De liefde van mijn nieuw leven

32. Even ademhalen

32. Even ademhalen

Ik ben opgelucht als ik Brendan op school zie. Tevens ben ik niet de enige, zowat iedereen dromt zich rondom onze bank. Fronsend loop ik erheen. Ik kan het niet helpen om de mensen goed aan te kijken. Iemand die hier staat kan de briefjes in mijn schooltas hebben gestoken. Ze kijken me amper aan, behalve om geïrriteerd te zuchten als ik tussen hen door loop.
Enkele anderen zitten op de bank, Brendan draait zich van de ene kant om naar de andere om op alle vragen te kunnen antwoorden. Ik vang dingen op zoals fuiven, meisjes en plezier en concludeer dus dat het 'ongeluk' oud nieuws is. Het is maar goed zo, hoe minder mensen vragen stellen, hoe minder we moeten liegen.

Het valt me op dat geen van mijn vrienden aan de tafel zit, ik loop dus weer van de menigte weg en spot ze geïrriteerd aan de andere kant van de speelkoer. Met een al even gefrustreerd gezicht loop ik op hen af.
'Ik wist helemaal niet dat hij zo geliefd was.'
Monica zucht en haalt haar schouders op. 'Je hebt hem nu eenmaal niet voor jezelf.'
Mijn rug raakt de muur en nog voor ik er comfortabel tegen kan leunen, gooit Mike zijn handen de lucht in.
'Ongeloofelijk' zegt hij, 'ik wil die bank terug.'
'Het is maar een bank' reageert Amelia ongeïnteresseerd maar ze ziet er even verveeld uit.
'Het gaat niet om de bank, maar om onze plaats en mijn reputatie. Zeg me eens' en hij kijkt mij aan 'aangenaam is het niet om zo toe te komen op school.'
Ik haal mijn schouders op. 'Aangenaam is het niet' geef ik toe en Mike wil weer wat zeggen maar ik ben hem voor, 'maar Amelia heeft gelijk, het is maar een bank.'
Mike zegt niets meer en knarst met zijn tanden.
We blijven de hele ochtendpauze zo staan. De schoolbel gaat en iedereen loopt de gebouwen in, samen met Louisa ga ik ook naar mijn lokaal. Brendan heeft genoeg vrienden om hem te helpen met zijn lesboeken.

Het is pas het tweede lesuur dat ik hem terug zie. Hij glimlacht als hij me ziet.
'Ik had je deze ochtend weer nodig' is het eerste wat hij zegt, ik frons, 'verschillende keren.'
'Waarvoor dan?'
'Ten eerste moest ik van Laurena de douche in'
Ik schiet in de lach. 'Je bent werkelijk ongeloofelijk! Als je moet neerliggen ga je douchen en als je moet douchen, ga je je niet douchen.'
'Deze keer was jij er niet om me te helpen' protesteert hij met een grijns.
'Je krijgt me niet meer in je douche' zeg ik en ik probeer mijn glimlach te verstoppen.
'Ik maak het mijn nieuw levensdoel om je terug in de douche te krijgen' hij buigt zich naar me toe, 'zonder t-shirt dan.'
Mijn gezicht kleurt bloedrood en ik weet amper waarheen ik moet kijken. Brendan lacht en drukt een onverwachte kus op mijn rode wang.
'Goedemorgen' fluistert hij nog en dan tovert hij zijn agenda boven en volgt de les alsof er net niets genants gebeurd is.

Brendan en ik worden aangestaard als we samen de kantine in lopen. Eerst vraag ik me af wat er aan de hand is, Brendan en ik hebben wel meer samen de kantine binnen gelopen.
Ik frons en kijk Brendan aan. Hij begint te grijnzen als hij mijn gezicht ziet.
'Waarom staren ze zo?' vraag ik dan en ik vernauw mijn ogen even, 'En waarom grijns je zo?
'Ik hou van roddels.' zegt hij dan.
Ik kreun. 'Je hebt toch geen nieuwe de wereld in geholpen?'
Hij schenkt me een scheve glimlach maar schudt zijn hoofd. 'Neen, maar de geruchten gaan dat we samen zijn.'
Ik trek mijn wenkbrauwen op. 'En zijn we dat?'
'Natuurlijk' antwoord hij alsof ik een domme vraag stel. Hij neemt voorzichtig mijn hand zodat de kleine beweging niet te voelen is in zijn lichaam. Ik glimlach. Net zoals onze vrienden.
'Jullie gaan wel snel' merkt Mike op, 'eerst hard-to-get, later is Rose plots diegene die alles van je afweet en dan horen we dat jullie samen zijn en plots, patat, in een halve dag tijd gaan jullie naar handje handje lopen.'
Brendan knikt terwijl ik ga neerzitten, 'En morgen plannen we om openbaar te kussen''
'Overmorgen gaan we over naar schootje zitten en kussen' voeg ik eraan toe en Brendan grijnst nog meer
'Om dan volgende week openbaar de kleren van elkaars lijf te rukken.'
Ik maak een afkeurend geluidje, 'zouden we daar niet nog even mee wachten?'
Brendan kijkt me smekend aan, 'alsjeblieft, schat, lieverd, soulmate'
'Oké' onderbreekt Mike ons 'dat is wel genoeg.' Hij kijkt naar z'n brood en mompelt verder 'moet bijna braken van die gezichten.'
Brendan knipoogt en de anderen lachen.

Dat is zowat hoe onze schooldagen verder lopen, langzaam beseft iedereen dat we echt samen zijn. We wijken geen moment van elkaars zijde, al heeft dat niets met gevoelens te maken.
'Denk je dat het over is?' vraag ik aan Brendan als we woensdag middag bij hem in de tuin zitten.
'Hmm?' hoor ik hem zeggen en hij kijkt me aan. Dat is een van de leuke dingen aan wat we nu hebben, onze relatie, dat we kunnen samen zijn en niets doen. Zelden kom ik zoiets tegen, Arielle en Marcus lijken altijd wel samen. Ze zijn altijd overal van op we hoogte, ook doen ze vrijwel alles samen. Hetzelfde geldt voor Amelia en Mike, hoewel hij maandag aan het lachen was met onze slijmerige act beseft hij volgens mij amper dat hij zelf steeds bij Amelia is.
'De personen die je lastig vallen.'
Zijn blik verhard. 'Wat is er over hen?'
Ik zucht. 'Denk je dat het allemaal voorbij is?'
Brendan snuift. 'Absoluut niet, ze wachten gewoon het goede moment af.'
'Weet jij wanneer dat is?'
Hij schudt zijn hoofd. 'Neen, dat weet ik niet daarom moet je ook bij zoveel mogelijk bij me zijn.'
Ik knik en doe net alsof ik mijn aandacht terug aan het schoolboek voor mijn neus schenk. Nieuwe hints zijn er niet meer geweest, behalve dat briefje zondag.
Dat briefje heeft me aangetoond dat het nergens veilig is, zelfs als ik denk dat ik veilig ben, ben ik het niet. Als ik vermoed door betrouwbare mensen omgeven te zijn, dan is dat niet zo. Iemand bekijkt me, misschien wel het meervoud van iemand. Alleen kan ik het Brendan niet vertellen, ik doe het dan ook niet. Ik heb gezien wat ze allemaal kunnen. Ze liegen niet als ze zeggen dat ze hem pijn zullen doen en Brendan loog evenmin toen hij zei dat het niet veilig was.

--

Het spijt me heel erg, dit is vast een van de slechtste hoofdstukken ooit geschreven...
Maar ik wil verder schrijven, zo graag, maar heb zoveel schoolwerk en ugh het is niet normaal.
Mijn voornemen om iedere vrijdag te uploaden lukt ook al niet, waarvoor nog eens sorry! Dus probeer ik nu te schrijven als ik tijd heb, kun je geloven dat mijn vingers er bijna van jeuken!
Maar dus, dit deel had ik nog dus heb ik het besloten om als kort, crappy, tussenhoofdstuk te uploaden en dan het volgende wordt dan de fuif(: zo heb ik toch weer een deftig hoofdstukje(:

Hopelijk vinden jullie zoiets nog oké, het spijt me hoor maar school, gaat, er, over! :(

Vote&comment, als steun(: (: xxx