De liefde van mijn nieuw leven

22. Hoe moet dit nu verder

22. Hoe moet dit nu verder

Vol goede moed loop ik de volgende ochtend de trap af en ontbijt. Mijn moeder zegt niet meer veel over het spijbelen, maar maakt wel nog eens goed duidelijk dat ik onmiddellijk naar huis moet komen. Ik heb er geen probleem mee, zo kan ik me goed op mijn punten concentreren en heb ik nog wat tijd om na te denken over Brendan en zíjn probleem.
‘Zie je deze middag, mam!’ roep ik nog en dan loop ik met Arielle mee naar buiten. Het leuke aan mijn goed humeur, is dat het ook op haar overslaat. Al ging het tussen haar en Marcus natuurlijk alweer stukken beter, wat ik ook geweldig vind. Iemand in ons gezin moet toch geluk hebben. Als ik het niet kan hebben, dan wil ik dat zij het heeft.
Trouwens, aan geluk moet gewerkt worden en daar zal ik me vanaf nu mee bezighouden.

Mijn goed humeur wordt algauw de kop in gedrukt als ik de school betreed. Brendan zit deze keer niet bij Dianna, wat me oplucht, maar terug aan onze gewoonlijke bank. Hij kijkt amper op als ik kom neerzitten en gedraagt zich precies zoals zijn oude zelf. Dat is wel positief, maar aan de andere kant lijkt het wel of de kus voor hem niets betekend heeft. Het kan ook gewoon een manier zijn geweest om me het zwijgen op te leggen, wat hem perfect gelukt is, en me naar huis te sturen. Ik zucht en ga neerzitten.
Vandaag probeer ik om de beste pokerface boven te halen, maar het is moeilijk. Mijn blik wil steeds naar hem gaan en het begint me te irriteren, waarom kan ik me niet normaal gedragen. Waarom moet ik naar hem kijken en wil ik dat hij naar mij kijkt.
‘Alles in orde, Rose?’ vraagt Louisa als ze bij ons komt zitten. Ik knik en glimlach. Haar ogen gaan over mijn gezicht en zoeken duidelijk naar tekens dat ik aan het liegen ben. Als ze blijkbaar niets terugvindt glimlacht ze ook.
‘Geweldig, laten we deze namiddag wat doen.’
Ik schud mijn hoofd. ‘Kan niet, heel de week huisarrest.’
Monica draait haar hoofd en staart me aan, ook zie ik Brendan deze keer nieuwsgierig kijken.
‘Meen je dat?’ vraagt ze en ik knik.
‘Herinner je nog dat ik vorige week gespijbeld heb?’
‘Je hebt toch je avondstudie gedaan.’ Zegt Louisa en mijn blik kruist die van Brendan. We zijn de enige twee die weten dat ik mijn avondstudie niet helemaal heb uitgezeten. Zijn blik verraad echter niets en dus haal ik mijn schouders op.
‘Mijn moeder vindt het niet zo leuk dat ik spijbel.’
‘Gezien je staf is dat vast wel een understatement.’ Merkt Monica op en ik grinnik.
‘Ik kan me op andere dingen concentreren.’ Antwoord ik nuchter.
‘Zoals studeren.’ Zegt ze en ze steekt haar vinger in haar keel, ik lach.
‘Inderdaad, het heeft niet allemaal nadelen.’
‘Oh ja’ zegt Louisa deze keer, ‘zeker niet.’

Gelukkig is het vandaag maar een halve dag, al heb ik wel dat uurtje langer door de verplaatsing van mijn training naar donderdag. Het gaat al bij al snel voorbij. Het fijne vandaag was wel dat Brendan zich terug normaal aan het gedragen was, hij maakte terug opmerkingen over anderen of over de leerkracht, het zij wel voorzichtiger, maar verder deed hij net alsof er niets gebeurt was. Dus tegen dat ik op weg naar huis ben is mijn goed humeur compleet verdwenen en voel ik me terug zo miserabel als vorige week. Gelukkig geen emotioneel wrak meer.
Als ik de parkeerplaats op loop, stopt er een auto naast me.
‘Rose’ zegt Brendan ongemakkelijk. Ik draai me om en kijk hem verbaast aan. ‘laat me je naar huis voeren. Je hebt geen vervoer deze keer.’
‘Is dat wel veilig?’ kaats ik terug, maar eigenlijk helemaal niet flirterig. Brendan kijkt me enkele tellen aan en ik zie hoe hij aan het nadenken is.
‘Vast niet.’ Zegt hij dan en hij opent het portier aan de passagierszijde. Gelukkig ziet hij mijn grijns niet, dit is hoe ik hem ken en het is goed om hem terug te zien.

Ongemakkelijk ga ik in de auto zitten en doe mijn gordel aan, hij rijdt al onmiddellijk de parkeerplaats af. Deze keer effectief naar mijn adres. Om de irritante, ongemakelijke stilte te verzachten steek ik de radio aan.
Vanochtend ben ik met deze zwarte auto naar school gekomen en Brendan gaat ermee naar huis, maar net zoals hij zei, ik heb geen vervoer want Arielle had een uur eerder gedaan.
De rit verloopt heel erg vreemd, volgens mij willen we allebei wel wat zeggen, maar weten we niet wat. Althans zo is het wel voor mij. Ik wil over de kus praten, maar wat als hij zegt dat het een vergissing is? Wat moet ik dan?
Dat wil ik dus niet horen en dus houd ik mijn mond maar, net zoals hij doet. De radio schalt door de auto, maar ik hoor de liedjes amper. Uiteindelijk rijdt hij mijn straat in en stopt voor mijn huis. Ik stap nog niet uit, gewoon omdat ik weet dat er iets gezegd moet worden, al heb ik geen idee wat.
‘Euh’ stoot ik uit, en ik draai me voor de eerste keer naar hem om, ‘bedankt voor de rit.’
Brendan knikt, zijn ogen lijken die van mij vast te houden en ik haal moeilijk adem. De ruimte in de auto begint op me te drukken, hoewel de auto stukken groter is in vergelijking met die van Arielle. En ik heb al met Brendan in die auto gezeten, waarom lukt het me dan niet om in deze auto te zitten?
Eindelijk lukt het me om mijn blik van hem los te rukken, mijn hand opent de deur en ik draai mijn hele lichaam al, klaar om uit te stappen.
‘Rose’ zegt Brendan plots, eigenlijk best onverwacht. Ik draai mijn hoofd terug zijn kant op. ‘die kus zou een vergissing moeten zijn’ hoor ik hem zeggen, ik begin te zweten en mijn hart hard te kloppen. Dit is wat ik verwacht had en nu zal hij het zeggen, maar ik ben niet klaar om het te horen.
‘Klopt’ pers ik er dus uit en ik probeer zo snel mogelijk uit te stappen, maar hij neemt mijn arm vast. Ik draai me terug om en probeer mijn arm uit zijn greep te trekken, hopend dat de tranen nog niet komen. Hij mag het niet zien.
‘maar dat was het niet.’