De liefde van mijn nieuw leven

34. Vrijgeven en beseffen, maar hetzelfde...

34. Vrijgeven en beseffen, maar hetzelfde...

Zo gezegd, uiteindelijk zo gedaan. Samen lopen we de sportzaal terug binnen, maar de gezellige sfeer van eerder ontgaat me. Ik kan nu alleen maar aan thuis denken en aan rust.
Brendan groet nog enkele anderen en ik gris mijn tas uit de kleedcabine, dat nu dienst doet als vestiaire.
'Rose' klinkt het en Louisa komt tevoorschijn achter allerlei jassen en tassen. 'Je gaat toch nog niet naar huis?'
'Ik voel me niet zo goed' zeg ik, 'maar wat ben jij daar aan het uitspoken?'
Ze grijnst. 'verzorg jezelf maar.'
Ik lach. 'Doe jij maar veilig.' ik knipoog en zie hoe ze weer verdwijnt. Het is maar goed dat hier anders niemand meer is.

Het steekt toch wel om iedereen vrolijk verder te zien dansen. Zij hebben niets om hun zorgen over te maken, behalve een voldoende halen dan. Zuchtend ga ik naast Brendan staan.
De jongens voor hem fluiten en ik sla mijn ogen op.
'Hou je commentaar voor jezelf.' sis ik en ze kijken me grijnzend aan. Hun pupillen zijn groot, vast niet alleen door de donkere ruimte.
'Pittig.' zegt de ene. Brendan slaat zijn arm om mijn heup en wisselt een blik met de jongens. Ik zie ze slikken voor ze elkaar een hand geven en Brendan me eindelijk de drukke zaal uit loodst.
Mijn oren tuuten als we in zijn stille auto neerzitten.
'Ik had het graag anders gezien' zegt Brendan na enkele minuten stilte. 'ik' hij zwijgt even.
'Ik doe niet aan relaties en dit verrast me, het is niet wat ik wilde. Het is niet wat ik voor jou wil' hij kijkt me zijdelings aan, maar ik blijf door de voorruit kijken.
'We zouden niet samen moeten zijn' gaat hij verder, mijn hart klopt luid en onrustig. Het gevoel dat hij me zal dumpen wordt met de seconde sterker. Aan een kant lijkt het logisch, en misschien wil ik het ook wel. Als dat de problemen kan oplossen, de problemen voor ons allebei...
Maar aan de andere kant, de gedachte alleen maar kan ik niet aan. In die korte periode is hij zoveel gaan betekenen. De problemen mogen dan misschien negatief zijn, hij vertelt me misschien ook halve waarheden, maar we delen iets. En dat zorgt voor een band, alleen is het allemaal nog zo onduidelijk voor me.
Wie weet houden de problemen ons samen. Want ik weet dat hij zonder mij alleen is, net zoals ik me weer alleen zal voelen. Hij kent mijn diepste geheimen nog niet en ik ken die van hem ook nog niet, maar dat maakt het nog spannend.
Toch heb ik het gevoel dat we veel delen, alleen weet ik niet precies wat. Deze problemen zijn misschien een reden om veel samen te zijn en zonder vallen we uit elkaar. Zonder elkaar hebben we geen steun meer.

De tranen branden en ik bijt op mijn onderlip.
'Draai niet rond de pot.' stoot ik uit.
Hij fronst, maar kan me amper aankijken doordat het zo donker is op de weg.
'Maar we zijn samen. En' hij fronst harder, een traan ontsnapt. 'ik ga je niet opgeven!'
Ik slik en hij kijkt me vluchtig aan. Zijn gezicht staat gepijnigd, alsof hij in strijd ligt met zichzelf.
'Verdomme, Rose' roept hij luid 'ik ga je niet zomaar opgeven. Ik laat me niet zomaar doen.'
'Pas op.' piep ik en hij zet zijn beide handen weer rond het stuur.
Plots draait hij een straat in en ik herken de huizen maar al te goed.
'Blijf bij mij vannacht' zegt hij, zijn handen gaan weer door zijn haren. Alleen lukt het amper door de gel. Hij gromt gefrustreerd, de laatste weken heb ik hem meer dan ooit zijn handen door zijn haren zien halen. Zijn teken van onmacht en onzekerheid.
'Ik weet niet of het wel zo veilig is' zegt hij zachter.
'Je hebt me net beloofd dat het veilig was.'
'Op de fuif, maar we zijn zo vroeg vertrokken en ik vertrouw het niet. Ik wil je vanavond niet alleen laten.'
Ik knik. 'Goed dan' geef ik toe, 'ik begrijp het wel.'
Hij knikt ook nog eens en stapt dan uit. Een auto rijdt traag voorbij en even ben ik bang dat er op ons geschoten zal worden. Dan rijdt hij ons voorbij en versnelt weer.
Ik stap ook uit en zie Brendan nog net tegen de band van zijn auto schoppen. Het hekken sluit zich achter ons en dan zijn we volledig afgesloten voor de buitenwereld.
Het lijkt wel of dit sprookjes landhuis onze veilige haven is, maar we weten allebei dat het een illusie is.

Binnen is het zoals gewoonlijk muisstil, Brendan sluit de deur achter me maar steekt de lichten niet aan. Hij wil Laurena vast niet wakker maken. Dat doet me aan het uur denken, hoelaat zou het zijn?
Ik het donker zie ik Brendan zijn arm, zijn vingertoppen strijken zacht over mijn blote onderarm voor zijn vingers met die van mij verstrengeld worden. We lopen de trap en bereiken algauw zijn slaapkamer.
Dit huis begint zo vertrouwd te worden, ondertussen zou ik met mijn ogen dicht zijn slaapkamer kunnen terug vinden. Zijn geur lijkt ook overal te hangen, aangezien hij vrijwel de enige persoon thuis is.
Het maanlicht schijnt door zijn raam, maar de gordijnen worden direct dicht getrokken. Ik zucht en laat me op zijn bed zakken. Als alles veilig is, steekt Brendan het licht aan en knijp ik mijn ogen dicht.

Ik hoor hem zuchten.
'Nu even geen drama meer?' vraag ik, met mijn ogen nog steeds gesloten. Het voelt goed, alsof ik alles kan buitensluiten. Bovendien vind ik slapen wel een aangenaam idee.
Als ik geen antwoord hoor open ik mijn ogen terug. Ik zie nog net hoe Brendan voor me komt zitten, zijn gezicht vertrekt even maar we zeggen er allebei niets over.
'Even geen drama meer.' gaat hij akkoord en ik glimlach flauwtjes.
Mijn lippen beginnen te tintelen aan de gedachte dat die van hem zo dichtbij zijn. Er is niet veel voor nodig om die afstand te verkleinen.
'Ik trek snel even die kleren uit' zegt hij en voorzichtig staat hij terug recht, 'ik heb het gevoel dat mijn ballen geen lucht meer krijgen.'
'Ewl' stoot ik uit en lachend laat ik me achterover vallen.

Brendan komt na een tiental minuutjes terug uit de badkamer. In die tijd heb ik een shirt van hem aangetrokken, het shirt dat ik vrijwel altijd draag. Hij sluit zijn hand om mijn achterwerk als ik langs loop en geschrokken draai ik me om. Zijn blik is geamuseerd, dus knijp ik mijn lippen op elkaar en trippel de slaapkamer uit.
Snel poets ik mijn tanden en verfris me even, als ik dan de kamer terug binnenloop heeft Brendan het felle licht al uit gedaan en brandt zijn nachtlampje. Ik glimlach en sluit de deur achter me.
Hij maakt er een gewoonte van om in en uit zijn bed te kruipen als ik het niet zie. Ik mag dan wel niet zien hoeveel moeite en pijn hij ermee heeft, het feit dat hij het nog steeds verbergt bewijst genoeg.
Ik zeg er niets over, maar zorg er wel voor dat ik rustig het bed in kruip. Toch hoor ik hem knarsetanden en dat zegt me meer dan genoeg. Ik zucht diep en draai me dan om zodat ik hem kan aankijken.
Zijn ogen blijven die van mij vasthouden, maar we zeggen allebei niets. Ik weet niet wat ik moet zeggen, het enige wat we delen zijn de problemen die we hebben en we hebben afgesproken dat die deze avond niet ter sprake komen.
'Mijn ouders komen binnen enkele weken.' zegt hij plots en ik haal verbaast mijn wenkbrauwen op.
'Hoe weet je dat?'
'Ze komen normaal iedere maand thuis, maar meestal lukt het amper. Nu blijven ze een week.'
Ik knik.
'Mijn zussen komen ook.'
'En Blake?' vraag ik.
Hij knikt. 'Ze komen allemaal, mijn ouders verwachten dat we allemaal een week thuis zijn.'
'O'
Ik zie hoe hij met zijn ogen rolt. Het deken beweegt en zijn vingers sluiten zich om mijn heup. Hij glimlacht spijtig. 'Ik weet nog niet wat ze verwachten. Maar ik zorg er wel voor dat je kunt komen.'
'Ik wil niet storen, zeker niet als je hen al zo weinig ziet.'
'Het kan me niet schelen of je hen stoort. Ik ga veel liever met jou om dan een zeldzame week met hen.'
'Dat mag je niet zeggen.'
Zijn ogen kijken me hard aan. 'Het maakt niet uit.'
'Het maakt wel uit.' reageer ik fel. Een pijnsteek gaat door mijn borstkas, maar ik negeer het.
Hij zucht. 'Geen drama.'
Ik zwijg even en knik dan. 'Klopt.'
Mijn hand zoekt de schakelaar en ik druk op het knopje. Meteen worden we door duisternis omhuld. Onze ademhaling klinkt gejaagd en gespannen.
Brendans hand ligt nog steeds op dezelfde plaats. Ik beweeg me zodat ik wat dichter tegen hem aan kom te liggen.
Het idee dat onze discussies een muur tussen ons beginnen te bouwen kan ik niet aan. Ik weet dat hij me niet alles kan vertellen en dat verwacht ik ook niet want ik kan hem zelf ook nog niet alles vertellen. Alleen word ik bang, de discussie en meningsverschillen blijven en ze knagen. Niet alleen aan mij. Brendan wil het me vertellen, alleen weet hij niet goed hoe en wat. Bovendien worden we allebei tegengehouden om de ander te beschermen en daardoor duwen ze ons uit elkaar.
Ik mag dat niet laten gebeuren, ik druk me dus tegen hem aan en zoek zijn mond.
Opluchting golft door me heen als ik hem voel meewerken. Hij wil dit even hard als mij en zijn kus overtuigt me hiervan. Bij ons zegt het meer dan woorden, onze gevoelens zijn ermee verweven.
Zijn hand glijdt over mijn zij, om rondom mijn gezicht te eindigen.
Iedere kus lijkt wel hetzelfde en toch zegt ze telkens weer iets anders. We leren steeds meer over elkaar en geven meer bloot. Alleen geven we niet bloot wat we allebei zo hard nodig hebben.
Waarheid.

--

Dit is gewoon nog een hoofdstuk. Oh mijn God, weetjewel! (;

Zoals eerder vermeld, ik plak geen datum op de volgende upload! :(

Vote&comment?(: xxxx