De liefde van mijn nieuw leven

44. Ontdekking

44. Ontdekking

De volgende dag ging stukken beter. Natuurlijk zat Mickey's herdenking nog in mijn hoofd. Ongeloofelijk hoeveel er op één dag kan gebeuren.
Mickey heeft altijd toneel gespeeld, zelfs mijn grootouders waren niet in staat om het door te hebben. Zijn overdosis kwam dan ook als een totale shock bij hen aan, volgens mij kunnen ze het amper verwerken. Ze hebben altijd gedaan alsof hij perfect was, dat deden ze trouwens drie jaar erachter ook.
Ik weet niet echt wanneer hun gedrag tegenover mij veranderde. Mickey zou altijd de persoon geweest zijn die in het bedrijf kwam werken, dat voordeel had ik als tweede kind wel. Bovendien ben ik een meisje, in hun ogen moeten de mannen een economisch brein hebben. Maar nu Mickey weg is ben ik de logische nieuwe werknemer, misschien toen ik hen vertelde dat ik geen ambities had om in het bedrijf te komen werd hun hoop kapot geslaan.
Wie zou er dan verder gaan?

'Hoi, Amber' klinkt het vrolijk aan de andere kant van de lijn.
Slaperig probeer ik mijn ogen te openen. 'Lily?'
'Ja.'
Ik rol van Brendan weg maar zijn arm sluit zich om me en trekt me weer naar hem toe. Hij begraaft zijn gezicht in mijn haar.
'Euh' zegt Lily ongemakkelijk, 'bel ik ongelegen?'
'Ik ben gewoon net op, geen probleem.'
'Oke, wel. Ik vermoed dat je niet heel erg lang blijft en ik zou' ik hoor een wij op de achtergrond en frons, 'en wij zouden het jammer vinden als we je niet meer gezien zouden hebben.'
Ik glimlach en trek Brendans arm van me af, hij kreunt en draait zijn hoofd in het kopkussen.
'Ik wil jullie ook nog zien voor ik terug ga.'
'Geweldig' piept ze, 'kun je om drie uur naar Radley komen?'
'Natuurlijk' antwoord ik, 'maar hebben jullie dan geen school?'
'Sommigen wel' Lily zwijgt even, 'maar dat is geen probleem. We zien je dan, de les begint zo weer.'
'Goed, tot dan, Lils.'
Als mijn blik op het uur valt trek ik mijn neus op. Negen uur 's ochtends.

'Oh, kom op!' Stoot Brendan uit. Ik schiet in de lach. 'Waarom zijn romantische films toch zo voorspelbaar?'
Ik haal mijn schouders op. 'Dat is wat het mooi maakt, en dan komen ze terug samen.'
'En dan huilen jullie.' constateert hij.
'Iedereen huilt.' Brendan snuift.
'Ik ga niet ontkennen dat sommige romantische films niet goed zijn, maar doordat ze clichés en voorspelbare scenes gebruiken maken ze hun eigen films kapot.'
Ik schud mijn hoofd en kijk terug naar het scherm. Beide acteurs zijn te koppig waardoor de ene wegloopt, kapot van verdriet en de ander blijft staan om haar trots niet te krenken.
'Stel jezelf eens in die situatie voor.'
'Dat lukt me niet want ik zou al niet in die situatie terecht komen.'
Ik kreun. 'Je bent zo'n typische jongen.'
Brendan haalt zijn schouders op. 'Mijn ouders hun fout.'
Ik draai mijn hoofd en kijk hem met opgetrokken wenkbrauwen aan, hij haalt zijn schouders op en ik schiet in de lach. Een scheve glimlach verschijnt ook uiteindelijk op zijn gezicht.
'Wat zijn onze plannen voor vandaag?'
'Heb je mijn telefoongesprek dan niet afgeluisterd?' Brendan trekt een gezicht.
'Alsjeblieft zeg, dat was midden in de nacht.'
Ik schud lachend mijn hoofd. 'Lily belde me op, ze vroeg of we nog wat konden doen voor wij terug naar Miami gaan.'
'En wat gaan we dan doen?'
'Geen idee, volgens mij drinken in een bar.'
Brendan lacht.
'Ik kan je wel mee naar Denver's mooiste plekjes nemen voor we onze bezatten.'
'Dat zijn tenminste plannen.'

Zo gezegd, zo gedaan. Net voor de middag komen we aan bovenop een berg, daarvan hebben we uitzicht op Denver.
Brendan legt zijn jas op de grond en gaat erop zitten, hij gebaart dat ik naar hem toe moet komen.
'Je bent echt lui.'
Hij lacht. 'Kom eerst eens hier, dan kun je verder commentaar op me geven.'
Rollend met mijn ogen loop ik uiteindelijk toch op hem af. Hij draait me om waardoor ik tussen zijn benen kom te zitten.
Denver ligt voor ons, hier en daar opgelicht door zonnestralen die door de grijze wolken piepen.
'Oké' geef ik toe, 'lui zijn heeft zijn voordelen.'

We blijven even stil.
'Vertel eens over je leven hier. We weten allemaal dat je hier opgegroeid bent, maar je praat er nooit over.'
Ik zucht. 'Wat ik hier meegemaakt heb doet me altijd aan Mickey denken. Hij was er bijna altijd.'
'Wat is er met Mickey gebeurd, Rose?'
'Hij' begin ik zacht. 'was op een feestje. Hij had gedronken en die avond nam hij teveel drugs. Net zoals vier andere van zijn vrienden.'
Brendan zegt niets.
'Volgens mij was het een weddenschap in dronkentoestand afgesloten.'
Hij blijft zwijgen terwijl ik de krop in mijn keel wegslik. Ik dacht altijd dat Mickey slim was. Maar, dat heeft de politie ons allemaal verteld, alles wees erop dat het een weddenschap was. Ze hebben zelfs getuigen, die zelf amper nog iets wisten, maar vijf jongeren die allemaal snel na elkaar in een zetel in elkaar zakken is iets dat je moeilijk vergeet.
'Tegen dat iemand het ziekenhuis had gebeld was het natuurlijk al veel te laat. Ze hebben ze nog proberen te reanimeren. Éen vriend van Mickey heeft het overleefd, twee weken later pleegde hij zelfmoord.'
Doordat ik met mijn rug tegen Brendans borst zit voel ik zijn adem stokken. Zijn handen glijden zacht over mijn rug totdat ze mijn haar vinden. Ik voel hoe hij er opgemakkelijk mee speelt.
'Heb je ooit al eens' Brendan aarzelt, 'nagedacht bij dit voorval?'
Ik knipper met mijn ogen. 'Natuurlijk.'
Hij zwijgt weer waardoor ik me omdraai. Zijn hand blijft in de lucht zweven nu hij mijn haar niet meer vast heeft.
Brendans ogen staan triestig, het lijkt wel of hij me niet meer durft aankijken. Mijn gevoel samen met de blik op zijn gezicht zegt me genoeg.
'Vertel me wat je denkt.'
Hij laat zijn hand zakken, speelt met het gras en kijkt me twijfelend aan. Mijn hand neemt die van hem vast.
'Zeg het me.' commandeer ik zwak, maar alles binnenin me draait.

Ik heb weldegelijk over de dood van vijf jongeren nagedacht.
'Brendan, zeg het.'
'Misschien, was dit geen toeval, Rose. Misschien was dit geen ongeluk.'
Zijn woorden breken me, al wist ik wat hij ging zeggen. Toch maken ze me hol vanbinnen.
Ik haal diep adem, nog eens en nog eens. Brendan legt zijn handen rondom mijn gezicht, wat me dwingt om hem aan te kijken.
'Luister naar me. Mickey heeft hier bewust voor gekozen. Je kunt niet boos zijn op hem en al helemaal niet op jezelf. Je moet zijn keuze accepteren, dit is wat hij zelf wou.'
Ik knik zwak, wat me moeilijk lukt door zijn stevige handen. Zijn ogen blijven in die van mij kijken, totdat mijn blik vertroebelt.
Zijn armen trekken me tegen hem aan en zo blijven we zitten totdat het tijd is om terug te keren.

Brendan heeft gelijk, Mickey heeft er zelf voor gekozen en ik moet dat accepteren, maar dat maakt het niet gemakkelijker.
Waren wij niet genoeg voor hem? Wilde hij dan zo graag bij ons weg? Het lijkt wel of zijn dood vragen blijft oproepen, vragen waarop we nooit antwoord zullen krijgen.
Iedereen die de mogelijke antwoorden heeft, is met hem mee het donker ingelopen.