De liefde van mijn nieuw leven

43. Familieproblemen

43. Familieproblemen

‘Lieverd’ zegt mijn moeder als we terug bij hen aankomen.

Ik forceer een glimlach. ‘Het gaat wel.’ Brendans bezorgde ogen branden op me, maar ik hou de glimlach op mijn gezicht. Het is nog steeds moeilijk om te beseffen dat de persoon waarmee je vijftien jaar lang hebt geleefd er niet meer is en dat  hij ook nooit meer zal terugkomen. Maar in Miami gaat het beter. Het is een ander leven waarin Mickey niet meedraait. Misschien was het wel zijn tijd om te gaan. Ik zal het nooit weten, toch moet ik aanvaarden dat hij er niet meer is en volgens mij zal het door Brendan lukken. Onbewust neem ik zijn hand vast en wordt gerustgesteld door het kneepje dat hij me geeft.

‘We gaan taart bij je grootmoeder eten’ deelt ze me mee en ik knik.

‘Vind je het oké als ik met Brendan meega?’

Mijn grootmoeder stoot iets afkeurends uit waardoor ik me naar haar richt, ‘hij is toch niet welkom. Geen Brendan, is geen Rose.’

Mijn beide grootouders trekken grote ogen.

‘Amber, zo praat je niet tegen je grootouders.’

Ik haal mijn handen door mijn haar en zucht. ‘Weet ik mam, sorry, grootmoeder.’ Niemand zegt iets totdat Brendan zijn keel schraapt.

‘Goed’ kondigt grootvader dan plots aan, ‘we gaan en jij jullie gaan met ons mee.’

Er zijn twee mensen die onmiddellijk protesteren, mijn grootmoeder en ik.

‘Deze dag is voor Michael, jullie moeten dit maar een andere keer uitpraten. De jongen komt mee taart eten.’

Ik glimlach bijna naar mijn grootvader, maar de blik op zijn gezicht zegt ons allemaal genoeg. We zijn er nog niet vanaf, hij staat nog steeds aan mijn grootmoeders kant. Hij zal het alleen anders aanpakken.

Het huis van mijn grootouders doet me ergens wel aan dat van Brendan denken. Ze zijn allebei even gevoelloos, alsof alles er voor de decoratie is, maar niets persoonlijks. Volgens mij is dat ook een van de redenen voor het ongemakkelijke gebeuren.

Er lijkt geen gesprek op gang te kunnen komen, zelfs Brendan lijkt zich ongemakkelijk te voelen. Als de klok drie maal begint te slaan klinkt het dan ook luid, mijn moeder schrikt er zelfs van. We wisselen een bezorgde blik maar zeggen allebei niets. Het is uiteindelijk Gerald die zijn hand op die van haar legt en haar ietwat geruststeld.

Ik vraag me af waarom mijn grootouders zo’n probleem met Brendan hebben. Ze zijn nooit echt fans van vriendjes geweest, maar ze kunnen toch ook niet verwachten dat al hun familieleden jonger dan twintig alleenstaand zullen blijven? We zijn jong, natuurlijk leren we jongens en meisjes kennen.

‘Jongen’ verbreekt mijn grootvader de stilte. We weten allemaal dat ‘jongen’ op Brendan slaat. Waarom ze gewone namen niet kunnen gebruiken blijf ik me voortdurend afvragen. ‘laten wij even naar de tuin kijken. Ik hoop toch wel dat je interesse in de natuur hebt.’

Ik slik. Brendan heeft amper oog voor natuur, maar hij knikt zonder te aarzelen. Ze staan allebei op en verlaten het vertrek. Brendans blik kruist nog even met die van mij, maar hij lijkt wel van staal. Geen enkele emotie kan ik op zijn gezicht aflezen.

Het verbaast me, normaal is hij voor mij eerder een open boek?

‘Annalee en Gerald, ik zou graag even een woordje met mijn kleindochter hebben.’ Ik knars met mijn tanden. Natuurlijk is dit opgezet spel.

Ik heb het gevoel alsof ik op het punt sta om met Brendan te trouwen en het de grootste fout van mijn leven wordt. Mijn moeder zucht diep.

‘Moeder’ ook zij is niet toegelaten om ‘mama’ te gebruiken, ‘Amber-Rose weet perfect waar ze mee bezig is.’