De liefde van mijn nieuw leven

38. Vlucht

38. Vlucht

Ik had niet zien aankomen dat de voorbije zondag zo'n impact op me zou hebben. Ergens had ik gehoopt en verwacht dat Brendan achter me aan zou komen, dat hij terug nietszeggende excuses en beloftes zou maken, maar dat is niet gebeurd.
Zijn pogingen om het terug goed te maken bewezen dat hij er moeite voor deed, dat hij het zelf ook wou.
Nu twijfel ik daaraan, om eerlijk te zijn twijfel ik aan alles. Ik twijfel over Brendan zelf, over mezelf maar ook over 'ons'.
Want wat betekent dit nu feitelijk, de hele relatie is in het geheim begonnen en nu heb ik eerder het gevoel dat we bij elkaar zijn omdat we zo veiliger zijn.

Het vermoeit me, ik zou willen dat het gedaan is maar ik besef nu dat ik er niet van kan weglopen. Ik ben hier hoe dan ook mee betrokken, ik weet dan misschien niet veel, toch weet ik alweer te veel. De stiekeme briefjes vertellen me genoeg, ze jagen me meer angst aan dan ik laat blijken. Zeker als ik een keurig opgevouwd briefje op mijn bed terug vind.
Slikkend open ik het vergeelde blaadje en lees wat erop staat.

Problemen in het altijd zo zonnige paradijs? Twijfels, verlangens, angst, boosheid?
Volhouden hoeft niet, verliezen is niet altijd negatief!

Het bloed stolt in mijn aderen. De ruzie, of laat ik het 'voorval' noemen is nog geen twintig minuten geleden gebeurd en 'ze' zijn er alweer van op de hoogte. Ze zijn zo dichtbij dat ze bijna tastbaar moeten zijn, maar toch zijn ze ver weg en onzichtbaar.
Dit bewijst nog maar eens hoe onveilig het is, overal.

Mijn hart gaat als een razende tekeer. Ik heb het amper door als ik mijn kamer uit loop en met Arielles auto wegrijd. Mijn thuis, wat mijn veilige haven moet voorstellen, is helemaal niet veilig. Iemand is binnen, of kan binnen. Iemand is steeds in mijn buurt. Het lijkt wel of het een slag te snel gaat, het lijkt wel of de auto niet genoeg zuurstof heeft.
Onder luid geklaxoneer van de andere auto's rijd ik de baan af en volg het paadje. Ik probeer diep in en uit te ademen, maar de beklemmende angst rondom mijn borst blijft.

Als ik niet meer verder kan rijden, zet ik de motor uit en open het portier. De frisse zeelucht komt me tegemoet.
Ik sluit mijn ogen en concentreer me op het kabbelende water onder me, op het rustige geluid van de vogels en op het geluid van de auto's op de achtergrond.
Voor het eerst lijkt het wel of ik alleen ben, maar om het zeker te zijn open ik mijn ogen terug en kijk om me heen.
Niemand in de buurt, ik ben ver van het centrum gereden. Niemand denkt eraan om op een zondagmiddag hierheen te komen. Vrijwel iedereen zal thuis zitten en van de gezellige namiddag met zijn of haar familie genieten.
Ik ben vast de enige zeventien jarige die hierboven een klif staat, bang voor de rest van haar leven.

Maandag is voor eens een rustige schooldag, iedereen kijkt uit naar het verlengde weekend, net zoals ikzelf. En de leerkrachten, maar voor hen is het anders. Ze laten allemaal eens huiswerk en toetsen vallen. Dat is de nieuwe reden voor een weekend of een vakantie, meer tijd om te spenderen aan schoolwerk.

De blikken die onze vrienden ons schenken ontgaan me niet, maar ik probeer ze zo goed mogelijk te negeren. Het valt natuurlijk op, als je altijd rondom elkaar hangt en dan plots niet meer.
Ik zou erom lachen als ik niet wist hoe ernstig onze situatie is en we daardoor steeds problemen hebben. Op anderen komt het vast als een knipperlichtrelatie over.
Zo gaat het trouwens de hele week door, we negeren elkaar niet maar gaan ook niet meer zoveel met elkaar om. Maar tegen het einde van de week verandert ons gedrag, als hij me aankijkt is zijn blik steeds somberder.
Om elkaar te zijn, bij mij gebeurt precies hetzelfde. Ik zou willen dat we meer praten en tijd met elkaar doorbrengen, maar ik kan hem niet steeds vergeven als hij plots weer weg moet en dan even van de aardbol verdwijnt. Op welke manier moet ik het duidelijk maken als hij er al niets over wil vertellen.
Ergens moet ik ook mezelf beschermen anders wordt mijn hele leven te pijnlijk, zo is het al ingewikkeld en emotioneel genoeg.