De liefde van mijn nieuw leven

24. Jaloezie en concerten

24. Jaloezie en concerten

‘Ik ben op van de zenuwen.’ Deelt Arielle me mee als we naar de kantine lopen.
‘Kan ik geloven, volgens mij zal het best druk zijn.’
‘Wees daar maar zeker van’ stoot ze luid uit, geschrokken stap ik wat van haar weg, ‘ik heb te horen gekregen dat er op de facebookpagina al drie honderd mensen op ‘aanwezig’ hebben gedrukt.’
‘En je weet dat er dan nog heel wat bijkomen’ vul ik haar lachend aan. Ze schenkt me zo’n zielig gezicht, dat ik mijn armen om haar heen sla. Hoewel ik me niet in dat soort stress kan inleven, begrijp ik haar wel. Het is hun eerste concert en als er al meteen meer dan driehonderd mensen zijn, dan gaan roddels snel rond als er iets misloopt.

We zijn als een van de laatsten het lokaal uitgelopen en dat is goed duidelijk. De kantine zit al bijna helemaal vol, ik spot Arielle’s bandleden aan de andere kant van de ruimte en wijs ernaar.
‘O, ja. Dank je.’ Zegt Arielle voor ze erheen loopt. Alleen maak ik mijn weg naar de grote, best opvallend en luidruchtige tafel. Het valt me deze keer ook op hoe de anderen de tafel aanbidden. Omdat ik er zelf zoveel bij loop sta ik er niet bij stil, maar ze worden echt als goden aanzien. Al mijn nieuwe vriendinnen zijn knap, bijna perfect knap en dan begin ik nog niet over de jongens. Inclusief Brendan, die dus echt officieel de knapste jongen  op school is.
Als ik de tafel bijna bereik, springt er een jongen voor mijn neus. Hij is niet knap, maar eerder schattig door zijn donkerbruine krullen. Hij heeft een nerd-bril aan, maar zo’n bril dat in de mode is. Het staat hem wel, alleen is hij totaal mijn type niet.
‘Hoi’ zegt hij en ik kijk hem verbaast aan.
‘Hallo.’
‘Heb je eens zin om met me uit te gaan?’ vraagt hij en ik moet toegeven dat hij moed heeft. Welke jongen durft er voor een overvolle zaal een meisje mee uitvragen? Niet veel, dat ben ik zeker. Bovendien zie ik Monica en Louisa in mijn ooghoeken grinniken. De anderen aan mijn tafel kijken geamuseerd, maar het is Brendans uitdrukking die me verrast. Hij kijkt jaloers en dan ook echt jaloers. Alleen zou je het niet doorhebben, mocht je hem niet kennen.
Mijn blik gaat terug naar de jongen en ik glimlach.
‘Ja’ antwoord ik kalm en de helft van mijn tafel trekt grote ogen, Louisa en Monica zijn echter de enigen die met hun hand tegen hun hoofd slaan. Ik moet er bijna van lachen, maar kan me net inhouden. ‘Ja, ik wil wel eens met je uitgaan.’
‘Echt?’ vraagt hij verbaast en hij kleurt rood door zijn plotse uitval, ik grinnik. ‘Ik bedoel, dat is geweldig.’ Begint hij dan te stotteren.
‘Je moet maar eens laten weten wanneer.’ Zeg ik nog, voor ik de jongen met open mond achter laat.  Zijn vrienden beginnen te lachen en ik grijns naar Monica en Louisa, zonder mijn blik met die van Brendan te laten kruisen.
‘Rose’ zegt Monica, ‘kom eens met me mee naar het toilet. Ik heb een tampon van je nodig.’ Ik schiet in de lach en zelfs Monica kan het niet helpen om te grinniken. We weten best dat ze geen tampon nodig heeft, maar een veilige ruimte om te praten. Zo goed ken ik haar nu ook al.
‘Goed, volgens mij heb ik extra large mee.’ Antwoord ik en deze keer schiet ze ook in de lach. Louisa volgt algauw, haar blik kruist met die van de jongen die me net mee uitvroeg en hij loopt rood aan. Hij durft me deze keer niet te aankijken en mijn twee vriendinnen grinniken.
‘Wat een schattige knul.’ Zeggen ze als we wat verder langs hem heen zijn. Ik lach en ze komen voor me staan als we de toiletten bereiken.
‘Wat is dat nu weer?’ vraagt Monica, het lijkt wel boos, maar dat is het toch niet.
‘Jullie gingen je toch niet moeien.’
‘We moeien ons niet met Brendan en jou, alleen met jou en andere jongens.’
‘O’ zeg ik en ik lach, ‘goed dat ik het weet.’
‘Volgens mij weet ik wel waarom je akkoord ging’ zegt Louisa
‘Hij is schattig.’ Zeg ik en ze lachen.
‘Jij valt niet op schattig, Rose.’
Ik sla mijn ogen op. ‘Oké, klopt.’
‘Je wilt Brendan jaloers maken.’ Zegt Louisa en ik haal mijn schouders op.
‘Dat is toch niet verboden.’
‘Neen, maar bovendien zul je met die jongen zijn gevoelens spelen.’
‘Brenden of die krullebol?’ vraag ik en ze zuchten.
‘Beide.’ Zeggen ze dan in koor en ze wisselen een blik.
Ik leg mijn hoofd in mijn nek. ‘Ik heb jullie al gezegd dat ik niet weet wat Brendan en ik zijn’ mijn ogen kruisen die van hen allebei voor ik verder ga, ‘en als hij jaloers reageert, betekent dat iets.’
Ze zuchten. ‘Hij is ingewikkeld, pas met hem op.’
Deze keer weet ik dat ze Brendan bedoelen, ik heb het al persoonlijk meegemaakt en hij lijkt me in nog meer problemen te brengen.