De liefde van mijn nieuw leven

13. Probleem op komst

13. Probleem op komst

Niet veel later lopen we de bowling binnen en tot mijn grote verbazing zijn er al heel wat andere mensen aanwezig. Je zou verwachten dat er op een gewone weekdag niemand tijd heeft om 's avonds naar de bowling te gaan, maar deze mensen bewijzen het tegendeel.

'Zo' fluistert Brendan in mijn oor en verbaast draai ik me naar hem om 'nu kun je wat mensen leren kennen.'

Ik glimlach en loop dan door om ook zulke lelijke bowlingschoenen aan te trekken. Ondertussen loopt Brendan naar de balie en voert hij al onze namen in.

Terwijl ik rustig mijn schoenen aantrek galmt Monica's flirterige lach door de ruimte. Geschrokken draai ik me om, daar staat ze met dezelfde jongen als daarnet te flirten en in mijn ogen hebben ze een ander stadium bereikt. Fronsend ga ik verder met het aantrekken an mijn schoenen. Eigenlijk heb ik Monica nog nooit echt zien flirten. Natuurlijk wel eens op school maar dat was niet echt omdat ze interesse had. Hier heb ik het gevoel dat ze alles zou doen om die jongen te krijgen. En terwijl zij al haar kunsten bovenhaalt lijkt hij er alleen maar mee te lachen. Ik hoop maar dat hij haar niet gebruikt doordat ze zo overduidelijk geinteresseerd is.

'Ik hoop maar dat je goed kunt bowlen.' stoort Brendan me plots. Ik zet mijn voet op de grond en draai me grijnzend naar hem om. 'Ik ben een uitstekende bowler.' antwoord ik stoer.

'Ik hoop het maar' antwoord hij 'want je speelt tegen iedereen hier.' Met dat trekt hij zijn gemakkelijke baskets uit en verdwijnen zijn voeten in een ander paar bowling schoenen. Sta ik hier lekker vijf minuten. 'Wat bedoel je?' vraag ik uiteindelijk als ik mijn blik van zijn schoenen haal.

'Iedereen hier heb ik uitgenodigd' zegt hij en ik frons. Er zijn hier zeker meer dan twintig mensen die ik niet ken. 'niet letterlijk allemaal. Het ging meer in 'breng je vrienden ook mee' en dat hebben ze duidelijk gedaan.'

'En wat heeft dat te maken met het feit dat ik tegen hen allemaal moet spelen?' vraag ik.

'Bowlen is helemaal niet leuk als je het niet competitief speelt' deze keer vernauw ik mijn ogen. Ik had het kunnen weten dat hij er weer een wedstrijdje van ging maken. 'dus spelen we in teams tegen iedereen hier en als blijkt dat je helemaal niet kunt bowlen ...' Der rest van zijn zin laat hij over zodat ik die mag aanvullen.

Ik zucht en loop dan naar het spel waar ik mijn naam zie staan. Natuurlijk staat hij naast die van Brendan. Ik kreun in afkeuring en ik hoor hoe hij grinnikend naast me komt staan.

'Hoe komt het dat jou naam naast die van mij staat?' Vraag ik.

'Omdat wij de enige twee waren die overbleven.' Ik kijk hem vragend aan.

'Ze hebben de groepjes al verdeeld voor wij aankwamen.' Ik knik en ga dan neerzitten aangezien wij als vierde van de zes groepjes moeten spelen.

Uiteindelijk zitten hier twaalf mensen, waarvan ik alleen maar Brendan en Monica ken. Gelukkig is hij zo vriendelijk geweest om nog iemand aan onze tafel te zetten die ik ken. Jammergenoeg lacht ze alleen maar met die gast die Alex heet.

Ik kan dus alleen maar het spel aandachtig volgen, aangezien Brendan tegenover me zit en bijpraat met een toch wel knappe gast die hij al lang niet meer gezien heeft. Ik moet toegeven dat het wel leuk is om hem eens normaal te zien. Geen geflirt of gegrijns. Gewoon een vrolijke lach.

Mijn aandacht wordt getrokken door de jongen die net gespeeld heeft, hij ploft naast me neer en neemt een grote slok. Ik grijns.

'Lastig spel?' vraag ik en verbaast draait hij zich naar me om. Hij glimlacht.

'Neen' antwoord hij 'lastige tegenstanders.' En ik schiet in de lach als ik het scorebord bekijk. De jongen zijn teamgenoot is nu aan het spelen en daarachter is het aan ons. De punten van de voorbije groepjes zijn nu al hoog voor een eerste ronde. Alleen de jongen naast me heeft ietwat lagere punten.