De liefde van mijn nieuw leven

46. Dagelijks leven

46. Dagelijks leven

Het afscheid viel me drie maanden geleden zwaarder dan nu. Mijn vrienden zijn geweldig, maar deze vier dagen waren vermoeiend. Vooral emotioneel gezien, Mickey's herdenking en dan het hele gedoe met Zac, daarbovenop komen mijn grootouders nog eens.

Als ik had gedacht dat dit me ook ergens ging helpen ontspannen, dan had ik het grondig mis. Mijn bagage nu terug in de tas proberen te stoppen stresst me al helemaal uit.

Af en toe voel ik Brendan's ogen op me branden maar hij zegt niets. Ik ben blij om terug naar huis te gaan. Eigenlijk ben ik blij om terug door Arielles opgewekte humeur omringd te zijn, zelfs Dianna is zo erg niet vergeleken met de voorbije vier dagen.

'En mam?' vraag ik als we eindelijk, na zes verschrikkelijke uren in het vliegtuig zitten. 'Hoe reageerde iedereen op de huwelijksaankondiging?'

'Gaan jullie trouwen?' vraagt Brendan plots en mijn moeder grinnikt.

'Ja en geweldig, Amber. Het voelt zo goed.' Ze straalt werkelijk, ik heb haar amper gezien, maar het lijkt wel of de trip naar Denver haar wél veel goeds heeft gedaan. Haar hele leven ligt hier en als die mensen je nieuwe relatie goedkeuren, dan kan je volgens mij niet anders dan vrolijk zijn.

'Hebben jullie al een datum uitgekozen?'

'Waarschijnlijk deze zomer. Gerald heeft het druk in het bedrijf en dan heeft iedereen meer tijd.'

'Maar dan is het ook snikheet.' Merk ik op, ze lacht.

'Dat heeft ook z'n charme.'

'Als jij dat vindt.' Mompel ik en ik stel mezelf in een korte jurk voor. Zwetend als een otter bij het altaar, terwijl mijn moeder lacht en vrolijk is, maar alle mannen bijna flauw vallen van de warmte. Het heeft natuurlijk wel voordelen voor de drankmaatschappij, hoe warmer het is, hoe meer er gedronken zal worden.

Niet veel later stijgt het vliegtuig op en laat ik mijn gedachten de vrije loop gaan terwijl ik door het raampje naar buiten kijk.

'Oh, mijn God!' gilt Arielle en ze stormt op ons vieren af. Ze slaat haar armen zo goed mogelijk om ons, maar uiteindelijk komt haar hand op Brendan's borstkas terecht en de ander op Geralds arm. Mijn moeder en ik krijgen echter allebei haar donker haar in onze mond. Ik schiet in de lach.

'Ik heb nooit gedacht' begint ze en ze laat ons eindelijk terug los, 'dat ik jullie zo hard ging missen in amper vier dagen tijd.'

'Ik moet gaan' zegt Brendan plots, we kijken hem allemaal aan. 'Ik zie je morgen op school wel.' Ik zie hoe hij een glimlach forceert en dan zo subtiel mogelijk, maar overduidelijk veel te snel het vliegveld uit stormt. Mijn ogen vernauwen zich. Voor zover onze afspraak.

'Dianna was een echt hel om mee samen te leven. Ik bedoel, ik heb het gedaan toen je zolang en zoveel in Denver was maar toen was Maggie er ook steeds -' Arielle blijft maar doorratelen terwijl mijn blik over de parkeerplaats van het vliegveld glijdt. Brendan is absoluut nergens meer te bekennen. Ik hoop maar dat alles in orde is. Misschien hebben zijn ouders hem gebeld en wilden ze hem zo snel mogelijk thuis hebben?

'Maar ach' eindigt ze haar verhaal dus, 'ik ben zo opgelucht dat jullie eindelijk terug thuis zijn. Hoe was jullie trip trouwens?'

Ze haakt haar arm in die van mij terwijl Gerald onze bagage in zijn auto stopt. Ik haal mijn schouders op.

'Best goed.' Lieg ik, maar Arielle zegt niets.

'Hm. Laten we thuis meteen een duik in het zwembad nemen. Ik weet niet wat de weergoden hebben, maar de voorbije dagen was het warmer dan anders. Valt het je eigenlijk niet op, je hebt een donkere jeans aan!' Weer haal ik mijn schouders op.