maakt het uit?’
‘Ik wil je mee uitnemen.’ Zegt ze enthousiast, maar ik schud mijn hoofd. Hoewel uitgaan altijd leuk is, kan ik het nu niet doen. Ik zou mijn ‘uitgaansdagen’ verspillen aan het uitgaan en niet aan mijn onderzoek.
Arielle trekt een pruillip. ‘Waarom niet? Je huisarrest is toch opgegeven?’
‘Klopt, maar ik heb maar enkele dagen dat ik weg mag en ik heb geen zin.’
Ze lacht droog en kijkt me dan terug aan. ‘Jij bent het type dat altijd weg wil en weg kan.’
‘Wel, vandaag niet.’
‘Goed dan’ zegt ze en ze springt van mijn bed, ‘andere keer. Toedels.’ De deur valt achter haar dicht en ik ben terug alleen.

De rest van de avond werk ik wat aan mijn conditie en hou me dan bezig met het opstellen van een plan. Ik stond onvoorbereid in de bowling, maar als ik besluit om Kean Evermond op te zoeken zal ik anders tewerk moeten gaan. Hij weet heus wel wie Brendan is en zal me niet zo gemakkelijk de antwoorden geven, al was het in de bowling nu ook niet bepaald gemakkelijk. Zuchtend zoek ik zijn naam tussen Brendans vriendenlijst op facebook, blijkbaar heeft hij geen facebook en ik zucht geërgerd. Hem op facebook vinden zou het al stukken gemakklijker maken, maar blijkbaar is het me niet gegund.
Ik typ zijn naam dus in op het internet. Ergens aan de andere kant van de wereld in Europa kom ik een Kean Evermond tegen, maar dat is vast niet de jongen die ik nodig heb. Hij lijkt trouwens heel wat jonger dan een gast van zeventien. Of althans, ik schat hem rond die leeftijd. Het lijkt wel of Kean Evermond niet bestaat, maar ik kan wel begrijpen dat je je identiteit niet zo bekend wil maken als je in vuile handeltjes meedraait.
Uiteindelijk zal ik toch verplicht zijn om dinsdagavond naar de bowling te gaan, alleen kan ik niet gaan want de kans dat Brendan aanwezig zal zijn is groot. Ergernis baant zich een weg door mijn lichaam. Waarom kan hij me niet gewoon vertellen wat er aan de hand is! Ik ben erin betrokken, hij kan het dus niet zomaar voor me stilhouden.

Ik sluit mijn pc af en spring onder de douche voor ik onder de wol kruip, mijn gedachten stuiteren rond in mijn schedel maar ik kan er nog steeds geen touw aan vastknopen. Het enige dat ik nu weet is dat Brendan ‘iets’ doet in de bowling dat niet zuiver is, iets dat gevaarlijk is en waarvan of waarvoor hij geld krijgt. Kean Evermond is erbij betrokken, alleen lijkt die gast niet te bestaan.
Om de koppijn tegen te gaan neem ik een boek over een heel ander thema en begin erin te lezen. Het voelt goed om mezelf in een fantasiewereld te verliezen, het doet me even de realiteit vergeten. Het lukt me in slaap te vallen, alleen spoken alle betrokken mensen in mijn dromen rond. Brendan, James en Brody, zelfs Kean Evermond en ook hier krijg ik hem niet te zien.

Als ik dinsdagochtend mijn locker opentrek valt het blaadje me meteen op. Niemand steekt een blaadje in mijn locker en dus neem ik het nieuwsgierig. Overduidelijk een mannengeschrift, daarvoor moet ik de eerste zin nog niet eens lezen. Er is overal gekrabbel en ik kan het amper lezen.
Ik probeer mijn glimlach te verbergen als ik het briefje eindelijk ontcijferd heb, ik stop het in mijn broekzak en loop dan naar de gewoonlijke bank. Net zoals iedere ochtend.
Er wordt niet veel speciaals gemeld, alleen dat Amelia wel weer zin heeft in een fuif en ze van plan is om de komende weken weer één te organiseren. Monica en Louisa reageren enthousiast en ik glimlach alleen maar, proberend om niet naar Brendan te kijken. Ik heb zo het gevoel dat ik degene ben die de relatie in gevaar zal brengen, en dat meen ik dan ook letterlijk.
Zoals in het begin toen ik hier kwam wonen loop ik ook met hem mee naar de eerste les.
‘Ik heb gezien wat je gedaan hebt.’ Begin ik, hopelijk begrijpt hij wat ik bedoel. Ik kijk hem aan en probeer het hem met mijn ogen te vertellen.
Brendan lacht. ‘Wat vond je ervan?’
Ik rol met mijn ogen en loop het lokaal binnen. ‘Best goed.’ Hij grijnst en we gaan allebei op onze gewoonlijke plaats neerzitten. Het voelt goed om alles terug, behoorlijk normaal te hebben. Alleen is het vreemd, vroeger werd ik zenuwachtig door Brendan nu heb ik echt het gevoel dat ik hem vertrouw.