De liefde van mijn nieuw leven

18. Die zag ik even niet aankomen

18. Die zag ik even niet aankomen

De volgende ochtend sta ik wat vroeger op om mijn schoolwerk te bekijken.

Deze namiddag is de cheerleader wedstrijd en heb ik dus weer geen tijd om huiswerk te maken.

Nadat ik enkele vakken heb herhaald en mijn taken heb volbracht, open ik mijn mail en zie dat Brendan het grote document effectief heeft doorgestuurd.

Mijn gedachten gaan voor de zoveelste keer terug naar onze bijna kus. Het schaamrood kleurt mijn wangen terug en ik druk snel op het kruisje. Jammer genoeg verwijdert dat het beeld in mijn gedachten niet. Ik heb geen idee wat me toen bezielde.

Die vrouw verdient een medaille voor haar koekjes, had zij niet op de deur gebonst, wat zou er dan gebeurd zijn? Een rilling schiet door mijn rug en dus sta ik op om naar een ruimte te gaan met meerdere mensen waardoor ik er niet aan kan denken.

Het helpt natuurlijk voor geen meter. Mijn moeder is blijkbaar inkopen gaan doen en Arielle en Dianna zitten beide op hun kamer, Gerald voor de verandering weer eens in zijn kantoor.

Eenzaam loop ik langs de zetel, door de keuken naar ons terras. De zon brandt alweer hevig en de zonnestralen weerkaatsen op het water van ons zwembad. Dat doet me eraan denken dat het een eindje geleden is dat ik voor het laatst gezwommen heb.

Snel trek ik boven mijn bikini aan en duik dan het frisse water in. Ik moet zeggen dat het goed doet, het lijkt mijn gedachten ook even op pauze te zetten. Bovendien maakt het me klaarwakker. Vannacht heb ik niet bepaald goed geslapen, mijn gedachten bleven maar doordraaien en de bijna-kus stond zeker en vast op replay.

Ik doorkruis het wateroppervlak en de warme zon verwarmt mijn gezicht meteen weer. Mijn blik laat ik even over de skyline van Miami glijden. Ik heb het de voorbije maand zo druk gehad, dat ik nooit echt goed stil gestaan heb bij mijn nieuw leven. Niet alleen heb ik een hele hoop nieuwe vrienden en kennissen, heb ik er meteen twee zussen bij maar ook een hele nieuwe woning. De woning heb ik nooit goed bestudeerd, natuurlijk wel de eerste dag, maar dat is natuurlijk ook alweer bijna vijf weken geleden.

Ik zou dankbaarder moeten zijn voor wat ik plots heb. Niet veel mensen leven in zo'n huis als ik nu, met een eigen terras en zwembad. Nog minder mensen hebben vast zicht op een skyline van een of andere stad als ze in hun zwembad zwemmen.

Ik sluit mijn ogen en laat me even meedrijven op het zacht kabbelend water. De stille geluiden van de stad kun je heel zacht horen, de motoren van de zeldzame boten die hier passeren stukken beter.

Uiteindelijk verdwijnt ook het geluid van de motor en is er buiten de normale huiselijke geluiden, niets meer te horen. Ik open mijn ogen terug en begin met baantjes trekken. Het voelt goed om mijn spieren terug te gebruiken, sinds ik hier ben heb ik zo weinig gesport dat ik het meer dan gewaar wordt. Simpele cheerleader trainingen worden zwaarder en ook nu tijdens het baantjes trekken heb ik er last van. Ik blijf doorbijten en hoor het amper als mijn moeder terug thuis komt en aan het middageten begint.

Na honderd maal in het kleine zwembad heen en weer te hebben gezwommen, klim ik eindelijk uit het water. Mijn lichaam voelt verbrand aan, maar op een goede manier. Ik hou mezelf dan ook voor dat het al een goede opwarming is voor de wedstrijd deze namiddag.

Als ik amper vijf minuten op de warme tegels in de zon heb neergelegen, word ik gestoord door het drukke leven van binnen.

'O' hoor ik mijn moeder zeggen, 'hebben we er nog iemand bij?'

Fronsend draai ik me om en zie een hele bende tieners staan.

'Hopelijk stoort het niet.' hoor ik een maar al te bekende stem zeggen. Mijn hart begint in snelheid toe te nemen en voorzichtig sta ik op. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik geen handdoek heb meegenomen, nu moet ik bijna naakt, met enkele een bikini aan, door de bende.