De liefde van mijn nieuw leven

9. Moest er toch ooit eens van komen

9. Moest er toch ooit eens van komen

'Brendan!' roep ik nog eens, maar hij negeert me. 'Wat ben je van plan? Ik moet naar huis!' 

'Relax Rose, ik ga je heus niet vermoorden.' Ik frons. Hij kan me verkrachten en me dan vermoorden, natuurlijk kan hij me vermoorden maar dat zie ik hem niet doen. Hij is dan misschien een zak, hij is nog steeds een jongen en hij kan alle meisjes krijgen.

'Goed, wat ben je dan met me van plan?' Hij zucht.

'Herinner je nog je allereerste schooldag?'

'Ja, ik was toen 2,5jaar oud.'

'Ik ook. Neen, ik bedoel toen je naar deze school kwam.' Ik vernauw mijn ogen even. 

'Natuurlijk weet ik dat nog, het is wat meer dan een week geleden.'

'Goed, dan herinner je vast nog de belofte van toen.'

'O, ja, die! Je blijft me er maar aan herinneren, hoe kan ik het dan vergeten?' Hij grinnikt.

'Ik dacht dat jij de slimste van ons twee was.'

'Ben ik ook, Brendan, maar ik weet niet wat je met me van plan bent.'  

'Ik zorg ervoor dat je je belofte waar maakt.' antwoord hij.

'Brendan, alsjeblieft, draai je auto en voer me naar huis. Ik heb hier geen tijd voor.'

'Waarvoor dan wel?'

'Huiswerk?' Hij snuift en lacht, het is iets vreemds.

'Vast, huiswerk.'  

'Daar gaat het niet om, ik wil naar huis.'

'Jammer, we zijn er bijna.' Ik rol met mijn ogen en kijk naar buiten. We zijn al een heel eind van het centrum weg, maar we rijden langs de kust. Er zijn heer meer rotsen en kliffen dan ik verwacht had, maar uiteindelijk past het wel. Het is niet meer het ultra moderne Miami. 

'Waar gaan we dan wel heen?' vraag ik.

'Dat zie je wel meteen.' 

Even later stopt hij op een kleine parkeerplaats. Er staan nog enkele auto's, waarbij jongens en meisjes van mijn leeftijd rondhangen. 

'Ken je hen?' vraag ik en hij schudt zijn hoofd terwijl hij de auto parkeert. Ik stap uit, maar laat mijn tas staan. Ik draai wat rond op de kleine parkeerplaats. 'Wat moet ik hier?' 

'Je bent best irritant, weet je.'

'Nee, dat weet ik niet en hoe zou jij zijn als je tegen je wil meegenomen wordt?'

'Ik zou het spannend vinden.'

'Ouh, heel spannend is het.' Hij lacht en begint naar het strand te lopen. Ik volg hem als een hondje, wat moet ik anders? Koppig in de auto blijven zitten? Niet echt iets voor mij, hij heeft misschien wel gelijk. Het is een beetje spannend.  

We naderen de groep jongeren en ik bekijk hen nieuwsgierig, ze hebben allemaal een tenue aan. Het lijkt van een of andere school te komen, maar de meisjes hebben de blazer ervan uitgedaan en  hun eigen creaties van het blousje gemaakt. De ene heeft er een knoop boven haar navel in gemaakt, een ander meisjes heeft de blouse open gemaakt en heeft er een topje onder en nog iemand anders heeft de mouwen opgestroopt. Verder hebben ze nog dezelfde rok en schoenen aan. De jongens hebben een broek in hetzelfde donkerblauw als de blazers aan en een mannelijk hemd. Althans één jongen heeft een mannelijk hemd aan de anderen lopen alleen met een broek aan. We lopen hen voorbij, de meisjes werpen korte blikken op Brendan maar draaien snel hun hoofd als ze mij zien kijken. Denken ze dat we een koppel zijn? Onbewust ga ik wat verder van Brendan lopen en ik hoor hem grinniken.