De liefde van mijn nieuw leven

4. Wordt dit mijn leven?

Wordt dit mijn leven?

Ik kom Arielle op de parkeerplaats tegen. 
'Hoi.' zeg ik en ze draait haar om. Marcus glimlacht naar me.
'Hoi.' begroet Arielle me en ze geeft een heupstoot. Ik lach. 'We wachten nog op de anderen, je bent best vroeg, weet je?' Ik haal mijn schouders op. 
'Wat is vroeg en wat is laat?' vraag ik mysterieus en ze lacht.
'Schatjes' klinkt het plots achter me, maar ik moet me niet om draaien om te weten dat het Dave is. Hij komt samen met Dean bij ons staan. 
'Ik zie Brendan.' Het verbaast Dave, Dean en Arielle blijkbaar niet meer dat Marcus dit zegt of dat hij aanstalten maakt om naar Brendan toe te lopen. Hij buigt zich naar Arielle toe en ze geven elkaar zo'n kus waarop je als single meisje stikjaloers wordt. Ik kuch subtiel en hoor Arielle lachen. Marcus knipoogt gemeen naar me en loopt naar Brendan toe. 
'Hé!' roept Arielle hem na en Marcus draait zich vragend om, maar hij loopt nog steeds door. 'Kom je met Brendan nog langs vanavond?' Marcus knikt en steekt zijn duim op, hij gooit haar nog een kushandje toe en begroet Brendan even later. Nu pas besef ik wat Arielle vroeg. Als Marcus samen met Brendan 'nog langs komt' wil dat zeggen dat ze ook naar mijn nieuw huis gaan. Wat betekent dat ik Brendan vanavond zal zien. Ik kreun en krijg een vragende blik van Dave toegeworpen, die ik besluit te negeren. 
'Is het een gewoonte dat ze nog langskomen?' vraag ik nieuwsgierig aan Arielle en deze keer haalt zij haar schouders op.
'Papa heeft er toch geen probleem mee en Dianna meestal ook niet' ze zwijgt even en kijkt me dan met een gezicht, waarvan ik zeker weet dat ze een plan heeft, aan. Een gemeen plan. 'Maar dat betwijfel ik nu.' Ze knipoogt naar me en opent dan haar auto. 
'Guy en gay' zegt ze terwijl ze haar tas op de achterbank smijt 'ik zie jullie morgen.' Ze heeft hen beide een knuffel. 
'Tot morgen.' is het enige wat ik zeg en ik gooi ook mijn tas op de achterbank. Ik zie Dave nog naar ons wuiven en glimlach.
'Dave is zo'n schatje.' floep ik eruit en Arielle lacht. Ik schiet ook in de lach, maar wordt afgeleid door Brendan. Hij doet teken dat Arielle moet stoppen. Ze stopt en er komt een geërgerd geluidje uit haar keel. Haar raam draait ze naar beneden.
'Wat moet je, Brendan?' vraagt ze en hij lacht.
'Ik moet jou niet, ik moet haar!' zegt hij en ik rol met mijn ogen.
'Arielle is je stiefzusje, toch?' vraagt hij en Arielle en ik knikken. 
'Dan zie ik je vanavond.' zegt hij en hij knipoogt naar me. Arielle lacht. Ik kreun.
'Je bent een sukkel, Brendan.' roept ze naar hem en dan rijdt ze door. Ik hoor hem nog lachen.  

We komen op hetzelfde moment aan als Dianna. Ze negeert ons en loopt over het vijverpad naar de voordeur. 
'Lady Di, laat de deur open, wil je?' zegt Arielle en ik vraag me af of Dianna het daadwerkelijk zal doen. Blijkbaar wel, want als ik aan de deur voel is hij nog open. Het is nog steeds raar om dit als mijn huis te zien. Het gebouw met, eigenlijk, drie verdiepingen. Alles is in het wit en door de blauwe buitenlucht komt het nog lichter, vrolijker en chiquer over. Recht voor mijn neus staat de dubbele deur naar buiten open, er staat een zetel voor. Een ronde zetel in een grijze kleur. Ik beeld me in dat ik naar de zetel loop, over de rugleuning spring en recht op de zachte kussens beland.
'Wat is er?' vraagt Arielle en ik haal mijn schouders op.
'Ik beeld me in dat ik op de zetel spring.'
'Waarom doe je het niet?' Ik kijk haar verbaasd aan.
'Euh' ze zet haar zak tegen de trap, loopt naar de zetel en springt over de rugleuning heen. Ze slaakt een licht gilletje als ze in de zetel beland. Ik lach, zet mijn zak ook tegen de trap, doe mijn hakken uit en loop naar de zetel.
Ik beland naast Arielle en lach. 
'Het is nog steeds wennen aan dat uitzicht.' zucht ik en ze knikt.
'Ik begrijp het, ik woon hier al mijn hele leven maar ik vind het nog steeds geweldig.'  Ik kijk omhoog en kan het plafond zien. Eigenlijk de grond van het dakterras. Je kan de glazen balustrade zien die zorgt dat je niet van de eerste verdieping naar beneden valt. Ik zucht weer. 
'Speel je een instrument?' vraagt ze en schud mijn hoofd.
'Nee, vroeger wilde ik graag les volgen maar het kwam er nooit van. Uiteindelijk kan ik niets.' ze knikt.
'Jammer.' Ik knik. 'Kun je zingen?' vraagt ze en ik schud weer mijn hoofd. 
'Zingen kan ik écht niet.' ze kijkt me ongelovig aan.
'Wat?'
'Ik geloof je gewoon niet.'
'Daag je me nu uit?' ze grijnst en lacht.
'Laten we het op de wii testen.'
'We hebben een wii?' ze knikt en staat op. Waarschijnlijk zit de televisie hier in de muur ingewerkt want Arielle drukt op het paneel waar ook de knoppen voor het licht staan. De muur beweegt en er komt een groot plasma tv scherm tevoorschijn.
'Dat vind ik nou eens leuk.' mompel ik en ik hoor Arielle weer lachen. Ze start de wii op.
'Ik ga eerst wat anders aandoen.' zeg ik en ze knikt. 'O, als de ruiten breken is het mijn fout. Ik warm even mijn stem op!' roep ik naar haar terwijl ik de trap op loop.