De liefde van mijn nieuw leven

20. Onverwachte wending

20. Onverwachte wending

De volgende schooldag verrast ons allemaal. Brendan en Dianna leken gisteren niet van elkaars zijde te wijken en vandaag zit Brendan terug aan onze gewoonlijke bank. Dianna trouwens ook terug bij haar vrienden.

Louisa en Monica wisselen een blik voor ze me allebei aankijken. Ik staar terug. Het is al erg genoeg dat mijn eigen hoofd me niet met rust laat, ze moeten nu ook niet allemaal beginnen.

Iets binnenin me knapt en ik gebaar dat de twee meiden me moeten volgen. Verbaast volgen ze me van onze vriendengroep weg totdat ik stilsta. Hier moet niemand me kunnen horen en dus steek ik van wal.

'Stop' zeg ik en ik zorg er ook voor dat mijn articulatie erg goed is, 'met jullie insinuaties en stiekeme blikken.'

Ze kijken me allebei geschrokken aan, als ik tussen hen door kijk zie ik anderen ons nieuwsgierig aankijken. Dat kan ik nog begrijpen, maar dat ook Brendan ons aankijkt niet. Mijn hand gaat de lucht in en ik zwaai, mijn ogen op hem gericht. Zijn reactie gaat me geen bal aan dus kijk ik Louisa en Monica terug aan.

Ze kijken me allebei zo vreemd aan dat ik uit frustratie mijn handen door mijn haar laat glijden.

'Kijk me niet zo aan' zeg ik met mijn tanden op elkaar.

'Rose' zegt Louisa zacht en ik sla mijn ogen naar haar op, 'heb je eigenlijk enig idee wat er aan de hand is?'

Een zenuwachige, maar bovenal gefrustreerde lach ontsnapt uit mijn mond. Wat er ook tussen Brendan en mij gaande is, het duurt te lang en vergt teveel van me. Als ik eerlijk ben heb ik absoluut geen idee welke emotie ik in mijn lichaam heb. Onbekende steken hun kop op en ik ben er bijna zeker van dat ik besmet ben met het een of ander. De vraag is alleen wat precies en aangezien ik niet in een wetenschappelijke richting zit, heb ik er dus geen verklaring voor. Volgens mij zou zelfs de beste professor niets terug vinden.

'Hoe moet ik nu weten wat er aan de hand is? Het is niet dat ik hem al lang ken. Vertel jij het me maar, jij kent hem beter.'

Hun ogen hebben een bezorgde uitdrukking. 'Is er iets tussen jullie gebeurd?'

'Wat! Neen, natuurlijk niet.' stoot ik onmiddellijk uit, maar het zijn natuurlijk geen domme meisjes. Er flikkert iets in Monica's ogen.

'Oh mij God' perst ze eruit en ze staart me met grote ogen aan.

'Wat?' vraag ik onmiddellijk, bezorgd dat er iets mis met me is. Als mijn ogen even bij Louisa blijven steken, zie ik gemengde gevoelens. Verwarring, ongeloof en verbazing. Maar toch kijkt ze net als mij Monica verwachtingsvol aan.

'Monica' zeg ik bevelend, 'wat is er mis?'

'Je begint voor hem te vallen.'

'Wat?' zeg ik. Louisa's grote, donkerbruine ogen zijn net als die van Monica op me gericht. 'wat?' zeg ik nog eens, deze keer minder krachtig.

'Dat is bull-je-weet-wel, het is Brendan!'

Monica vernauwt haar ogen, maar zegt niets.

'Kom op, hij is niets voor mij. Zó goed kennen jullie me toch ook al. Monica je ziet het allemaal verkeerd in. Wat er ook aan de hand is, het is absoluut niet dat ik voor hem begin te vallen.'

'Man, en je hebt het goed te pakken.' zegt ze bijna emotieloos.

'Alsjeblieft zeg' ik loop tussen hen door naar de bank en probeer alle ogen op me gericht, te negeren. Die van Brendan zijn heel wat erger, ze lijken gaten door me heen te branden.

Wat Monica beweert doet alles een nieuwe wending geven, maar ik weiger om er bij stil te staan. Het kan gewoon niet.

Ik gris mijn schoudertas mee en loop dan ergens heen, hopend dat niemand me achter volgt.